Rozdział 37. Najważniejsze spotkania odbywają się w duszy, na długo przed tym nim spotkają się ciała

- Nie zasłaniaj się. Nigdy się przede mną nie chowaj – wyszeptał jej do ucha między pocałunkami.

Ino próbowała dosięgnąć ciuchów porzuconych na skraju łóżka, ale oczywiście był to daremny trud, bo Gaara obejmował ją ciasno ramionami w talii. Opuszki jego palców wydawały się przyjemnie chłodne w zetknięciu z jej skórą. I stanowiły kontrast dla rozgrzanego ciała, które czuła za plecami.

Odwróciła się i wtuliła twarz w jego szyję.

- Mogłabym przynajmniej założyć bieliznę – wymamrotała niepewnie.

- Po co? - zapytał Gaara z właściwą sobie bezpośredniością. - Przy całym podziwie dla twojego gustu, wolę cię nago. - Uniósł głowę i zbliżył usta do jej ucha. - Nie potrzebujesz żadnych dodatków, jesteś piękna bez nich.

    Bajerant. Doskonale wiedział, jak działają na nią komplementy i nie wahał się tego wykorzystywać. Pieścił jej uszy nawet ich nie dotykając.

Nie powiedziała tego na głos. Zamiast tego, przylgnęła do niego ciaśniej. Palce Gaary przesunęły się w dół jej kręgosłupa i pośladka. Złapał ją za udo i pociągnął do siebie, tak że jej noga znalazła się między jego kończynami. Newralgiczny punkt jej ciała dotykał jego skóry, a on... cóż, zesztywniał w strategicznym miejscu.

- Nie jesteś zmęczony?

- Tobą? - Miała wrażenie, że rozbawiło go to pytanie. - Nawet się nie nasyciłem. Ale nie martw się, potrafię nad sobą panować – dodał i pocałował ją delikatnie w ramię.

Nie wątpiła w to.

Ino nie miała wcześniej specjalnych oczekiwań co do tego, jak będzie z nim w łóżku. Czuła pewien lęk przed pójściem na całość, bo wydawało jej się, że seks może wszystko zepsuć. Jednocześnie chciała być z nim blisko. I znała tę teorię, że bliskość fizyczna dopełnia relację w sposób niemożliwy do osiągnięcia innymi środkami.

Pragnęła go, lecz trochę obawiała się, że następny krok w ich relacji zmieni zbyt wiele, na gorsze. Postanowiła zaryzykować, ale wydarzenia potoczyły się w takim kierunku, że przestała o tym myśleć, bo wyglądało na to, że nie będą mogli być razem. Potem okoliczności sprawiły, że poddała się emocjom nie zastanawiając się nad konsekwencjami.

Już wcześniej byli bardzo blisko, tylko krok od stosunku, ale to była znacząca różnica. Ino myślała o tym z mieszanymi uczuciami. Z jednej strony chciała mu się oddać, zespolić się z nim w najbardziej intymny sposób. Z drugiej penetracja wydawała jej się poniżająca dla kobiety. W przeciwieństwie do pieszczot, z których obie strony czerpały przyjemność i obie były aktywne, w finale aktu mężczyzna miał władzę. Kobieta była od niego zależna i mógł jej zrobić krzywdę przez nieuwagę. Albo przez brak czułości.

Wydawało jej się, że w chwilach silnego napięcia każdy mężczyzna myśli tylko o sobie, ale Gaara bardzo ją zaskoczył. Był namiętny, czasami niecierpliwy, chwilami gwałtowny, ale nigdy nie brutalny. Był uważny, jakby przede wszystkim interesowała go jej przyjemność. I dawał jej rozkosz na poziomie, który do niedawna wydawał jej się nieosiągalny.

Ich relacja się zmieniła, ale nie na gorsze. Przeciwnie, czuła, że jest jej bliski jak nikt inny. Że może przed nim odsłonić wszystkie emocje.

Oddała mu całą siebie i była przekonana, że nigdy tego nie pożałuje.

- O czym myślisz? - zapytał wodząc dłonią po jej talii.

Speszyła się, jakby została przyłapana na gorącym uczynku.

- To tendencyjne pytanie – oceniła. Odchyliła głowę, żeby widzieć jego twarz.

- Jesteś ciekawa, o czym ja myślę?

Ino zawahała się.

- Czy to coś nieprzyzwoitego?

- Nie. Chociaż z pewnego punktu widzenia wszystkie moje myśli o tobie są nieprzyzwoite – oświadczył i przesunął dłoń na jej piersi. Kciukiem zataczał koła wokół jej sutka wywołując przyjemne dreszcze. - Mam dwa tygodnie wolnego w przerwie świąteczno-noworocznej, więc może gdzieś pojedziemy?

- Teraz to proponujesz? Takie rzeczy planuje się z wyprzedzeniem – zauważyła.

- Nie lubię robić dalekosiężnych planów, z których może nic nie wyjść. - Taka odpowiedź w ogóle jej nie zdziwiła. - Gdzie byś chciała spędzić sylwester? Rzym? Lizbona? Paryż?

- Jesteś takim miłośnikiem Francji? - zapytała wymijająco.

Chętnie pojechałaby do Europy, tym bardziej, że była tam tylko dwa razy, w dzieciństwie, z rodzicami. Ale to wydawała się zbyt daleka podróż, szczególnie w okresie świątecznym.

- Nie naciskam na Paryż. Możemy pojechać w Alpy i zwiedzić kilka ciekawszych miast.

- Miast czy szczytów górskich? - zapytała.

- Nie będę cię zabierać na wspinaczkę w Alpach, na pewno nie w zimie. Ale szkoda byłoby ominąć stoki narciarskie. To jest moja koncepcja. Nie podoba ci się?

Przeciwnie, bardzo podobał jej się ten pomysł. Ale to były plany na dłuższy wyjazd, a ona nie może sobie na to pozwolić, zwłaszcza w okresie świąt i Nowego Roku. Dokładnie to mu odpowiedziała.

- Dwudziestego trzeciego zawsze pieczemy z mamą ciasta, dwudziestego czwartego będzie uroczysta kolacja, na której muszę być – wyjaśniła. Gaara miał bardzo niezadowolony wyraz twarzy. - Chcę – poprawiła się. - To tradycja. A pierwszego stycznia mój ojciec urządza obiad i też nie mogę nie przyjść. - Właściwie, zaproszeni byli oboje. Zakładała, że nie będzie problemu z przekonaniem do tego Gaary, ale teraz już nie była pewna.

- Pierwszy stycznia to najgorsza możliwa data. Chcesz spędzać sylwester w Tokio?

Właściwie, wcale nie chciała, ale zakładała z góry, że tak będzie. Sasuke zamówił bilety na koncert zespołu punk rockowego w klubie w Nagoyi. Wydawało jej się, że jest już przesądzone, co będą robić w sylwester.

Perspektywa spędzenia Nowego Roku tylko we dwoje, z dala od głośnych kolegów Gaary i jej wścibskich koleżanek, była warta zmiany planów.

- Ojciec pewnie zgodzi się przesunąć to na drugi albo trzeci stycznia – powiedziała. - To ważna okazja, bo zaprosił swoją sympatię. Z dziećmi. Pewnie będzie okropnie drętwo, ale chciałabym, żebyś ze mną poszedł.

- Drugiego lub trzeciego, zgoda – odpowiedział Gaara.

- W twojej rodzinie nie obchodzicie Nowego Roku? - zapytała, mając nadzieję, że nie zabrzmi to natrętnie.

    - Obchodzimy. Ojciec wyda eleganckie przyjęcie, na które zaprosi całą rodzinę, żeby pochwalić się sukcesem – odpowiedział Gaara z niechęcią. - Nie byłem w ubiegłym roku i w tym też się nie wybieram. Skoro jesteśmy tak ograniczeni czasem, proponuję coś bliżej. Korea?

- Zawsze chciałam pojechać na Seongsan Sunrise Festival na Czedżu.

Była to prawda, chciała zobaczyć festiwal. I sądziła, że Gaarze spodoba się pomysł witania Nowego Roku na górskim szczycie.

- Będzie tłoczno – skomentował Gaara.

- Chyba nie bardziej niż na koncertach, na które zwykle chodzicie.

- Może nie. Ale góry i tłumy turystów to słabe połączenie – odpowiedział. - Co nie znaczy, że nie warto spróbować. Zgodzę się na festiwal, jeśli wcześniej wejdziemy na górę Halla.

- Najwyższego szczytu w Korei jeszcze nie zdobyłeś? - zapytała.

- Nie. Byłem tylko w górach Jiri i Sorak, nigdy nie byłem na Czedżu. Teraz będzie dobra okazja. O ile w ogóle chcesz się wybrać ze mną na wspinaczkę – dodał widząc jej niepewną minę.

- Chcę – potwierdziła. - Ale nie jestem pewna, czy to nie jest dla mnie za wysoko.

- Park krajobrazowy jest warty obejrzenia, więc nie musimy wspinać się na szczyt. Ale myślę, że to nie będzie dla ciebie zbyt trudne zadanie, pójdziemy łatwym szlakiem.

Nie była pewna, czy dla niej jakikolwiek szlak będzie łatwy, nie mówiąc już o tym, że Halla jest prawie dwa tysiące metrów nad poziomem morza. Dla Gaary to z pewnością tylko  prawie dwa tysiące metrów, ale ją ta wysokość przerażała.

***

Ino była zaskoczona, gdy Sakura zaproponowała noc filmową i wspólny nocleg. Od dawna nie spędzały czasu tylko we dwie. Częściowo dlatego, że nie było na to czasu, a częściowo dlatego, że od dawna nie potrafiły dojść do porozumienia, a próby rozmowy z reguły kończyły się sprzeczką.

To spowodowało, że w pierwszej chwili Ino nie była pewna, czy się zgodzić. W końcu uznała, że Sakura przecież jej nie zje, nawet jeśli skrytykuje. Dlatego uzbrojona w sashimi własnej roboty odwiedziła dom państwa Haruno.

Rodzice Sakury byli sympatyczni, szczególnie jej matka. Zawsze byli bardzo poważni, ale Ino to nie przeszkadzało. Stanowili miły kontrast w porównaniu do jej wyluzowanego ojca i postrzelonej matki.

Zjadły kolację z rodzicami Sakury, a potem zamknęły się w jej pokoju. Sakura włączyła komedię romantyczną, która okazała się równie kiczowata, co nieciekawa, więc zamiast oglądaniem zajęły się konwersacją.

O dziwo, potrafiły rozmawiać jak dawniej, bez specjalnej presji i robienia sobie wyrzutów.

Sakura ostatnio była bardzo pozytywnie nastawiona do życia, nie zdradzała się ze zwykłym czarnowidztwem i moralizowaniem. Ino podejrzewała, że to zasługa rozkwitającej relacji z Sasorim i pociągnęła ją za język. Nie pomyliła się.

- On jest bardzo zdystansowany, ale pod tą maską kryje się coś więcej – oceniła Sakura, gdy skończyła opowiadać o ostatniej randce. - I naprawdę zaczynam go lubić.

- Dopiero teraz? - spytała Ino prowokująco.

Sakura skinęła głową, nie zagłębiając się w wyjaśnienia. Ino i tak wiedziała, o czym mówi. Wcześniej przyjaciółka umawiała się z Sasorim tylko po to, żeby odciągnąć myśli od Sasuke. Ino domyśliła się tego bez wypytywania jej o intencje.

- Mam nadzieję, że się nie obrazisz, bo jeśli chodzi o sylwester... Planujemy pojechać na kilka dni do Kioto. Nie będzie mnie tutaj – powiedziała Sakura z taką miną, jakby bała się jej reakcji.

Ino uśmiechnęła się z zadowoleniem. Taki rozwój sytuacji bardzo jej pasował.

- Oczywiście, że się nie obrażę, nie musimy każdego sylwestra spędzać razem. A więc... Romantyczny wyjazd i zakrapiana alkoholem impreza? Brzmi interesująco.

Sakura popatrzyła na nią walecznie.

- Nie zamierzam czekać tak długo. Interesująco zrobi się wcześniej.

Ino była pod wrażeniem jej zdecydowania i nie próbowała tego ukryć.

- A czy Sasori wie, że masz takie plany?

- Na pewno się dowie. W odpowiedniej chwili – poinformowała Sakura. Po chwili dodała: - Wiesz, czasami nie ma nad czym się zastanawiać. Działając asekuracyjnie, można wiele stracić.

To chyba właściwy punkt widzenia.

- Skoro już tak na poważnie spotykasz się z Sasorim, nie wypada ci krytykować Gaary – zauważyła Ino.

Właściwie, Sakura ostatnio nie czepiała się Gaary. Ale czyniła różne drobne uwagi chcąc przekonać Ino, żeby nie zrywała znajomości z Kibą.

Ino nie ucięła kontaktów. Po prostu drastycznie je ograniczyła. Po imprezie u Sasuke nie była pewna, jak powinna traktować Kibę. On także nie szukał jej towarzystwa. Dla Ino taka sytuacja była najwygodniejsza.

Nie była pewna, czy Kiba jest zainteresowany czystą przyjaźnią. Jeśli nie, bez sensu było trwać przy niej na siłę, bo nie chciała go zwodzić ani dawać mu okazji do głupich prowokacji. Na domówce u Sasuke dał wystarczający popis bezmyślności.

- Chyba wiesz, że nie czepiam się ze złośliwości.

- Wiem, że czepiasz się bez powodu – odpowiedziała Ino. – Robisz błąd oceniając kogoś raz na zawsze i przywiązując się do tej oceny. Może zrewidujesz punkt widzenia – zasugerowała ugodowo.

Sakura była niezadowolona, bo teraz to ona znalazła się pod ostrzałem krytyki.

- To i tak jest bez znaczenia, prawda?

Podchwytliwe pytanie. Ino wiedziała, że jeśli odpowie twierdząco może zostać oskarżona o lekceważenie przyjaciółki... Ale Sakura i tak znała odpowiedź.

- Nie potrzebuję twojego błogosławieństwa, ale wolałabym, żebyś zachowała swoje uwagi dla siebie – powiedziała wprost blondynka.

Sakura uniosła znacząco brwi.

Wiedziała, że Ino nie słuchała rad bliskich, z wyjątkiem Kimimaro, ale kiedyś nie powiedziałaby tego wprost. Za bardzo zależało jej na ich aprobacie.

- Postaram się być... mniej krytyczna. Dla dobra naszej przyjaźni – zadeklarowała.

I dlatego, że Gaara kumpluje się z Sasorim. To dziwne, że dwie tak różne osoby są w stanie się dogadać. Z pozoru wydawało się, że nie mają ze sobą nic wspólnego, z wyjątkiem kierunku studiów.

***

Ino miała za sobą kilkuletni związek i lekturę wielu artykułów psychologicznych. Do niedawna wydawało jej się, że o związkach damsko-męskich wie wszystko.

Co prawda ojciec tłumaczył jej, że tkwiła w relacji patologicznej, więc wcale nie wie, jak powinien wyglądać zdrowy związek. Rozumiała jego punkt widzenia, ale się z nim nie zgadzała. Tak, jak nie ma ludzi doskonałych, tak nie ma doskonałych związków.

W poprzedniej relacji przeszła przez różne etapy – nastoletniego zauroczenia, przywiązania, miłości fizycznej – aż do tego momentu, w którym czuła się osaczona, ale nawet czując, że się dusi, nie potrafiła z tym skończyć, tak, jak podpowiadał rozsądek.

Na terapii wmawiano jej, że miała syndrom sztokholmski. Ino uważała, że psycholożka upraszczała. Chciała widzieć relację kata i ofiary i wszystko podporządkowywała odgórnemu założeniu. Pewnie chciała sobie wszystko uporządkować tak, żeby pasowało do prostych książkowych teorii.

Jednak Ino nie chciała myśleć o sobie jako ofierze. To też czyniłoby ją współwinną, ale musiałaby dodatkowo myśleć o sobie jako osobie słabej. I musiałaby myśleć znacznie gorzej o Junie.

Z dzisiejszej perspektywy nie czuła do niego nawet sentymentu i nie mogła się zmusić, żeby go żałować. Kiedy usłyszała, że przedawkował narkotyki, nie była przejęta. Nie ucieszyła się, trochę ją to obeszło, ale w jakiejś głębszej warstwie – do której nigdy nikomu się nie przyznała – odczuła ulgę, że nie wróci już do jej życia.

Kimimaro odstraszył go już wcześniej i Jun nie próbował się z nią kontaktować. Jednak i tak miała wrażenie, że matka była tak zapalona do ich wyimaginowanej kariery, że nie dałaby jej spokoju, gdyby Jun skończył leczenie i udowodnił, że jest czysty.

Matka sądziła, że gdyby Jun był zdrowy, mogliby znowu razem tańczyć. Ino nie miała ochoty go więcej widzieć. Z jednej strony dobrze mu życzyła, a z drugiej nie chciała, żeby zwalczył uzależnienie, bo to oznaczałoby, że matka zaczęłaby na nią naciskać.

Powinno być jej przykro, że się zaćpał, ale nie czuła żadnego smutku. Teraz, kiedy o nim myślała nie czuła właściwie nic, tylko dziwną pustkę.

Była z Junem cztery lata i z początku było dużo miłych chwil, ale z czasem nawet jasnych momentów zabrakło. Mimo wszystko nie uważała, że w ich związek był nienormalny. Albo, że Jun był wszystkiemu winien. On był słaby i niszczył sobie psychikę próbując sprostać wygórowanym oczekiwaniom rodziców. Ona była tchórzem i nie pomogła mu, kiedy tego potrzebował. Wolała wierzyć w jego zapewnienia, że miał kontakt z dragami tylko okazjonalnie i nie jest uzależniony. Potem było wiele miesięcy, gdy wydawało jej się, że go z tego wyciągnie. Potem przestało jej zależeć, ale bała się, że zrobiłby coś sobie, gdyby go zostawiła.

Gdyby była bardziej zdecydowana mogłaby mu pomóc zanim wpadł w uzależnienie. Była za bardzo wpatrzona w siebie i skoncentrowana na własnym życiu, żeby dostrzec, jak poważny miał problem. Była bierna, gdy wpadał w nałóg i przez to częściowo odpowiedzialna za jego późniejsze zachowanie. Pozwoliła, by ją krzywdził.

Dobrze o tym wiedziała i mimo to dotarła do momentu, w którym przestało ją to obchodzić. Nie interesowało jej, co się z nim stanie. Chciała tylko, żeby odczepił się od niej na dobre.

***

Temari była w pierwszej chwili zdruzgotana, że Gaara i Neji postanowili wyłamać się z planów sylwestrowych. W ogóle nie przewidywała takiej możliwości. Teraz będzie zdana na towarzystwo Sasuke. Tyle dobrze, że Sasori nie wybierze się z nimi na koncert, bo też postanowił spędzić sylwester z dziewczyną.

Nie czuła się urażona, w końcu chłopcy są dorośli i nie muszą trzymać się dla zasady ustalonego towarzystwa. Postanowiła, że skoro sprawy przybrały taki obrót – urządzi w mieszkaniu imprezę z okazji zakończenia semestru. Jako wprawkę przed sylwestrem.

Poinformowała o tym Sasuke, gdy przydybała go na korytarzu przed własnymi drzwiami. Uchiha przyszedł pić z Uzumakim, bo oni oczywiście nie przejmowali się egzaminami i w odróżnieniu od większości nie spędzali wiele czasu na nauce.

- Przyjdę z Karin – uprzedził chłopak.

Temari prychnęła ze złością. Spodziewała się tego, na koncert sylwestrowy też zamierzał przyprowadzić tę dziewczynę. Jej to było nie w smak, bo nie tolerowała laski. Wprost to wyrażała, lecz Sasuke nie liczył się z jej opinią.

- Nie mógłbyś sobie znaleźć jakiejś porządnej dziewczyny? - zapytała.

- Co przez to rozumiesz? - odpowiedział Uchiha, udając, że nie wie o co jej chodzi.

- Rozumiem przez to dziewczynę, która nie wskakuje przy pierwszej okazji obcemu facetowi do łóżka – odparła kąśliwie.

Sasuke posłał jej lekceważący uśmiech.

- Nigdy bym cię nie posądził, że jesteś pruderyjna. W każdym razie, ja nie jestem hipokrytą, więc twoja ocena do mnie nie przemawia – oznajmił.

Temari przymrużyła oczy ze złością.

- Czy was łączy cokolwiek oprócz seksu?

- Szczęśliwie, nie – odpowiedział Sasuke swobodnie.

Jego postawa doprowadzała ją do szewskiej pasji.

- Szczęśliwie, bo nie będę musiała jej długo znosić. Jak zapewne pamiętasz, styczeń jest miesiącem celibatu.

Tak jak się spodziewała, Sasuke popatrzył na nią ze złością pomieszaną ze zdziwieniem.

- Przegrałeś zakład – przypomniała.

Ino i Gaara rozstali się i zeszli. Sasuke wygrałby gdyby postawił inne warunki, ale instynkt go zawiódł.

Popatrzył na nią wyzywająco.

- Termin upływa z końcem roku. Jeszcze nie przegrałem.

***

Informacja, że w tym roku ojciec przyjdzie na wigilijną kolację, mocno ją zaskoczyła. Nie wiedziała, czy powinno ją to martwić, czy cieszyć.

- A więc zaczynacie się dogadywać – oceniła.

Spotkała się z ojcem w koreańskiej restauracji. Nie było zbyt dużo czasu na obiad, bo miała później zajęcia ikebany.

- Czy to cię martwi? - zapytał Inoichi.

Bardzo dobre pytanie.

- Nie martwi mnie, przeciwnie. Ale tylko jeśli nie utworzycie wspólnego frontu przeciwko mnie.

Ojciec nie był w ogóle zaskoczony tym oświadczeniem.

- Mako daje ci w kość, tak? To było do przewidzenia.

Ino prychnęła ze złością.

- Dzwoni do mnie prawie codziennie, żeby się upewnić, że chodzę na wszystkie dodatkowe zajęcia. Niepotrzebnie się wygadałam, że Kimimaro chce zrezygnować z kursu tańca, teraz będzie mi szukać nowego partnera.

- Porozmawiam z nią - zadeklarował ojciec.

To sprawiło, że Ino poczuła się zażenowana wybuchem złości.

- Nie trzeba, to nic nie da.

Nieoczekiwanie dla niej, Inoichi skinął twierdząco głową.

- Masz rację, nic nie da, bo to ty musisz nauczyć się stawiać granice. Jeśli chcesz z czegoś zrezygnować, zrób to, a ją jedynie o tym poinformuj. Będzie się złościć, ale po pewnym czasie jej przejdzie.

To brzmiało bardzo prosto, ale nie było takie łatwe do wykonania w praktyce. Nie tylko dlatego, że nie chciała rozczarować matki. Kiedy zaczęła się zastanawiać, które zajęcia porzucić, żeby rozładować napięty grafik, nie potrafiła podjąć decyzji.

- Mako chce, żebyś znowu startowała w turniejach, więc jeśli kogoś dla ciebie znajdzie i ty się na to zgodzisz, tym bardziej będzie naciskać. Tutaj powstaje zasadnicze pytanie: czy ty w ogóle jesteś zainteresowana tańcem na tym poziomie?

To było kolejne pytanie, na które nie znała odpowiedzi. Kiedyś ją to bawiło, ale teraz turnieje kojarzyły jej się wyłącznie ze stresem. Może to była przesłanka, żeby całkiem sobie odpuścić, tak jak sugerował ojciec. Ale dla niej taniec był ważną częścią życia i nie chciała z niego rezygnować tylko dlatego, że na pewnym etapie się do niego zraziła. Jednak czasami przychodziło jej do głowy, że wolałaby poświęcić więcej czasu, by zająć się poważnie fotografią. Może tańca trzymała się tylko przez upór, po to, żeby udowodnić sobie, że Jun niczego jej nie pozbawił.

Ale ojciec miał rację, powinna z czegoś zrezygnować. Szczególnie, że większość zajęć dodatkowych budziła w niej teraz niechęć. Chciała mieć więcej czasu dla Gaary. I mogłaby wtedy znaleźć go więcej dla koleżanek.

- Zastanowię się nad tym, tato. Poważnie – zapewniła, widząc jego nieprzekonaną minę.

Inoichi nie był zadowolony, ale postanowił na razie zostawić ten temat.

- Mogę liczyć, że po Nowym Roku przyjdziesz na obiad z twoim absztyfikantem?

Popatrzyła na niego krytycznie. Gdy wpadał w ten ton, na dodatek używając staromodnych określeń, nie była pewna czy próbuje być zabawny, czy chce jej dać coś do zrozumienia. A jeśli tak, to co.

- Mój chłopak ma na imię Gaara - przypomniała. - Przyjdziemy razem.

Jego towarzystwo będzie niezbędne, bo inaczej nie potrafiłaby się tam odnaleźć. Życzyła ojcu, żeby ułożył sobie życie i cieszyła się, że pojawiła się w jego życiu kobieta na tyle ważna, by je sobie przedstawić. Dotąd nie poznała żadnej z jego dziewczyn, chociaż wiedziała, że jakieś były. Ojciec nie był tak lekkomyślny jak matka, która przedstawiała jej każdego kolejnego kochanka jako miłość życia. I całe szczęście, bo w podwójnej dawce by tego nie zniosła.

Skoro dochodzi już do oficjalnego obiadu, z kobietą i jej dziećmi, z pewnością sprawy zaszły daleko.Ino miała nadzieję, że nie zrobi złego wrażenia i niczego nie zepsuje.

Jednak teraz czekała ją inna konfrontacja.

- Wrócimy drugiego stycznia, lecimy do Korei – poinformowała. - Czy mógłbyś zasugerować mamie, żeby nie robiła z tego problemu?

- Wysuwa jakieś obiekcje? - zapytał ojciec z uprzejmym zdziwieniem.

Zupełnie jakby nie wiedział, o kim mówi. Oczywiście, że Mako ma obiekcje, nawet nie z powodu tego, że Ino wyjeżdża w takim terminie, tylko z powodu towarzystwa. Początkowo była neutralna, ale teraz nie ukrywała niechęci do Gaary, uważając, że ma na nią zły wpływ. Ino naraziła się najpierw wyprowadzką, a potem ograniczeniem zajęć tanecznych z czterech do dwóch tygodniowo i odmową zapisania się na kurs włoskiego.

- Mama ma ogromne obiekcje. Nie lubi Gaary – przyznała niechętnie.

Ojciec uśmiechnął się z zadowoleniem, co było trochę nie na miejscu.

- Zapewne z tego samego powodu, dla którego ja go lubię.

Ino popatrzyła na niego podejrzliwie. Dotąd utrzymywał, że zaledwie toleruje Gaarę, chociaż było oczywiste, że ma dla niego pewną sympatię.

- Lubisz Gaarę?

Inoichi nie dał się podejść.

- Tak, ale to nie znaczy, że jest wart mojej jedynej córki. Nie zaakceptowałem go jako potencjalnego zięcia.

Ino wzruszyła ramionami.

Bardzo dobrze, bo nawet nie potrafiła sobie wyobrazić reakcji Gaary, gdyby jej ojciec zwrócił się do niego per "synu". Prawdopodobnie pomyślałby, że jej rodzice są nienormalni. O ile już tak nie uważał.

***

Temari nie zaprosiła na imprezę Sasoriego ani Sakury i udawała, że w ogóle na to nie wpadła. Zakładała, że po egzaminach wszyscy będą chcieli zaszaleć. Wolała, żeby w jednym pomieszczeniu nie znalazła się jednocześnie ta parka, Sasuke i alkohol.

Kiba także nie przyszedł. Chociaż mówiąc Naruto o imprezie, nie powiedziała Inuzuce wprost, że nie jest mile widziany, ów miał wystarczająco dużo taktu, żeby się nie pojawić. On i Ino się unikali, może nie ostentacyjnie, ale nie uszło to uwagi Temari. Jej to pasowało. Kiba nie należał do osób, na towarzystwie których jej zależało. Nie czuła się też urażona, że Uzumaki odrzucił zaproszenie.

Byli więc Karui, Ino, Gaara, Neji z Tenten i Sasuke. Niestety, Uchiha zgodnie z wcześniejszym ostrzeżeniem przyprowadził Karin. Temari posłała mu bazyliszkowe spojrzenie, gdy zobaczyła czerwonowłosą zdzirę, ale obiecała sobie, że będzie milczeć. Miała nadzieję, że dziewczyna nie zepsuje jej wieczoru.

Była z siebie bardzo zadowolona, bo udało jej się zrealizować plan minimum do pracy dyplomowej. W ostatnim miesiącu ciężko pracowała i teraz zamierzała odreagować.

Kupiła dużo alkoholu, więcej niż zwykle. Mimo to goście jakoś nie kwapili się do picia. Tym razem jej to wyjątkowo nie odpowiadało i głośno wyraziła niezadowolenie.

- Tak ci zależy, żeby nas upić? - zapytał Neji, który siedział na kanapie obok Tenten. W towarzystwie nigdy nawet nie trzymał jej za rękę, trudno byłoby zauważyć między nimi wyrazy afektu. Można to uznać za dyskrecję, ale Temari odbierała ich zachowanie jako dystans, jednostronnie narzucony.

Neji już taki miał sposób bycia. To był jeden z powodów, dla którego nigdy się nim nie zainteresowała, chociaż był jednym z najatrakcyjniejszych facetów w jej otoczeniu. Zbyt chłodny, przywiązany do abstrakcyjnych zasad. Temari szczerze wątpiła czy kiedykolwiek przyjdzie mu do głowy publicznie pocałować kobietę, chyba nawet nie na własnym ślubie.

Tak to już jest, że atrakcyjni faceci zawsze mają poważne wady. Ciekawe, że większość dziewczyn tego nie dostrzega. Temari była zdziwiona, że wiele cheerleaderek z drużyny robi maślane oczy do Nejiego, ale to i tak nie szokowało jej tak bardzo jak fenomen Sasoriego. Niektóre dziewczyny dałyby się pokroić za jedną randkę, pewnie dlatego, że kompletnie nie zwracał na nie uwagi.

Akasuna był co prawda dobrze zbudowany i trudno tego nie zauważyć na boisku, ale dla Temari było niepojęte, jak tylko na tej podstawie można mu przypisywać pokłady seksapilu. Chyba głęboko ukryte. Był nawet bardziej nieprzystępny niż Neji, nastawiony bardzo pragmatycznie do życia i niezwykle opanowany.

Temari znała go od lat, bo kumplował się z Gaarą, co więcej widywała go w różnych sytuacjach, także takich, w których normalny człowiek straciłby nerwy. Jednak Sasori wydawał się beznamiętny. Zawsze potrafił dokonać chłodnej kalkulacji. Temari miała poważne podejrzenia, że Sasori nic nie czuje, chociaż w pewnych sytuacjach udaje emocje. I ten jego chłód emocjonalny jest zupełnie naturalny, nie wyuczony, jak u Gaary. Sasori nie potrzebuje się chronić przed uczuciami, które do niego nie docierają.

- Sztywną atmosferę można z łatwością rozładować – powiedziała Karui, niespodziewanie przejmując rolę prowodyrki. Wyciągnęła z kartonu stojącego pod szafką dwie butelki wódki i wręczyła jedną Nejiemu. Drugą chciała podać Gaarze, pomijając siedzące między nimi dziewczyny. On spojrzał na Karui obojętnie i nie wykonał żadnego gestu. Obie ręce miał zajęte, jedną obejmując Ino w talii, a w drugiej trzymając jej dłoń. Karui prychnęła ze zniecierpliwieniem i położyła wódkę na stole. Potem wyciągnęła następne dwie butelki, podając jedną Temari, a drugą Sasuke. Jednak Uchiha nie zdążył odebrać od niej alkoholu, bo siedząca mu na kolanach Karin zrobiła to pierwsza. Położyła butelkę przed sobą.

- Litr na dwie osoby, żeby było łatwiej – powiedziała Karui, rozkładając na stole kieliszki. Temari skrzywiła się na myśl, że w ten sposób została z nią w parze. Były najlepszymi przyjaciółkami, ale bez przesady. - Zagramy w "nigdy nie". Kto pierwszy opróżni butelkę, przegrywa.

- A karą za porażkę jest co? - zapytał Sasuke, w którym odezwała się żyłka hazardzisty.

Karui wzruszyła ramionami i usiadła na podłokietniku fotela zajmowanego przez Temari. Blondynka przygryzła wargi z irytacją. Na drugi raz zaprosi więcej facetów, bo teraz wyglądają jak dwie lesbijki.

Sasuke na pewno by jej to wytknął, gdyby jego uwaga nie była tak rozproszona przez Karin, która właśnie lizała jego ucho. Uchiha zauważył jej zniesmaczone spojrzenie i klepnął rudą zdzirę w kolano, jakby chciał ją upomnieć. Dziewczyna oderwała się od niego i rzuciła wyzywające spojrzenie wprost na Temari.

I Uchiha chciałby jej wmówić, że jest pruderyjna? To z tą laską jest coś nie tak.

- Karą za porażkę jest porażka – odpowiedziała Karui, która nie miała żadnego problemu z lekceważeniem dziewczyny Uchihy. - To tylko zabawa, nie bądź takim materialistą.

- Okej – odparł Sasuke ugodowo. - Kto skończy butelkę odpada. Wygrywa para, której zostanie alkohol.

- Czyli wszyscy będziemy pijani – zauważyła Temari kwaśno.

- Nie o to ci chodziło? - odparł brunet złośliwie.

- Dziecinada – skomentował Gaara. Jednak wiadomo było, że się nie wycofa, zawsze podejmował wyzwania rzucane przez Uchihę. Najgłupsze przyzwyczajenie jakie pozostało im z lat szkolnych to właśnie gra w głupie gierki.

- Okej, czyli wszystko jasne? - upewniła się Karui.

Karin natychmiast otworzyła butelkę stojącą przed nią i nalała alkohol do dwóch kieliszków.

- Będzie zabawa – skomentowała. - Ja zacznę.

Tenten nieśmiało podniosła rękę, podczas gdy Neji otwierał ich alkohol.

- Wszystko fajnie, ale czy ktoś mi wyjaśni, na czym polega ta gra?

Karui uniosła znacząco brwi.

- Każdy wypowiada jedno zdanie, na przykład: nigdy nie grałam w baseball i jeżeli dla kogoś to stwierdzenie jest kłamstwem, pije – poinformowała. - Jeśli ktoś oszuka i wyjdzie to na jaw, pije trzy kieliszki. Ja zaczynam, bo to mój pomysł – oznajmiła, rzucając Karin wyzywające spojrzenie. - Nigdy nie należałam do drużyny baseballowej – powiedziała unosząc triumfalnie brwi.

Temari uśmiechnęła się, gdy faceci solidarnie musieli opróżnić szkło. Nagle dotarło do niej, jaki zamysł towarzyszył Karui, gdy podzieliła ich w pary. Mogą bezkarnie upić chłopaków.

- Nigdy nie całowałam się z dziewczyną – powiedziała.

Ku jej zdziwieniu, oprócz chłopaków także Karin i Karui sięgnęły po kieliszki. Sasuke spojrzał na swoją pannę z wyrazem rozbawienia.

- Chciałbym to zobaczyć – skomentował.

Karin popatrzyła na niego kokieteryjnie, a potem przeniosła spojrzenie na Karui.

- Spadaj, nie całuję się z każdą – odpowiedziała dziewczyna z oburzeniem.

Temari na wszelki wypadek przesunęła się na drugi kraniec fotela, jak najdalej od niej.

- Nigdy nie depilowałem nóg – powiedział Neji, który – być może wcześniej niż pozostali faceci – zrozumiał już, o co toczy się gra.

- Może sporo zobaczymy, wystarczy upić dziewczynki – zauważył złośliwie Sasuke, gdy wszystkie niechętnie sięgnęły po alkohol. Ino i Tenten skrzywiły się jakby nigdy nie piły czystej wódki.

- Zmartwię cię, Sasuke, nas jest więcej – odpowiedziała Temari jadowicie.

Chłopak uśmiechnął się chytrze.

- Macie niższą tolerancję na alkohol. Bułka z masłem.

Niestety, łajdak ma rację.

Uwaga skoncentrowała się na Tenten, która teraz musiała zająć jakieś stanowisko.

- Nigdy nie grałam w LOL-a – powiedziała po chwili wahania.

Temari westchnęła z niezadowoleniem. Ona i Karin wypiły wódkę wraz z chłopakami. Tenten uśmiechnęła się przepraszająco. Jednak przykra konkluzja była taka, że mężczyźni zyskali przewagę i trudno będzie ją odzyskać.

- Myśl, Ino – powiedziała głośno patrząc na koleżankę z nadzieją.

Blondynka uśmiechnęła się przebiegle.

- Nigdy nie uczestniczyłam w bójce na pięści.

Chłopcy bez gadania sięgnęli po kieliszki. Karin opróżniła swój, była już wstawiona. Zbyt wiele wódki w krótkim czasie. Temari była pewna, że przy tym tempie ruda zdzira wkrótce odpadnie. Oby nie przystawiała się do dziewczyn.

Sasuke posłał Temari złośliwe spojrzenie, bo następni byli Gaara, on i Karin. Temari nie liczyła na lojalność ze strony tej panienki. Ale miała wątpliwości, czy wiara Uchihy w Gaarę jest uzasadniona.

- Nigdy nie spałem z dziewczyną – powiedział Gaara.

Zanim pozostali faceci sięgnęli po alkohol, Gaara wychylił kieliszek i zabrał rękę, którą obejmował Ino, żeby sięgnąć po butelkę i nalać sobie dwie karne porcje.

Sasuke miał bardzo głupią minę, coś między szokiem i niedowierzaniem. Temari pomyślała, że jest szalenie naiwny, bo jej jakoś nie dziwiło, że Gaara postanowił wziąć alkohol na siebie. Sasuke tego nie zrozumie, choćby nawet bardzo chciał.

- Zdrajca – skomentował.

Karin pierwszy raz nie sięgnęła po kieliszek. Zdaje się, że nie zauważyła napiętej atmosfery. Powiodła spojrzeniem dookoła, zapewne przeceniając swą rolę języczka u wagi.

- Nigdy nie miałam wzwodu – powiedziała, zadowolona z siebie.

Temari może by doceniła, że dziewczyna opowiedziała się po stronie kobiet, ale jej uwaga była skoncentrowana na czymś innym. Zastanawiała się czy Sasuke będzie się trzymał ustalonej strategii, czy postanowi się zemścić. Jej wątpliwości zostały szybko rozwiane, bo gdy Uchiha odłożył kieliszek na stół, spojrzał wprost na Gaarę.

- Nigdy nie bzykałem przypadkowych lasek – oświadczył, wywołując drwiący uśmiech na twarzy Karin – jeśli byłem z kimś w związku.

Po prostu świetnie.

Temari dopiero teraz uświadomiła sobie, że Sasuke, nawet chwilowo ułagodzony, pozostaje złośliwym gadem. Posłała mu mordercze spojrzenie, które zlekceważył. Gaara bez słowa wypił wódkę, ale potem wstał z miejsca.

- Pogadamy na zewnątrz – zakomunikował.

Sasuke uśmiechnął się cynicznie.

- Może później? Zabawa dopiero się zaczyna.

Gaara wykonał krok w jego stronę i Temari była przekonana, że wywlecze stąd Uchihę choćby siłą. Jednak Ino go zatrzymała, wstając z miejsca i łapiąc go za rękę.

- Przejdziemy się.

Sasuke prychnął.

- Gdzie wasze poczucie humoru? Ino, słonko...

- Zamknij mordę – przerwał mu Gaara.

Sasuke zmierzył go wzrokiem i wziął ze stołu kieliszek z wódką.

- Zakładam, że już po zabawie – skomentował zanim się napił.

Temari miała wrażenie, że zrobiło mu się głupio, ale to go nie usprawiedliwia. Powinien myśleć zamiast pleść co ślina na język przyniesie.

***

Sasuke został przez nią brutalnie wepchnięty do kuchni.

- Hamuj się, Temari, nie każdy lubi na ostro – powiedział.

Popatrzyła na niego z pogardą. Oj. Poważnie się naraził.

- Ktoś kiedyś wyrwie ci ten niewyparzony język, z korzyścią dla świata – syknęła.

Jej oskarżycielskie spojrzenie było doprawdy nie do zniesienia.

- Czego się po mnie spodziewałaś? Życzliwości?

Dziewczyna przygryzła wargi.

- Jeśli szczęście jest dla ciebie tak bardzo nie do zniesienia, przynajmniej wstrzymaj się od komentarza. Sabotowanie cudzego związku to zwykłe kurestwo.

Chyba troszeczkę zagalopowała się w ocenach.

- Niczego nie sabotuję. Mówię, co mi przyjdzie do głowy i jest to najczystsza prawda. Nie udaję kogoś, kim nie jestem.

- Jesteś podstępnym wężem, który zawsze postępuje tak, żeby wyciągnąć dla siebie korzyść. Nieważne, czyim kosztem. Teraz, na przykład, sięgasz po najpodlejszy podstęp, żeby wygrać pieprzony zakład i legalnie posuwać tę dziwkę.

- Nie masz pojęcia, o czym mówisz – skomentował.

Nie chodzi o zakład. Ino nie ma pojęcia, w co się wpakowała i uczciwie było jej to uświadomić. Gaara zawsze może zmienić zdanie i powiedzieć, że ten związek to było nieporozumienie, tak jak zrobił w przypadku Hotaru.

- Każdy ma prawo do prawdy – ocenił.

Temari prychnęła z irytacją.

- Jakiej prawdy? To, co ty za nią uważasz, może wcale nią nie być. Nie wiem, co w twojej opinii Gaara zrobił tej... Nieważne, mimo wszystko z nim rozmawiasz, prawda? Nie, Sasuke, tobie nie chodzi o Hotaru, nawet jeśli tak ci się wydaje. Wylewasz z siebie jad, bo nie potrafisz albo nie chcesz się zmienić. Wciąż tkwisz w miejscu, nie potrafisz nic zrobić ze swoim życiem i drażni cię, że inni poszli do przodu.

Więc teraz wychodzi na to, że źle życzy Gaarze, bo jest zawistny. Temari mówiła z całkowitym przekonaniem, ale on nie chciał przyznać jej racji.

- Przykro mi to mówić, Sasuke, ale pod niektórymi względami bardzo przypominasz Fumi. Ino się co do ciebie nie pomyliła, karmisz się negatywnymi emocjami. Pytanie, czy chcesz cokolwiek z tym zrobić, czy wolisz zaczekać aż wszyscy stracą do ciebie cierpliwość i zostaniesz sam?

Sasuke nie wiedział, co takiego Ino powiedziała na jego temat, więc przekaz nie był dla niego do końca jasny. Ale sugestia o Fu dotknęła go do żywego. Nie życzył sobie być porównywany do tej suki.

Objaśnienia:

W Japonii obchodzi się święta Bożego Narodzenia, chociaż chrześcijan jest tam niewielu. Boże Narodzenie nie ma charakteru sakralnego, ale wiąże się z przełomem starego i nowego roku – to okres, w którym Japończycy spędzają czas z bliskimi.

Czedżu – należąca do Korei Południowej wyspa Jeju (czyt. Dziedziu) taki ma prawidłowy zapis w języku polskim. Dla mnie trochę dziwny, ale postanowiłam trzymać się polskiej pisowni, bo angielska też nijak się ma do wymowy.