Rozdział 27. Największą przeszkodą, w górach i w życiu, są wątpliwości

Ino, gdy otrząsnęła się z szoku, nie była smutna ani rozżalona. Była wściekła.

Mijały kolejne dni, a Gaara się do niej nie odzywał. Nawet nie zadzwonił, żeby zaproponować rozmowę.

Potraktował dosłownie to, co mu powiedziała. Zwinął żagle i uciekł. Widocznie tak mu było wygodnie, unikać konfrontacji.

Na dodatek próbował ją na odległość kontrolować.

Na czwarty dzień po nieszczęsnym pokazie Temari radośnie oznajmiła, że pora zacieśnić kontakty i jako współlokatorki będą jadać wspólne posiłki. Zmuszała ją i Karui, by jadały z nią śniadania, a potem też późne obiady. Pierwszego dnia nawet próbowała coś ugotować. Nie wyszło jej to zupełnie, więc ratowała sytuację zamówionym telefonicznie suszi.

W następnych dniach to Ino gotowała, bo inaczej Temari wtłaczałaby w nie chińszczyznę albo wyciągałaby je do restauracji.

Ino nie miała ochoty nigdzie wychodzić. Już wolała spędzić trochę czasu w kuchni, wyżywając się kulinarnie.

Trochę pomogło. Ale wciąż za mało.

Doskonale wiedziała, że Gaara codziennie dzwoni do Temari. Wiedziała, że dzwoni, żeby się upewnić, że ona nie robi nic głupiego i jada regularne posiłki. Może by ją wzruszyła ta troska, gdyby nie była taka wściekła o to, że traktuje ją jak dziecko. I o to, że jej unika.

Była już chora od tej troski. Sakura nalegała, żeby się spotykały codziennie między zajęciami, a wieczorami przychodziła pod pretekstem nauki lub ploteczek. Najczęściej wpadali do nich Hinata i Naruto, z nimi Kiba, czasami ktoś jeszcze. Grali w gry planszowe albo oglądali filmy. Mieszkanie stało się denerwująco zatłoczone.

Ino wolałaby być sama, ale wiedziała, jak inni potraktowaliby jej deklarację, że ma dość ich obecności. Więc zaciskała zęby i udawała, że się dobrze bawi. Chwilę na przemyślenia miała tylko wtedy, gdy robiła coś w kuchni.

Był też oczywiście Kimimaro, który dzwonił do niej codziennie z propozycją zabrania jej na lunch. Powiedziała mu wprost, że choćby chciała - nie będzie się głodzić, bo ostatnio aż zbyt wiele osób chce w jej towarzystwie jadać posiłki. Uwierzył, ale i tak dzwonił. Za każdym razem, gdy się widzieli, w normalną niezobowiązującą rozmowę wtrącał dyskretne pytania, czy rozmawiała z Gaarą. Więc odpowiadała zgodnie z prawdą, że nie rozmawiała.

On nie chciał z nią rozmawiać. Widocznie nie miał jej nic do powiedzenia.

 Pomijając krótkie wymiany zdań, nie rozmawiała z Kimimaro o Gaarze. Ani o Tayuyi.

Ale w sobotę, gdy wyszli z kursu tańca, powiedział jej, że czas na poważną rozmowę. Nie protestowała. Lepiej to mieć za sobą.

Nie sądziła, że na tę rozmowę zostanie zaproszona Tayuya.

Czekała na nich w mieszkaniu Kimimaro w centrum Shibuyi. Wyglądała na obrażoną.

- Wyjaśnicie sobie parę rzeczy – powiedział chłopak tonem nie znoszącym sprzeciwu, gdy Ino posłała mu pytające spojrzenie.- Ściślej mówiąc, Tay ci wszystko wyjaśni.

- Nie chcę tego słuchać – odpowiedziała automatycznie.

Nie chciała poznać szczegółów. A już na pewno nie od niej.

- Widzisz, mówiłam. Ona nie chce słuchać – podchwyciła natychmiast dziewczyna.

Stało się jasne, że nie miała ochoty na żadne wyjaśnienia.

- Nie pytałem cię o zdanie – odpowiedział Kimimaro.

Tayuya zmierzyła go wzrokiem, jakby chciała się zbuntować. Potem podeszła do gablotki z trunkami.

- Nie zniosę tego na trzeźwo – oświadczyła, gdy spostrzegła na sobie krytyczne spojrzenie Kimimaro. - Ino pewnie też nie pogardzi kieliszeczkiem. Jednym – podkreśliła, zanim chłopak się odezwał.

Kimimaro odwrócił od niej spojrzenie i przeniósł je na Ino.

- Jak skończycie, zadzwoń. Będę w pobliżu.

Ino wiedziała, że musi się poddać. Gdy był w takim nastroju, nie sposób było z nim dyskutować.

Usiadła w fotelu przy stole. Tayuya zajęła miejsce naprzeciw niej, stawiając na stole szkło i butelkę martini.

- Zobaczmy, czy teraz mnie znienawidzisz.

***

Ino wpatrywała się w stojący przed nią kieliszek.

Nie była pijana. No, może troszeczkę. To był dla niej za mocny alkohol, chociaż nie wypiła dużo.

Za to Tayuya zupełnie się nie ograniczała. I dalej była trzeźwa.

- Co teraz planujesz? – spytała Ino.

- Z czym?

- Ze ślubem… Z Kimimaro.

Tayuya wzruszyła ramionami.

- Cóż, dla niego nic się nie zmieniło. Nie jest wściekły, nie jest zazdrosny, nic.

Ino uważała, że to nieprawda. Nie widziała sensu w przekonywaniu o tym Tayuyi. Ona przecież znała go najlepiej, wiedziała, że Kimimaro nie okazuje uczuć, ale to nie znaczy, że ich nie ma.

Oczywiście, są sytuacje, gdy wiedza, że te uczucia są, nie wystarcza.

- Jestem ci winna przeprosiny – odezwała się rudowłosa, przygryzając nerwowo wargi.

- Nie jesteś. To niefortunny zbieg okoliczności – odpowiedziała Ino. Coś ją skręcało w żołądku, gdy wypowiadała te słowa. Nazwanie całej sprawy w ten sposób… w niczym nie pomagało.

Tayuya potrząsnęła głową.

- Nie za to. Tylko sposób, w jaki się ostatnio zachowałam… Myślałam, że coś na tym ugram, nie wzięłam pod uwagę twoich uczuć – zawahała się. – Wiesz, to jest jedyne, o co Kimimaro ma do mnie pretensje. Że powiedziałam kilka głupich słów i zdeptałam twoje uczucia.

- Może powiedz mu, jakie są twoje? – odpowiedziała Ino.

- W jakim sensie?

Ino wzięła głęboki wdech. Nie potrafiła o tym mówić bez uczucia duszności w płucach.

- Dlaczego chciałaś, żeby się dowiedział o tobie i… Że chcesz, żeby przestał udawać, że mu to w ogóle nie przeszkadza.

Tayuya wykrzywiła wargi z niesmakiem.

- Co to da?

- Może zgodzi się na terapię.

- Nigdy go nie prosiłam, żeby się leczył.

To było dla Ino zaskakujące.

- Dlaczego?

- Bo aseksualizm to jest… orientacja, to nie choroba.

Ino pokręciła z powątpiewaniem głową.

- Wiem, czytałam o tym, ale… Przecież wiesz, że w tym przypadku to nie jest naturalne. Gdyby popracował nad pewnymi… wspomnieniami, mógłby inaczej spojrzeć na różne rzeczy.

- Może – odpowiedziała Tayuya bez przekonania.

- Myślę, że zrobiłby to dla ciebie. Jeśli byś chciała.

- Jeśli powiem, że musi się dla mnie zmienić.

- Nie zmienić siebie tylko odblokować się psychicznie. To jest coś zupełnie innego.

Tayuya wbiła wzrok w stół. Po chwili spojrzała na Ino, jakby podjęła jakąś decyzję.

- Wiesz, pomyślę nad tym. Dlaczego się mną przejmujesz, jednak mnie nie nienawidzisz?

Ino uważała, że takie pytanie nawet nie ma uzasadnienia.

- Nie mamy powodu się nienawidzić. Poza tym… szczerość za szczerość. Gdybyś chciała mnie pognębić przedstawiłabyś wszystko inaczej.

Tayuya uśmiechnęła się kpiąco.

- To nie jest wyraz sympatii. Kimimaro byłby niezadowolony, lepiej go nie drażnić.

- Mimo wszystko.

Na twarzy Tayuyi pojawiło się wahanie. Po chwili odezwała się.

- Wiesz, nawet cię lubię, dlatego powiem ci, jakie jest moje zdanie. Potraktuj to, jak chcesz.

Ino bała się trochę tego, co może usłyszeć, ale jednak była ciekawa.

Nawet więcej niż ciekawa. Wydawało jej się, że to może być ważne.

- Nie udaję, że znam Gaarę, ale mam wyobrażenie o tym, jakim jest człowiekiem. Nie takim najgorszym i widać, że traktuje cię poważnie, ale…

- Ale? – ponagliła ją Ino.

Tayuya jakoś nie kwapiła się jej tego powiedzieć.

- Jest pozbawiony empatii. Zamknięty w swojej skorupie, patrzy tylko na siebie. To nie jest chłopak do związku, zwłaszcza nie dla ciebie. Powinnaś dać sobie z nim spokój.

To, co powiedziała Tayuya, bolało. Ale było tak dlatego, że kryła się w tym najprawdziwsza prawda.

Ino nie powinna się godzić na taki układ, na jaki się zgodziła, tylko dlatego, że Gaara nie chciał jej obiecać nic pewnego, a ona mimo to chciała go mieć. To było nieuczciwe, wobec siebie i wobec niego.

On w tym układzie dbał przede wszystkim o siebie. I ona także powinna chronić siebie. Nie przed nim tylko przed uczuciami, które zaczynała do niego mieć.

Nie, przed uczuciami, które już dla niego miała i które z każdym dniem były silniejsze.

Skoro nie chciał ich odwzajemnić, powinna je wyrwać z korzeniami.

***

To był wyjątkowo spokojny wieczór. Pierwszy, gdy wszyscy znaleźli sobie inne zajęcia i dali jej trochę spokoju.

Ino była wstawiona po delikatnej popijawie z Tayuyą, ale nie na tyle, żeby położyć się już spać. Przez głowę przebiegało jej bardzo dużo myśli.

Dlatego rozłożyła w kuchni książki i próbowała się uczyć.

Słabo jej to wychodziło, ale wciąż próbowała się skoncentrować na książkach.

Temari w salonie oglądała telewizję. Gdy ktoś zadzwonił do drzwi, nawet się nie ruszyła, więc oczywiście Ino musiała pójść otworzyć.

Była nieco zdziwiona, widząc Kibę. Nie dlatego, że było późno – na osiedlu zamieszkanym przez studentów rytm dobowy był znacznie zachwiany, goście nie mieli nigdy wyczucia pory dnia. Próbowała się do tego przyzwyczaić, chociaż utrudniało to naukę. Tęskniła za swoim pokojem w mieszkaniu matki. Tam nikt nie wpadał bez zapowiedzi.

Dwudziestatrzecia to nie była za późna godzina na wizyty, ale ludzie zwykle przychodzili w grupie. Kiba dzisiaj był sam.

Wyszczerzył się w uśmiechu, gdy patrzyła na niego ze zdziwieniem.

- Mam coś dla kociaków – powiedział podnosząc do góry reklamówkę z zakupami. – Makrela. Mam też piwo.

O nie, definitywnie nie będzie już dzisiaj pić. Mimo wszystko wpuściła go do kuchni i usiadła z powrotem do notatek.

Malinka i Brzoskwinka przybiegły jak na zawołanie i natychmiast zaczęły łasić się do nóg Kiby. Z jakiegoś powodu go uwielbiały.

Wszystkie zwierzęta przepadały za Kibą, tak jak on przepadał za nimi. Jego rodzice prowadzili hodowlę psów rasowych, ale on potrafił się obchodzić nie tylko z psami. Lubił nawet koty. Był jedynym znajomym Ino, który nie kpił z imion, jakie nadała zwierzętom – wiedziała, że są głupie, ale wymyśliła je, gdy miała siedem lat. Trudno ją winić.

Kiba nakarmił kotki. Kolację już jadły, ale nie chciała mu sprawiać przykrości skoro się pofatygował. Przemilczała fakt, że jeśli będzie przynosić tyle przysmaków grozi im nadwaga.

Chłopak zostawił koty przy misce i usiadł naprzeciw niej. Postawił na stole dwie puszki z piwem.

- Ja nie chcę, mam dość na dzisiaj – powiedziała Ino odrywając wzrok od notatek. Jeśli wypije coś jeszcze, jutro kac murowany.

Kiba wzruszył ramionami i otworzył swoją puszkę. Upił łyk piwa i odłożył je z boku stołu.

- Właściwie, koty to tylko pretekst. Przyszedłem do ciebie.

- A nie powinieneś – odpowiedziała zanim zdążyła ugryźć się w język. – Nie mamy takiej relacji.

Nie wiedziała, dlaczego to powiedziała. Nie, żeby on składał jakąś deklarację. Mógł wpaść do niej z piwem, jako kolega. Ostatecznie, dużo czasu spędzali razem, przegadali wiele godzin, stał się dla niej ważny.

Uparcie powtarzała sobie, że on nie daje jej sygnałów, jakoby chciał być kimś więcej.

- Właściwie, dlaczego nie? Możemy spróbować… takiej relacji – powiedział nagle.

Ino popatrzyła na niego w osłupieniu.

To chyba alkohol uderzył jej do głowy.

On naprawdę to powiedział, tak bezpośrednio?

- Nie możesz do mnie podbijać – oświadczyła, zszokowana.

No, nie może… To nielogiczne. Co za facet tak się zachowuje, jest wyszukanie uprzejmy, ujmująco sympatyczny, a potem… otwarcie wyznaje uczucia?

- Dlaczego nie? – spytał szokująco prostolinijnie. – Lubię cię. Więcej, podobasz mi się. Jesteś świetną dziewczyną, więc mówię uczciwie, jak jest.

Ino wpatrywała się w niego przez chwilę, zupełnie oniemiała.

Spotykała się z kilkoma chłopakami. To było dość dawno, w gimnazjum, bo potem była w związku z Junem. Ale zachowania nastolatków i dorosłych mężczyzn są do siebie zadziwiająco podobne. Przynajmniej te w sferze flirtu. Kluczą, dają dwuznaczne sygnały, niby żartują, żeby ich nie wyśmiano. Nie wszyscy są tacy zamknięci jak Gaara – on jest ekstremalnym przypadkiem – ale żaden nie jest tak bezpośredni jak Kiba. Jakby nie miał nic do ukrycia.

- Ale przecież ja… - zaczęła, zupełnie nie wiedząc, co powiedzieć.

Kiba nie przerywał, czekał na reakcję. Oczywiście, dawał jej czas do namysłu, bo powinna być zszokowana i potrzebować czasu na zebranie myśli.

Powinna być ujęta jego szczerością.

Tak to sobie wymyślił.

- Doceniam ten komplement – powiedziała, wbrew intencjom, nieco zjadliwie. – Chociaż to trochę nie fair. Nie powinieneś wykorzystywać sytuacji.

Kiba był wyraźnie zaskoczony.

- Nie wykorzystuję sytuacji. Po prostu… źle to interpretujesz.

Ino przymrużyła ze złością powieki.

- Dobrze interpretuję. Skoro masz mi coś takiego do powiedzenia, mogłeś to zrobić w każdej chwili.

Był wobec niej nieuczciwy. Ona też nie była bez skazy – miała pewne podejrzenia co do podstaw jego zachowania, mogła mu powiedzieć wprost, że nie jest zainteresowana zamiast zasłaniać się Gaarą. Jednak, gdzieś na obrzeżach świadomości, chciała go wykorzystać. Niby go nie zachęcała, ale nie odpychała, licząc, że Gaara zrobi to za nią.

Chciała czerpać z tej sytuacji profity, dokładnie tak, jak sugerował jej Sasuke. Chociaż oficjalnie odrzuciła jego pomysł, bo był nieetyczny.

Postępowała nieuczciwie. Ale Kiba też grał w swoją gierkę, więc wina była obustronna.

- Ty milczałeś i byłeś świetnym kumplem – kontynuowała, nie panując nad złością. - I za to jestem ci wdzięczna, naprawdę. Ale nie możesz teraz nagle wyskakiwać z tym… Nie wiem, co to jest, oferta pocieszenia? Dla twojej informacji, nie potrzebuję pocieszenia. Nie potrzebuję troski. Wszyscy traktujecie mnie jak… Jakbym nie wiem, była na skraju załamania nerwowego. Dla twojej informacji, nie jestem. Nie pogrążę się w depresji, bo mi nie wyszło z facetem.

Kiba wpatrywał się w nią, zszokowany tym wybuchem.

Trochę przesadziła z reakcją. Ale potrzebowała wyzwolenia z siebie tych emocji, które tłumiła przez ostatni tydzień.

Miała już dość tego, jak traktują ją wszyscy dookoła. Jakby miała załamać się z powodu chłopaka.

No dobrze, była podłamana, trudno było jej się skoncentrować na czymkolwiek, obecność przyjaciół w niektórych momentach bardzo pomagała – ale oni nie są całodobowymi strażnikami. Nie muszą jej pilnować, jakby miała zaraz popełnić samobójstwo. Nie jest taka słaba.

Nie jest słaba i nigdy nie była, potrafiła o siebie zadbać... Powinna potrafić o siebie zadbać. To tak ją ojciec wychował. Jak to się stało, że wszyscy zaczęli traktować ją jak dziewczynę, którą trzeba nieustannie chronić, nawet przed samą sobą?

Popełniła błąd z Junem, dała się ogłupić – tak właśnie ujął to Gaara: dała się ogłupić, spotykała się z niewłaściwym chłopakiem i nie potrafiła go zostawić, podatna na szantaże. Popełniła błąd, zapłaciła za niego. To nie czyni jej niezdolną do życia.

 To nie czyni jej niezdolną do podejmowania decyzji, nawet takich, komu zaufać. Chociaż tak chyba właśnie myśleli Sakura i Kimimaro. I Tayuya.

I Gaara. Szczególnie Gaara, który z jednej strony mówił jej, że jest silna, a jednocześnie dawał do zrozumienia, że nie dość silna dla niego. Nie wolno jej się angażować, bo on się nie zaangażuje. Nie wystarczająco.

Kim on jest, do diabła, żeby decydować, co jej wolno, a czego nie?

- No. To jest to, co chciałam usłyszeć.

Ino obejrzała się na drzwi. Temari opierała się o framugę i uśmiechała się z zadowoleniem.

Ino speszyła się nieco, ale znacznie bardziej speszył się Kiba. Wstał z miejsca.

- To ja już pójdę. Pogadamy później, Ino – powiedział. – Gdy się uspokoisz. Zdecydowanie musimy pogadać.

Ino nie odpowiedziała. W tej chwili nie miała ochoty z nim rozmawiać, ale później – czemu nie. Gdy Kiba już się ogarnie. I ona także.

Szatyn zwinął swoje rzeczy i wyszedł. Temari całkowicie go zlekceważyła. Gdy drzwi zatrzasnęły się za nim, wzięła najbliższe krzesło i usiadła na nim okrakiem, kładąc łokcie na oparciu.

- To co? Dzwonisz do Gaary?

- Tak.

Niech tylko spróbuje nie odebrać.

***

- Jutro? Dlaczego teraz tam nie pojedziesz? – zapytał Sasuke, gdy Gaara odłożył telefon na bok.

Siedzieli u niego w salonie na podłodze i pili piwo.

- Nie mogę teraz prowadzić.

- Weź taksówkę.

Gaara spojrzał na niego, jakby te słowa były wymierzone przeciw niemu.

- Jutro. Nie pali się.

- Ale z ciebie szuja. I tępak. Dwa w jednym.

Gaara nie zareagował na tę obrazę. Szczerze, zupełnie go to nie obeszło.

Tak, postępował nieco chamsko. Ale zdecydowanie nie mógł rozmawiać z Ino dzisiaj.

Nie był trzeźwy, mógł powiedzieć za dużo.

O ile byłby w stanie powiedzieć cokolwiek. Nie miał pojęcia, jakie powinien zająć stanowisko.

- Co właściwie zamierzasz? – odezwał się Sasuke.

Świetnie zadane pytanie. Gdyby to wiedział, byłaby to połowa sukcesu.

Kaguya miał rację, to jest czas na podjęcie decyzji. Nie może wymagać od Ino, żeby zapomniała mu tamtą wpadkę  i nie dać jej niczego w zamian. Nie ma takiej opcji, żeby dalej bawić się w krótkoterminową relację.

Ale związek na poważnie to było coś, na co on się nie chciał zdecydować. Cholera, do niedawna nawet nie przyszłoby mu do głowy choćby zastanawiać się nad tą opcją.

I nie powinien jej brać pod uwagę z Ino. W taki związek wnosi się cały bagaż doświadczeń, rzeczy, których ona nie powinna o  nim wiedzieć. Wśród nich takie, których pewnie nie potrafiłaby zaakceptować.

On nie nadawał się do takiego związku.

- Stary, czy wy… Wiesz – odezwał się nagle Sasuke.

Jaki on się zrobił nagle dociekliwy, zamiast chlać dalej piwo i milczeć.

- Co?

- Spałeś z nią?

Za takie pytanie powinien dostać w ryj. Ale Gaara był zbyt zajęty własnymi myślami, żeby reagować na jego głupie zaczepki.

- To nie jest twoja sprawa – odpowiedział oschle.

Sasuke zastanawiał się przez chwilę.

Nie towarzyszył mu zwykły zjadliwy uśmiech. Sprawiał wrażenie, jakby chciał rozmawiać poważnie.

- Zastanawiam się, co tobą kieruje. Dlaczego sobie nie odpuścisz? Jeśli jej nie chcesz na stałe to teraz masz okazję się z tego wyplątać, bez jakiegoś wielkiego dramatu. Niech ona cię rzuci. Brnąc w to dalej, skrzywdzisz ją bardziej.

Gaara zmełł w ustach przekleństwo. Sasuke nie powiedział nic odkrywczego. A jednak mógłby tego nie artykułować, wypowiedziane na głos brzmiało to znacznie gorzej.

- Polubiłeś ją – skomentował sarkastycznie. – Wzruszające.

O dziwo, Sasuke się tego nie wyparł.

- Kpij, jeśli chcesz. Ja też nie jestem bez uczuć. I uważam, że jeśli robisz to wszystko tylko po to, żeby ją zaliczyć, przeginasz. – Za dużo sobie pozwalał, zdecydowanie. – A teraz jeszcze masz dodatkowy bodziec.

- O czym ty mówisz? – zapytał Gaara niechętnie.

- Kolega gangster, oczywiście. Nie włącza ci się żyłka hazardzisty?

Gaara zacisnął szczęki.

- Nie jestem hazardzistą.

- Wiesz dobrze, o czym mówię. Ty nie wiesz, kiedy należy się wycofać. Nie mówię tego, żeby cię obrazić, po prostu zastanów się nad tym, co robisz, żebyś potem nie żałował. To nie jest taka sytuacja: wchodzisz wyżej albo spadniesz. To jest sytuacja – zawahał się przez ułamek sekundy – kiedy możesz zepchnąć kogoś w dół.

Gaara miał ochotę obrzucić go stekiem wyzwisk. Albo walnąć mu na odlew, byleby się zamknął.

Ale nie zrobił tego.

Barwne metafory Uchihy miały swoje uzasadnienie.

Jakie to frustrujące.

- Nie. Nie o to chodzi – powiedział krótko.

Nie musiał dużo analizować. Nie był do tego stopnia niezdolny do oceny własnych emocji, żeby nie potrafić rozróżnić, kiedy chodzi o adrenalinę.

W grę wchodzą związki chemiczne, ale zupełnie innego rodzaju.

Nigdy nie przyszło mu do głowy, że miałby Ino zaliczyć. Nie bajerował dziewczyn, żeby zaliczyć. Jeśli chodziło mu tylko o seks, przyznawał to uczciwie. Jeśli była dziewczyna, z którą się jakiś czas spotykał – a zdarzały się takie sytuacje – to nie dlatego, że interesował go seks. Mógł go mieć za darmo z kimś innym. Żeby poświęcić czas, dziewczyna musiała go czymś zainteresować. Ale zwykle nie zakładał tworzenia związku na dłuższą metę. W dłuższej perspektywie zawsze był sam i tylko to mu odpowiadało. Próba stworzenia relacji z Hotaru to był błąd.

Może w tym przypadku też od początku działał błędnie.

- A może… – odezwał się Sasuke i skrzywił się, jakby połknął cytrynę. – Może się zakochałeś?

- Nie – odpowiedział Gaara natychmiast.

Bzdura.

Pożądał jej, tak. Z każdą chwilą bardziej. Działała na niego silniej niż większość dziewczyn. I z tego powodu ignorował głos rozsądku, który od początku mówił mu, żeby się w to nie angażować.

Lubił z nią spędzać czas, nawet jeśli nie robili nic konkretnego. Zawsze miała coś ciekawego do powiedzenia. Nawet słuchając jak opowiadała o rzeczach, które w ogóle go nie interesowały, nie miał poczucia, że traci czas.

W jej obecności nie myślał o nieprzyjemnych rzeczach, nie rozpamiętywał przeszłości, nie czuł, że coś stracił. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że mógłby w tej chwili być gdzieś indziej, przekraczać kolejne granice, żeby sprawdzić, czy to potrafi. Nie uważał, że powinien udowodnić swoją wartość przez pokonanie trudnej trasy. Sam pomysł, że kolejny zdobyty szczyt miałby coś udowadniać, wydawała się śmieszna.

Żadne osiągnięcie we wspinaczce nie sprawiłoby, że stałby się godzien jej zainteresowania.

Ze swoimi niskimi potrzebami, chwiejnymi wartościami, tendencją do krzywdzenia ludzi nawet bez zastanawiania się nad tym - stanowił dla niej zagrożenie, bo była zbyt delikatna. 
    Zdawał sobie sprawę, że jest skrzywiony emocjonalnie, nie ma zahamowań, jakie ma normalny człowiek. I nigdy mu to nie przeszkadzało, dopóki nie zrozumiał, jak bardzo mógłby skrzywdzić Ino.
    Zasługiwała na kogoś lepszego.

Ale myśl o niej z kimś innym wywoływała w nim żądzę mordu.

- Przyjmij wyrazy współczucia – powiedział Sasuke, jak zwykle nieproszony, jak zwykle wkurwiająco bezpośredni. – Wtopiłeś na maksa.


Ciekawi was, dlaczego Sasuke jest takim wkurzającym wszystkich gnojkiem, który na każdym kroku eksponuje, że ma wszystko gdzieś? :D Waham się, czy wyjaśniać jego historię, bo zaistniał w mojej głowie pewien pomysł na osobny ff z nim w roli głównej - ale nie wiem, czy kiedykolwiek go zrealizuję. Jak wiadomo, i Sasuke i Gaara są skrzywieni, ale każdy z innych powodów. Historia Sasuke jest nawet bardziej... hm ekstremalna, ciężko było wymyślić coś korelującego z jego traumą z mangi przy zachowaniu pewnego prawdopodobieństwa. Przynajmniej jest prostsza i nie wymaga wielu rozdziałów na wyjaśnienie. Zastanawiam się, czy bardzo zmyjecie mi głowę, jeśli ten wątek nie spełni waszych oczekiwań :D