Rozdział 7. Nibylandia

   Naruto podrzucał trzymaną w dłoni piłkę bejsbolową. Wyobrażał sobie, że jest na boisku. Miał dobrą passę i nie mógł się doczekać niedzielnego meczu, żeby pokazać wszystkim efekty żmudnego treningu.

   Nie zwracał uwagi na pozostałych siedzących przy stoliku chłopaków, dopóki nie przysiadł się do nich Gaara. Nie uszło uwagi Uzumakiego, że nowo przybyły rzucił w stronę siedzącego naprzeciwko Uchihy takie spojrzenie, jakby chciał go zabić. Sasuke grał w gierkę na komórce i wydawało się, że w ogóle nie zauważył kumpla. Kiba, siedzący z prawej strony, rzucił na Gaarę szybkie spojrzenie i wrócił do rozmowy z Lee.

   Ci dwaj znów się o coś pożarli, pomyślał Naruto bez zainteresowania. Oni są jak małżeństwo z czterdziestoletnim stażem. Trochę się lubią, trochę nienawidzą i mimo wszystko nie potrafią się rozstać.

   Naruto spojrzał w lewo, na parkiet, gdzie tańczyły dziewczyny podzielone na dwie mniejsze grupki – cheerleaderki kibicujące wydziałowi prawa oraz te z drużyny „Lisów” i kilka ich koleżanek. Podział między tancerkami obu uczelnianych drużyn bejsbolowych był znacznie jaskrawszy niż rywalizacja zawodników. Oni zazwyczaj zostawiali walkę na boisku i szli razem na piwo. Wiedzieli, że niezależnie od tego, kto wygrał - zawsze będzie następna okazja, żeby się odegrać. Dziewczyny chyba tak nie potrafią. Są jakieś dziwne pod tym względem.

   Na parkiecie była też Hinata. Zanim Naruto wprowadził w czyn decyzję, żeby podejść i zaprosić ją do tańca, piosenka się skończyła. DJ zaserwował techno. Prawie wszystkie tancerki ulotniły się z parkietu i rozproszyły po sali. Naruto pomyślał, że to fart, widząc jak Temari odchodzi z koleżankami w kierunku baru. 
   Mogłaby skutecznie podkręcić i tak nieciekawą atmosferę. Wysyłała jednoznaczne sygnały w kierunku Sasuke, on jej niby od niechcenia odpowiadał, a Gaara prawdopodobnie się wściekał. Chociaż sprawiał wrażenie, jakby go to nie obchodziło, Naruto uważał, że Temari stanowi główne zarzewie ich konfliktu.

   Naruto dziwił się, że Sabaku w ogóle to toleruje. Gdyby on miał siostrę przykułby ją w domu do kaloryfera o chlebie i wodzie, dopóki nie przeszłaby jej ochota na flirtowanie z Uchihą.

   Nieopodal ich stolika przeszły Tenten, Hinata i Ino. Naruto odruchowo pomachał do brunetki. Po ostatnim meczu przyszła mu pogratulować, podczas gdy tłum innych dziewczyn z ich wydziału zachwycał się Uchihą. Naruto uważał, że Hinata jest sympatyczna tylko trochę cicha, postanowił więc ją trochę ośmielić, ale efekt był zupełnie odwrotny. Zaczerwieniła się i schowała za blondwłosą koleżanką.

   Naruto nie miałby odwagi zaprosić dziewczyn do stolika, ale nie dla wszystkich stanowiło to problem.

- Yamanaka! Zapraszamy – odezwał się Uchiha, odkładając komórkę.

   Tenten i Ino popatrzyły na niego jak na robala.

- Odwal się, Uchiha – odpowiedziała blondynka. Żadna z dziewczyn się nie zatrzymała. Naruto po kilku sekundach zorientował się, że gapi się na oddalającą się drobną sylwetkę Hinaty. Odwrócił szybko głowę, żeby nie narażać się na kpiny kolegów.

   Sasuke wyglądał jakby nie bardzo wiedział, gdzie się znajduje. Popatrzył pytająco na siedzącego naprzeciw kolegę.

- Spieprzyłem sprawę – powiedział Gaara ponuro. – Dałem ciała jak ostatnia ciota.

   Sasuke przymrużył oczy.

- Kurwa – skwitował. - Nie wymyśliłem żadnej kary na taką ewentualność.

   Naruto często nie rozumiał, o czym oni mówią, bo nie bujał się z nimi nigdzie - za wyjątkiem popijaw po meczach i treningach. Nigdy też nie próbował się domyślać, o co chodzi. Zdrowiej dla psychiki było nie wnikać w zawirowania życiowe tych pajaców.

- Nie podniecaj się tak – odparł Gaara, rzucając mu wyzywające spojrzenie. Odzyskał już rezon, chociaż wcześniej wydawał się trochę przygaszony. – Dostałem kosza.

   Sasuke uśmiechnął się kpiąco. Humor wyraźnie mu się poprawił.

- Świetnie. Łamanie zasad i tak będzie cię kosztować, wymyślę coś. Właściwie już mam. W piątek będę potrzebować szofera, zamierzam uchlać się na koszt wydziału biologii.

- Odpuść sobie, mała lwico, jesteś tak samo przegrany jak ja – odpowiedział Sabaku niby żartem. Jednak wszyscy wiedzieli, że Sasuke epitetów tego rodzaju nie toleruje.

- Jeszcze zobaczymy – wycedził Uchiha przez zęby, rezygnując z udawania wyluzowanego. – Mówiłem ci już…

- Nie ośmieszaj się – przerwał mu Gaara.

   Sasuke wstał.

- Stary: nie zgrywaj lepszego ode mnie. Nie trzymasz się zasad. Jak przyjaciółka na telefon już ci nie wystarcza naraję ci kogoś, wystarczy poprosić.

Gaara również wstał. Naruto kątem oka zauważył, że Lee ruszył się ze swojego miejsca.

- Uchiha, – wysyczał Sabaku z wściekłością – kiedy ostatnio robiłeś sobie testy? Nawet przez rękawiczki nie dotknę niczego, co miało kontakt z twoją śliną.

   Sasuke zamachnął się, ale Lee złapał go za nadgarstek. Naruto pomyślał z uznaniem, że jest szybki i silny, chociaż wygląda jak chucherko.

- Koledzy – odezwał się chłopak spokojnie, przyjmując rolę rozjemcy. – Zastanówcie się, czy jest o co się bić. Niech pierwszy mnie walnie ten, który uważa, że warto walczyć o kobietę. Sasuke? – popatrzył na bruneta, który oparł się o ścianę i założył ręce, jak zwykle, gdy chciał okazać, że ma sprawę w poważaniu. – Gaara? – rudy nawet nie spojrzał na mówiącego do niego kolegę. Lustrował Sasuke spojrzeniem jakby szukał w jego postawie czegoś obraźliwego, za co ów powinien oberwać. – Nie wierzę, że skaczecie sobie do oczu – kontynuował Brewka. – Lepiej podajcie sobie ręce na zgodę.

   Gaara wypił resztę stojącego przed nim piwa i wyszedł z lokalu.

   Lee popatrzył zdezorientowany na Uchihę, który całą sytuację skwitował kpiącym uśmiechem.

- Chyba nie będziecie się prać, co? – odezwał się Brewka.

   Sasuke wzruszył ramionami.

- Nie tym razem. Ale kolega zaczyna tracić nerwy – odparł z satysfakcją. 

***

   Za klubem urządzono coś w rodzaju ogródka w stylu zen – jedno drzewko, żwir i kilka kamieni. Dla Temari było niejasne po co ktoś wysilał się na estetykę w takim miejscu, gdzie studenci przychodzą tylko po to, by tańczyć i pić. W każdym razie dobrze, że nie zasiał ani skrawka trawy – może przewidział, że to miejsce będzie służyć wszystkim za palarnię. Po prawej stronie kilku studentów informatyki rozmawiało w gęstym papierosowym dymie. Temari rozpoznała Shikamaru Narę, ale nie podeszła do niego i jego kolegów. Na kamiennej ławeczce przy drugiej ścianie budynku dostrzegła Ino Yamanakę. Postanowiła się do niej przysiąść.

- Masz fajkę? – zapytała.

   Sądziła, że blondynka też wyszła zapalić, ale tamta zamiast peta miała w ustach lizaka.

- Tytoń szkodzi zdrowiu – odpowiedziała. - I uzależnia silniej niż dragi.

   Temari wzruszyła ramionami.

- Tak, też powinnam rzucić, ale od czasu do czasu… Jak patrzę, co te bałwanki wyprawiają… - przyjrzała się dziewczynie uważniej. – A to nie o ciebie poszło?

   Ino odwzajemniła się niechętnym spojrzeniem.

- Nie wiem. Nie interesuje mnie to.

   Temari zastanowiła się. No tak, coś musiało być na rzeczy. Ciekawe, że wcześniej nie zwróciła na to uwagi. Może powinna bardziej pilnować młodszego braciszka.

- Gaara to straszna szuja – powiedziała swobodnie.

- Zupełnie jak Uchiha – odpłaciła jej się Ino. – Co więc widzi w nim taka inteligentna dziewczyna?

   Temari uśmiechnęła się, mile połechtana komplementem. Pomyślała, że Ino jest sympatyczniejsza niż sądziła. Nawet jeśli należy do fanek Sasuke.

- Cóż, inaczej niż reszta nie uważam go za zaklętego w ropuchę księcia z bajki, który czeka na tę jedyna, żeby go uratowała – odpowiedziała uśmiechając się złośliwie. – Na tym opiera się cały jego fenomen.  Dziewczyny garną się do takich gości, żeby się dowartościować. Sasuke wie, co o nim myślę, ty nie musisz – zawahała się, po czym dodała: - Z tego co się orientuję założyli się, że jeden z nich pójdzie z tobą na bal. Sama sprowokowałaś tę sytuację.

   Ino uniosła brwi.

- Bardzo głupio z ich strony. Już dawno umówiłyśmy się z Sakurą, że razem będziemy podpierać ściany. To ciekawe, że nie szkoda im czasu na takie bezużyteczne rzeczy.

Temari wzruszyła ramionami.

- Czasami im coś odbija – przyznała, po czym zmierzyła Ino uważnym spojrzeniem. – Oni rywalizują na każdym polu. Bywa, że o dziewczyny. Jedna próbowała coś na tym ugrać i jej się nie udało, więc odradzam ci kombinowanie. Interesując się Sasuke… lub Gaarą, narobisz sobie kłopotów. Są emocjonalnie wybrakowani, liczy się dla nich tylko adrenalina. Wiesz, o czym mówię.

   Nie chciała mówić na głos, że obaj - jej brat i najlepszy przyjaciel – traktują dziewczyny jak rzeczy, a przecież to musiałaby powiedzieć, gdyby chciała nazwać rzeczy po imieniu. Zresztą, to raczej nie wymagało tłumaczenia. Sasuke, który każdą dziewczyną nudził się maksymalnie po miesiącu, i Gaara, który nawet miesiąc w związku uważał za stratę czasu  – obaj byli beznadziejni. Chcieli przejść przez życie jakby to była wieczna impreza. Temari kiedyś nad tym ubolewała, ale w końcu uznała, że tacy są i trzeba to zaakceptować. 

- Nie przejmuj się – odpowiedziała Ino. – Piotrusie bardzo mnie nie interesują.

- Piotrusie? – powtórzyła Temari.

- Obaj są jak Piotruś Pan – podsumowała lakonicznie Yamanaka.

   Temari spodobało się to porównanie. Będzie musiała wykorzystać je kiedyś przeciwko Sasuke.

   Ino popatrzyła na nią.

- Jedno mnie zastanawia – przyznała. - Dwóch Piotrusiów to za dużo na jedną Nibylandię. Jakim cudem oni się kumplują?

   Temari zastanowiła się.

- Sama nie wiem. W szkole rywalizowali o przywództwo w gangu i szczerze się nienawidzili. Jednak mam wrażenie, że Sasuke zawsze wyżej cenił wrogów niż przyjaciół. Gaara nie ocenia nikogo na tyle wysoko, żeby się z nim przyjaźnić, ale ceni odwagę. Lepszy lojalny wróg niż fałszywy przyjaciel – zakończyła filozoficznie.

- Świetna sentencja. Ale nic z tego wszystkiego nie rozumiem – powiedziała Ino.

   Temari wzruszyła ramionami.

- Ja też niewiele. To faceci. Nie muszą się lubić, żeby trzymać sztamę.