Rozdział 10. Nie można jej wywołać ani kontrolować, ani zmusić, by trwała…

- Wiedziałam, że to nie jest zbyt dobry pomysł – westchnęła Ino. – Trzeba było pójść potańczyć w klubie albo nawet w domu. Tutaj wszyscy będą gapić się na nas jak na ostatnie ofiary, ponieważ nie mamy partnerów.

Sakura w duchu przyznała jej rację, ale nie mogła tego zrobić głośno. W końcu to ona naciskała, żeby przyszły na bal. To było wielkie wydarzenie dla studentów wydziału, wszyscy z pierwszego roku koniecznie chcieli w nim uczestniczyć i zobaczyć, co jest w nim niezwykłego. Dlatego jej także na tym zależało. Yamanace też, przynajmniej do pewnego momentu.

Koniec końców okazało się, że tylko eleganckie wdzianka i snobistyczna atmosfera  odróżniają tę imprezę od zwykłych dyskotek w klubie studenckim.

Poświęciły dużo czasu, żeby wybrać ciuchy, ale cóż z tego, skoro nikogo nie obchodziło, czy ładnie wyglądają.

Sakura zauważyła, że Ino skrzywiła twarz ze złością. Była ciekawa, co takiego ją zainteresowało.

- Nie odwracaj się – przestrzegła blondynka. – Ten kretyn tu jest i patrzy w naszą stronę.

Sakura powstrzymała się przed obejrzeniem się za siebie. Ino wzięła ją za rękę i poprowadziła kawałek dalej, w miejsce, gdzie było więcej ludzi. Sakura zatrzymała się i oswobodziła dłoń.

- Przestań. Nie musisz mnie chronić. Niech sobie patrzy, nie obchodzi mnie co myśli – oświadczyła, choć nie do końca była to prawda. Wiedziała jednak, że ostentacyjnie unikając Sasuke daje mu do zrozumienia, że nadal ją obchodzi. Obiecała sobie, że zacznie go traktować tak samo jak innych.

- Wcale ciebie nie chronię, po prostu nie mam ochoty przebywać w pobliżu tego gada – odpowiedziała dziewczyna.

- To trochę nieuprzejmie z twojej strony, przezywać kogoś za plecami.

Usłyszawszy te słowa, obie się odwróciły. Sasuke był tuż przy nich.

- Nawet pojawiasz się bezszelestnie jak wąż – skomentowała Ino. – Czego chcesz?

- Nie denerwuj się. Nic od ciebie nie chcę – odpowiedział chłopak i spojrzał na Sakurę. – Możemy porozmawiać?

- Porozmawiać – powtórzyła głucho. Ta propozycja brzmiała teraz kuriozalnie.

Ino stanęła naprzeciw niego z zaciętym wyrazem twarzy.

- Nie. Poszukaj sobie innej ofiary – odezwała się zdecydowanie.

Sasuke popatrzył na nią zaciekawieniem.

- Jesteś jej ochroniarzem? – zapytał.

Sakura pociągnęła koleżankę za rękę, zmuszając, by ta na nią spojrzała.

- Daj spokój. Pogadam z nim. Nie poradzisz sobie przez chwilę sama?

***

Ino była pełna złych przeczuć. Ani trochę nie ufała Sasuke i była zdania, że czegokolwiek chce, nie wyniknie z tego nic dobrego.

- Masz minę jak na pogrzebie – usłyszała głos z boku, gdy patrzyła w stronę oddalającej się Sakury.

Podeszła do niej Temari. Była ubrana w obcisłą fioletową sukienkę i miała wysoko upięte włosy. Prezentowała się znacznie bardziej elegancko niż zwykle. Towarzyszył jej Kiba, który zupełnie nie pasował do niej strojem. Ubrał na bal luźną koszulę i ciemne dżinsy.

- Widzę, że nawet Uchiha zaszczycił nas obecnością – powiedziała Temari. – A po ostatniej twierdził, że biolodzy to nudziarze. Pozer.

Ino nic nie odpowiedziała. Wiedziała, że Temari również uważała imprezę wydziału biologii za zbyt oficjalną, ale lubiła być tam, gdzie coś się dzieje. Zapytała Kibę, czy ją zaprosi. Ledwie go znała i niezbyt lubiła, zresztą z wzajemnością.

W tym momencie podeszła do nich Karui, energiczna studentka dziennikarstwa. Pociągnęła Temari za ramię.

- Masz okazję spełnić obietnicę – powiedziała konspiracyjnym tonem. – Laska Sasoriego gdzieś się zmyła, zagadajmy do niego.

Temari popatrzyła na nią ze zniecierpliwieniem.

- Sama do niego zagadaj.

- Ale o czym? Ty masz pretekst, pogadajmy o najbliższym meczu. Zyskasz moją dozgonną wdzięczność.

Temari wzruszyła ramionami.

- Wyróżnię cię w artykule podsumowującym sezon. Zostaniesz najbardziej zachwycająca cheerleaderką semestru. Albo coś w tym rodzaju.

Temari popatrzyła na nią.

- Proponujesz mi taką tanią łapówkę i sądzisz, że się zgodzę? – odparła, mrużąc oczy. – Zbyt dobrze mnie znasz. Chodźmy – spojrzała szybko na Ino i Kibę. – Zostawiam was. Wkrótce wrócę. Rozumiecie: muszę się wypromować.

 Ino roześmiała się widząc zszokowaną minę Kiby, gdy patrzył na odchodzące dziewczyny.

- Nie chwytam tego – powiedział. – W jednej chwili jest normalna, a w następnej kreuje się na księżniczkę. To będzie ciężki wieczór.

- Nie przesadzaj, nie jest taka zła – odparła Ino.

Kiba posłał jej spojrzenie pełne powątpiewania.

Wypadało rozpocząć jakąś rozmowę. Zorientowała się, że nie wie, o czym mogłaby rozmawiać z Kibą, chociaż teoretycznie nie był jej obcy. Gdy chodziły z dziewczynami do „Triady” Kiba często podchodził do nich, żeby pogadać z Hinatą. Znali się z liceum. Ino wiedziała, że Kiba również należy do „złotych chłopców” bujających się z Uchihą, chociaż zupełnie do nich nie pasował. Nawet nie grał w bejsbol. Należał za to do uczelnianej drużyny piłki nożnej i dlatego miał nieograniczony wstęp do klubu.

- Studiujesz weterynarię, prawda? – odezwała się, żeby znaleźć jakiś punkt zaczepienia. I tak znała odpowiedź na to pytanie - Kiba zawsze dużo mówił o zajęciach.

- Nie udawaj, że masz co do tego jakieś wątpliwości. Wiem, że wszyscy uważają, że mam fioła na punkcie zwierząt.

Właściwie dokładnie tak o nim myślała, ale nie mogła mu przecież tego powiedzieć w oczy.

- To fajne. Przynajmniej masz sprecyzowane plany, co będziesz robić – powiedziała.

- Co ty studiujesz?

- Florystykę – uśmiechnęła się na widok jego miny. – Tak, mamy taki niszowy kierunek na wydziale. Botanika połączona z estetyką, dlatego mamy część zajęć na wydziale biologicznym, a część na wydziale sztuk pięknych.

- I co potem będziesz robić? Otworzysz kwiaciarnię?

- Z dyplomem po tym kierunku ludzie zwykle otwierają jakieś pracownie, dekorują wnętrza na eventy. Nie wiem, czy studia mi się do czegoś przydadzą. Raczej zajmę się czymś związanym z tańcem. Albo fotografią – dodała po chwili wahania.

 Kiba popatrzył na nią ze zdziwieniem.

- Nie wiesz, co wolisz? – zapytał.

Nie wiedziała, co na to odpowiedzieć.

Gdyby z tych trzech rzeczy wybrała fotografię, to byłoby jak zdrada wobec matki.

***

Sasuke wydawał się nietypowo spięty, gdy odwrócił się twarzą do niej. Rozmawiali w odległym kącie sali, gdzie nikt nie mógł ich usłyszeć.

- Jest coś, co powinnaś zrozumieć.

Nie coś, co musi jej wyjaśnić, ale coś, co ona powinna zrozumieć. Mogła się spodziewać, że cokolwiek ma do powiedzenia, przedstawi to właśnie w ten sposób.

- Powiedz. Może zrozumiem - odpowiedziała.

Sasuke wahał się przez chwilę.

- Nie owijając w bawełnę – uprzedził. – Złapanie faceta, jakiegokolwiek, na seks… jest słabe. Pomyliłaś się sądząc, że będę się czuć zobowiązany wobec ciebie.

- Nic takiego nie myślałam. Nie próbowałam cię tą metodą usidlić – odparła. Chociaż wcale jej nie dziwiło, że tak wszystko zinterpretował. – Ja też byłam pijana i też straciłam nad sobą panowanie. Co wcale nie znaczy, że żałuję.

Sasuke milczał, lustrując ją spojrzeniem.

- To ciekawe – odpowiedział tonem, jakby jej nie dowierzał. – Stracić… no wiesz… po pijaku… nawet ja myślę, że to nieciekawe.

Sakura przygryzła wargę ze zdenerwowania. Zaczynała rozumieć, co sobie o niej myślał.

- I dlatego zachowywałeś się jakbyś sądził, że się na ciebie rzucę? Nie potrzebuję na tobie wyładowywać frustracji. Jakkolwiek to dla ciebie niewygodne cieszę się, że ty byłeś pierwszy. Mimo, że nawet przez chwilę nie myślałeś o mnie poważnie.

Sasuke nic nie powiedział. Wyglądał na speszonego, co pewnie nieczęsto mu się zdarzało.

- Jestem dorosła i potrafię wziąć odpowiedzialność za to, co robię. Przy okazji wyciągnęłam bardzo cenną nauczkę na przyszłość i czegoś się o sobie dowiedziałam.

- Niby czego? – zapytał Sasuke.

Postanowiła, że zdobędzie się na szczerość. Chociaż nie mogła liczyć na to samo z jego strony.

- Podkochiwałam się w tobie przez całą szkołę średnią i myślałam, że zgodzę się na wszystko, jeśli tylko pozwolisz mi być przy tobie – chciał jej przerwać, ale mu nie pozwoliła. – Nawet na te twoje panienki. I że wcale nie potrzebuję, żeby ci na mnie zależało. Ale myliłam się, bo wcale nie chciałabym być twoją zabawką albo… nie wiem, odskocznią od całej reszty. Skoro nie mogę być dla ciebie kimś wyjątkowym wolałabym… jakąś formę przyjaźni, o ile to jeszcze możliwe. Niż być tylko jedną z wielu albo zastępstwem za kogoś – tej ostatniej myśli wolała nie rozwijać, bo pewnie by się wściekł. Było dla niej oczywiste, że tylko jednej dziewczyny nie traktował tak jak innych. – Kiedyś, za jakiś czas, to będzie już tylko miłe wspomnienie, chociaż teraz jeszcze trochę boli.

Sasuke był zaskoczony jej bezpośredniością.

- Ale zachowywałaś się, jakbym cię strasznie skrzywdził.

- Bo to zrobiłeś mówiąc, że jestem nic nie wartą zabawką na jeden raz! – odpowiedziała, nieświadomie podnosząc głos o pół tonu. Nie mogła myśleć o tym, nie czując jednocześnie wściekłości.

- Nic takiego nie powiedziałem – odrzekł Sasuke spokojnie.

- To miałeś na myśli.

- Nie. Miałem na myśli, że dla mnie… Nie wiem, jak ci to wytłumaczyć. Użyłem tego niefortunnego sformułowania, żebyś wiedziała, że na nic nie możesz liczyć, bo nic więcej nie mam do zaoferowania. Jesteś nieodpowiednia dla mnie… Albo, jak wolisz, ja jestem nieodpowiedni dla ciebie. Nawet mnie dobrze nie znasz.

- Bo ty nikomu nie pozwalasz się poznać – odpowiedziała z rozgoryczeniem. Szybko się opanowała i dodała spokojniej: - Nienawidzisz samotności, a jednocześnie nie chcesz wypuścić jej z rąk, dlatego… korzystasz z takich pokrętnych form wypełnienia pustki. Każdy potrzebuje kogoś bliskiego, więc nie można…

- Wszystko można – odpowiedział Sasuke. – Żyję tak, jak mi się podoba, nie dorabiaj sobie do tego filozofii. Mimo wszystko nie chciałem ciebie skrzywdzić i za to przepraszam.

- Nie powinieneś – odpowiedziała, chociaż miło, że potrafił się zdobyć przynajmniej na takie słowa. Nigdy nie myślała, że będzie potrafiła rozmawiać z Sasuke na spokojnie, jeszcze na tak poważne tematy. – Ani siebie, ani nikogo innego, nie da się zmusić do miłości.