Rozdział 31. Nikt nie ro­zumie ko­biety... Ona sa­ma siebie też nie

Ino w ciągu ostatnich kilku tygodni tylko kilka razy widziała się z Tenten. Koleżanka na początku semestru zrezygnowała z treningów cheerleaderek, bo uznała, że woli się skoncentrować na nauce. Nie było zbyt wielu okazji, by się widywać.

Chcąc nieco podbudować zaniedbane kontakty z przyjaciółkami, Ino postanowiła zorganizować pidżama party. Przyszły Tenten i Sakura, ale Hinata odmówiła. Tego popołudnia odbywało się jakieś spotkanie rodzinne u jej ciotki, matki Nejiego. Była pewna, że nie wróci do wieczora i nie dostanie pozwolenia na całonocną nieobecność w domu.

    W czasie, gdy Sakura wybierała filmy na DVD do obejrzenia, Ino i Tenten przygotowywały w kuchni przekąski. Ino skorzystała z okazji, by delikatnie wybadać sytuację.

Zauważyła, że związek koleżanki przechodzi burzliwy etap i zastanawiała się, czy nie jest za to w jakimś stopniu odpowiedzialna.

Gdy zapytała Tenten o jej ostatnia sprzeczkę z Nejim, szatynka prychnęła.

- Pokłóciliśmy się trochę. On bywa nie do zniesienia. Ale to było parę dni temu, już się dogadaliśmy – powiedziała, nie przerywając krojenia awokado.

Ino wzięła to za dobrą monetę, jednak zaryzykowała drążenie tematu.

- Chciałam wrócić do naszej rozmowy. Powiedziałam ci kilka rzeczy, które mogły cię zniechęcić i teraz chciałabym to jakoś… no nie wiem, odkręcić – zadeklarowała niepewnie.

Tenten popatrzyła na nią z zaciekawieniem.

- Tak? Rozmowy a propo czego?

Że też zmuszała ją do tak oczywistego postawienia sprawy.

- O związkach, o facetach, o…

Zawiesiła głos, nie bardzo wiedząc, jak to ująć w słowa, żeby przy okazji nie spalić się ze wstydu.

- O seksie – dokończyła za nią Tenten.

- Tak, dokładnie – potwierdziła Ino. Trudno, jeśli chciała jakoś sprawę wyjaśnić musiała mówić wprost. – Rzecz w tym, że sprawa jest bardzo subiektywna, więc powinnaś bardziej polegać na intuicji niż na moich sugestiach.

Tenten uśmiechnęła się swawolnie.

- To, że cię zapytałam o zdanie, nie znaczy, że nie potrafię podejmować własnych decyzji. Owszem, zdecydowałam się. I, bez obrazy, uważam, że opowiadałaś głupoty, bo seks… Zdecydowanie nie jest taką sobie formą spędzania czasu.

Ino odetchnęła z ulgą. To znaczy, że nie prowokowała konfliktów, jak jej się przez chwilę wydawało. Już myślała, że dorzuciła oliwy do ognia dodając kolejną cegiełkę do listy rzeczy, które bardzo różniły Nejiego i Tenten i prowokowały ich do kłótni.

- Zgadzam się z tobą – powiedziała bez zastanowienia.

Tenten popatrzyła na nią zaczepnie.

- A co to znaczy? Czyżby jakiś znaczący progres w twoim kwitnącym związku?

Ino pochyliła się niżej nad krojonymi warzywami, żeby uniknąć jej spojrzenia.

Tenten odłożyła nóż i trzepnęła ją w rękę.

- Nie bądź taka tajemnicza. Możemy wymienić się doświadczeniami.

Ino popatrzyła na nią zszokowana.

- Nie ma mowy. To sprawa prywatna.

Tenten roześmiała się.

- Chciałam ci już wcześniej powiedzieć, że ładnie wyglądacie razem, więc być może… No, jest duże prawdopodobieństwo, że się myliłyśmy. Ja i Sakura.

- Plotkujecie o mnie? – spytała różowowłosa wchodząc do kuchni. Wzięła sobie jabłko z miski z owocami i usiadła naprzeciwko nich przy stole.

- Mówiłam Ino, że myliłyśmy się. Ty także. Odnośnie Gaary – powiedziała Tenten, rzucając jej znaczące spojrzenie.

Sakura zastanowiła się.

- To się jeszcze okaże. Gdy motylki opadną, wtedy przychodzi czas próby – oznajmiła sceptycznie.

Obie koleżanki popatrzyły na nią z dezaprobatą.

- Przyznaję, może należy dać mu szansę – odpowiedziała Sakura pospiesznie. – Ale przydałoby się trochę ostrożności. Czyż z twoim eks też nie było na początku uroczo? Po czasie wyszło szydło z worka.

Ino przymrużyła oczy z niezadowoleniem.

- A co z nim było nie tak? – zapytała Tenten bezmyślnie.

Sakura posłała blondynce świdrujące spojrzenie.

- Wszystko z nim było nie tak. Zaczynając od tego, że był ćpunem i manipulantem, na przemocy psychicznej kończąc.

Ino prychnęła ze złością.

Nie życzyła sobie, żeby wytykano jej głupotę, zwłaszcza w obecności osób trzecich.

Na dodatek Sakura wymądrzała się jakby cokolwiek wiedziała, podczas gdy nie wiedziała nic. I całe szczęście.

Zapadła krępująca cisza. Tenten postanowiła ratować sytuację.

- Sakura, jesteś taka wygadana. Dlaczego my nadal nic nie wiemy o twoim związku? – zapytała.

Dziewczyna nachmurzyła się.

- W tej chwili nie ma czegoś takiego jak mój związek – oświadczyła.

Tenten wzruszyła ramionami.

- Mniejsza, jak to nazwiesz. Umawiasz się z najbardziej pożądanym chłopakiem na uczelni, jeśli nie w całym Tokio. Prosiłabym o jakieś szczegóły. Im pikantniejsze, tym lepiej – dodała prowokująco.

Sakura zaperzyła się. Zainteresowanie koleżanki ją nieco drażniło. Postanowiła ją zbyć kilkoma nieznaczącymi uwagami.

- Jest niezwykle inteligentny i oczytany. Nawet ja czasami czuje się jak niedouk, gdy z nim rozmawiam. I ma klasę. Jest kreatywny…

Tenten machnęła ręką.

- Szczegóły, szczegóły. Jak całuje?

Sakura zmieszała się.

- Właściwie…

- Spotykacie się już dwa miesiące i nic z tych rzeczy? – zapytała Ino, która odzyskała panowanie nad sobą na tyle, by włączyć się w rozmowę.

Sakura zawahała się.

- Ostatnio mnie pocałował, tak… Delikatnie. Na pożegnanie.

- I? – zapytała Tenten, na której twarzy malowało się widoczne rozczarowanie.

Sakura zaczerwieniła się.

- Ewidentnie jest facetem, który wie, jak budować napięcie. Zachęcił mnie i się wycofał.

- Widać taką ma strategię uwodzenia. Następnym razem nie wypuszczaj go z rąk – poradziła Ino.

Sakura popatrzyła na nią sceptycznie.

- Przecież się na niego nie rzucę.

- Ja bym się rzuciła – wtrąciła Tenten z werwą. Speszyła się pod przeszywającymi spojrzeniami koleżanek. – Gdybym nie była w związku, rzecz jasna.

Sakura prychnęła z niezadowoleniem.

- To jest typ faceta, którego trzeba zdobyć – oceniła szatynka z przekonaniem. – Pomyśl, ile lasek się za nim ugania. Tu trzeba grać ostro i zdecydowanie, bo inaczej któraś ci go podbierze.

Sakura pokręciła z niezadowoleniem głową.

- Jeśli jakaś miałaby go uwieść to znaczy, że nie jest warty zachodu, ot co. Prawdziwy mężczyzna jest wierny, nie lata za spódniczkami.

Tenten wyrwała jej jabłko z ręki i odgryzła soczysty kawałek.

- Na razie to nie jest twój mężczyzna – zauważyła. Zmrożona lodowatym spojrzeniem, uzupełniła: - Sama to przed chwilą powiedziałaś.

***

Temari próbowała pisać pracę dyplomową, ale słabo jej to wychodziło. Dodatkowo rozpraszały ją odgłosy ożywionej rozmowy, które dobiegały z sąsiadującej z jej pokojem kuchni.

Postanowiła na dzisiaj sobie odpuścić. Przed wyłączeniem komputera sprawdziła skype i przeczytała wiadomość: „Może partyjka shogi?”.

- Chyba śnisz – mruknęła sama do siebie, zamykając okienko. – Już lecę.

Zamknęła laptop i wyszła do kuchni. Dziewczyny udawały, że cos pichcą i chichotały jak szalone.

- Rozmawiacie o seksie? – spytała podejrzliwie.

Wszystkie przeniosły na nią spojrzenia, nagle poważniejąc.

- Absolutnie nie – odpowiedziała Ino.

Jasne.

- Bujać to my, ale nie nas – oświadczyła Temari. – Nie bądźcie takie samolubne. Wobec mojego jałowego życia miłosnego, mogłabym chociaż posłuchać.

Dopiero teraz się zastanowiła. Powiodła spojrzeniem od jednej do drugiej i poczuła, że robi jej się duszno.

Neji. Gaara. O, mój boże.

Spojrzała jeszcze z nadzieją na Sakurę i tutaj zawahała się, o kim powinna pomyśleć. Nie wiadomo, która opcja gorsza. Co prawda Sasori nie był żadnym jej bliskim znajomym, ale nigdy jej się nie podobał. Nie rozumiała tych wszystkich dziewczyn piszczących na jego widok. W jej opinii miał w sobie tyle seksapilu co drewniana kukła.

Kogoś tutaj brakuje.

- Następnym razem chociaż zaproście Hinatę – powiedziała z rozczarowaniem.

Naruto mogłaby sobie wyobrazić nago, nie ryzykując traumy na resztę życia. Ta opcja wydawała się zachęcająca. Uzumaki to głupek, ale jest całkiem dobrze zbudowany,

- Zdecydowanie powinnam poszerzyć krąg znajomych – oceniła.

Z niezręcznej sytuacji wybawiła ją Karui, która właśnie weszła do mieszkania i zajrzała do kuchni, wzbudzając powszechne okrzyki zachwytu.

- Byłaś u kosmetyczki? – spytała Temari.

- Owszem, i nie tylko. Henna, przedłużanie rzęs i fryzjer – odpowiedziała, obracając się dookoła osi, by mogły zobaczyć jej nową fryzurę. Zafarbowała włosy na złotą miedź i nieco je skróciła z cieniowaniem. – Zaczynam nowy etap w życiu.

 Całkiem przemyślnie. Może ja też powinnam się na coś takiego zdecydować, pomyślała Temari.

- Odnośnie nowego etapu – zwróciła się do niej Karui i uśmiechnęła się przymilnie. – Twój starszy brat jest singlem, prawda? Może mnie z nim umówisz?

Temari popatrzyła na nią z przerażeniem.

- O, nie – powiedziała tonem, który miał być groźny, ale zabrzmiało to dość histerycznie. – Po moim trupie.

Karui wydawała się urażona tą odpowiedzią. Zamierzała polemizować, ale Temari prychnęła wściekle, odwróciła się i opuściła kuchnię.

W obecnej sytuacji, shogi wydawały się całkiem kuszącym pomysłem.

***

Ino wyszła z zajęć fotograficznych zmęczona i zła. Dostała najwyższą notę za portfolio ze zdjęciami natury, ale wiedziała, że niezasłużenie. Te zdjęcia jej nie wyszły. Mogły wyglądać dużo lepiej, zamysł był zupełnie inny.

Gdy schodziła na dół po schodach, humor jeszcze jej się pogorszył.

Gaara czekał na nią przy samochodzie. Rozmawiał z Ran, która sobie tylko znanym sposobem zawsze wychodziła z zajęć wcześniej i za każdym razem go zaczepiała, wdzięcząc się bezwstydnie. Tym razem też wysyłała niewerbalne sygnały, które jednoznacznie wyrażały otwartość. Gaara wydawał się rozbawiony rozmową, niemal się uśmiechał. To perfidne z jego strony.

Odsunęła się, gdy chciał ją pocałować, zlekceważyła Ran i poszła wprost do samochodu.

- Jedziemy coś zjeść czy odwieźć cię do domu, słońce? – zapytał, siadając za kierownicą i zapinając pasy.

Teraz postanowił być dla niej miły.

- Nie próbuj mnie brać pod włos – powiedziała ze złością.

Gaara popatrzył na nią jakby nie wiedział, o co chodzi.

- Zrobiłem coś nie tak? – zapytał.

- Skądże. Ran leci na ciebie jak pszczoła do miodu, a ty nic nie robisz tylko bezczelnie z nią flirtujesz – podsumowała.

Gaara uśmiechnął się lekceważąco.

- Przesadzasz – ocenił.

Ino popatrzyła na niego z urazą.

- Oczywiście.

On jednak dalej zaprzeczał, na dodatek odwołując się do płytkiej argumentacji.

- Jest uparta i nie rozumie uprzejmych aluzji. Spławię ją. 

Chciał uścisnąć jej dłoń, ale się cofnęła. Nie da się nabrać na takie numery. 

- Nie musisz - odparła.

- Jesteś strasznie rozdrażniona. Pociesz się, że to chwilowe. Wkrótce ujrzysz rzeczywistość w jaśniejszych barwach. 

Ino prychnęła wściekle. Typowe męskie myślenie. Jeśli dziewczyna jest niezadowolona to na pewno wina kalendarzyka.

- Szowinizm w czystej postaci– skomentowała niechętnie.

Gaara zmarszczył brwi.

- Co w tym szowinistycznego?

 - Przerzucasz odpowiedzialność za twoje zachowanie na moje hormony – oceniła.

Zdawała sobie sprawę, że przez pierwsze dwa dni jest wredną suką. Ale to nie ma nic do rzeczy. Z pewnością wrogość do świata nie wpływa na jej ocenę sytuacji. Była zrelaksowana i zadowolona, dopóki jej nie rozzłościł.

Gaara wzruszył ramionami. Jeszcze bardziej ją to zirytowało. Lekceważył ją.

- Przykro mi to mówić, ale jesteś nieznośna. Wszystko cię drażni. Może powinnaś zmienić tabletki na jakieś inne?
    - Może powinieneś milczeć?
    Gaara pokręcił głową z dezaprobatą.
    - Dobrze, że w przyszłym tygodniu nie będzie mnie w Tokio.

Ino prychnęła.

- Bardzo dobrze.

***

Ino nie potrafiła znaleźć sobie miejsca. Potrzebowała czegoś rozpraszającego myśli, co odwróci jej uwagę. Czegoś innego niż fotografia lub ikebana.

Wybrała się na strzelnicę. Nie tę samą, na której była w wakacje z Gaarą, Sasuke i dziewczynami. Wybrała mniejszy obiekt, za to bliżej uczelni.

Była zaskoczona, gdy przed budynkiem spotkała Kankuro.

Może nie powinna się dziwić. Ten człowiek pojawiał się w najbardziej nieoczekiwanych miejscach. A może jest maniakiem strzelania.

Właśnie o to go zapytała, gdy podszedł, żeby się przywitać.

- Nie nazwałbym się maniakiem – odpowiedział, wyraźnie rozbawiony tą myślą. – Ale często tu przychodzę, w czasie przerwy na lunch albo po pracy. Pracuję niedaleko. Ty jesteś wielbicielką broni?

Ino uśmiechnęła się kwaśno.

- Zwykle nie. Tylko wtedy, gdy mam ochotę wpakować komuś kulkę między oczy.

Kankuro uniósł brwi.

- Świetnie. Co powiesz na małą rywalizację? Kilka serii na punkty. Ten, kto przegra, płaci za kawę.

- Jaką kawę? – spytała, zanim zdążyła ogarnąć myślami sytuację.

Kankuro powiódł spojrzeniem na przeciwną stronę ulicy.

- Tę, którą wypijemy w kawiarni naprzeciwko.

Ino przymrużyła oczy.

- Arogancja to u was cecha rodzinna, prawda? – To było bardziej stwierdzenie niż pytanie.

Co za snobistyczny koleś.

Jego pewne siebie zachowanie teraz drażniło ją znacznie bardziej niż wcześniej.

- Tak, prawdopodobnie. Odziedziczona po ojcu – odrzekł szatyn swobodnie, nieświadomy, jak negatywne uczucia w niej wywołał. – W niektórych przypadkach wspólnych genów się nie ukryje. Chcesz pogadać o innych naszych rodzinnych cechach?

A więc próbował ją złapać na haczyk, nawet się z tym specjalnie nie kryjąc.

- Próbujesz mnie wyrwać? – zapytała wprost.

Kankuro przywołał na twarz poważniejszy wyraz.

- Nie przyszło mi to do głowy. Może wcześniej, przez sekundę. Ale teraz sprawy mają się inaczej, bo umawiasz się z moim bratem.

- Czyli jestem w bezpiecznej strefie? – upewniła się.

Kankuro przyłożył dłoń do klatki piersiowej.

- Jak rodzona siostra.