Rozdział 29. Rozłąka osłabia mierne uczucie, a wzmaga wielkie, jak wiatr gasi świecę, a rozpala ogień

- Chyba nie bawisz się najlepiej.

Ino w pierwszym odruchu miała zaprzeczyć, ale zrezygnowała.

Kiba wyglądał dość smętnie.

Siedzieli przy stoliku blisko parkietu.

Właściwie, wolała tańczyć niż rozmawiać, ale ewakuowała się jak tylko zaczęły się… mniej żywiołowe piosenki. Teraz obserwowała z odległości przytulone pary. Może powinna im zazdrościć, może powinna zazdrościć Sakurze tańczącej niedaleko w objęciach Sasoriego – ale nie zajmowało to jej myśli.

Zastanawiała się, gdzie jest Gaara i czy przypadkiem nie zacieśnia znajomości z dziewczyną, z którą rozmawiał na początku imprezy. Wymalowana lafirynda aż zbyt wyraźnie dawała do zrozumienia, że nie miałaby nic przeciw temu.

    Ciekawe, ile takich lasek przewinęło się przez ostatnie tygodnie.

Z trudem skoncentrowała się na tym, co mówił do niej Kiba.

- Przynieść jakieś napoje? – zapytał.

Ino dopiero teraz zdała sobie sprawę, że od dłuższej chwili mieszała słomką w pustej szklance po soku. Odstawiła ją na bok.

- Wiesz, że nie musisz mi dotrzymywać towarzystwa? – zapytała, zdając sobie sprawę, że pewną rzecz należy wyjaśnić.

Niepotrzebnie zgodziła się przyjść z nimi na tę imprezę. Sakura wkręciła ją w coś, co wyglądało jak podwójna randka. Obiecała sobie, że zmyje jej za to głowę.

Właściwie, powinna powiedzieć Sakurze już dawno, żeby zaprzestała prób wyswatania jej. Wiedziała, że dziewczyna chce dobrze, ale to już podpadało pod przesadę.

Była przekonana, że przyjaciółka się zdziwi, gdy powie jej, że nie pojedzie z nimi na żagle - ale w obecnej sytuacji nie było innego wyjścia. Zdecydowanie nie pozwoli się w coś takiego wmanewrować. 

Kiba popatrzył na nią z wahaniem.

- Chcę dotrzymywać ci towarzystwa.

Ino przygryzła wargi.

- Rozmawialiśmy już na ten temat. Muszę się powtarzać? – zapytała, czując, że rośnie w niej irytacja.

Kiba uśmiechnął się pobłażliwie.

Pobłażliwie. Jakby rozmawiał z dzieckiem.

Dlaczego on ostatnio zaczął ją tak irytować?

Zresztą nie tylko on. Wszystko ją irytowało. Szczególnie ona sama.

Szczególnie natrętne myśli, których nie mogła się pozbyć. Nieustanne uczucie, że chciałaby być gdzieś indziej i robić coś innego. Zastanawianie się, jak rozwinęłaby się sytuacja, gdyby podjęła inne decyzje albo inaczej coś sformułowała.
    Wbrew temu, co mówiła Sakurze, z upływem czasu nie było lepiej. Było tylko gorzej.

O czym to ona powinna myśleć? A tak, Kiba i jego denerwujący sposób wypowiadania się.

- Rozumiem, co do mnie mówisz. Przyjmuję do wiadomości. Ale to chyba nie znaczy, że nie mogę dotrzymywać tobie towarzystwa? – zapytał.

Ino zawahała się.

- To znaczy, że nie możesz, bo ja tego nie chcę – odpowiedziała.

Miała wrażenie, że Kiba czeka na jakiś moment jej słabości, zapewne poczytując sobie cierpliwość za zaletę.

- Właściwie, chyba lepiej będzie, jeśli przez jakiś czas nie będziemy się widywać.

Kiba był widocznie zaskoczony tym oświadczeniem.

- Dlaczego?

- Bo dla ciebie słowo „nie” nie brzmi wystarczająco ostatecznie.

- Nie ma czegoś takiego jak odpowiedź ostateczna, zawsze można zmienić zdanie – powiedział szatyn z pochmurnym wyrazem twarzy.

Zastanawiała się przez chwilę, jak powinna na to odpowiedzieć. W końcu pomyślała, że wcale nie musi odpowiadać.

- Idę się przejść – powiedziała i wstała z krzesła.

Kiba również wstał.

- Teraz? Dokąd?

Może powinna być wdzięczna, że się o nią troszczy, ale teraz naprawdę nie miała ochoty z nim rozmawiać. Ani z kimkolwiek innym.

Odwróciła się od niego, chcąc po prostu przecisnąć się przez ten tłum i pójść gdziekolwiek. Ale ktoś stanął na jej drodze, prawie na niego wpadła.

Gaara.

- Możemy porozmawiać? – zapytał.

Właściwie, wcale nie miała ochoty z nim rozmawiać. Była pewna, że nie powie nic nowego.

Ale zauważyła, z jaką niechęcią Gaara spojrzał na Kibę, który widocznie chciał się wtrącić i pomyślała, że lepiej nie dawać im okazji do konfrontacji.

- Dobrze, porozmawiajmy – powiedziała i pociągnęła go za rękę, w kierunku wyjścia.

Puściła jego dłoń dopiero, gdy znaleźli się na zewnątrz. Powinna to zrobić wcześniej, ale… Nie zrobiła tego. Nie chciała się zastanawiać nad tym, dlaczego.

Jak można było się spodziewać, przy wyjściu było kilku palaczy. Zgasili papierosy i weszli do klubu zanim ktokolwiek zdążył się odezwać.

Ino odsunęła się i stanęła naprzeciw Gaary.

Wyglądał świetnie, jak zwykle. Miał na sobie jasną koszulę. Ostatnio nie ubierał się już tak jednolicie na czarno.

Nie sprawiał wrażenia kogoś, kto ma jakieś zmartwienie. Prędzej kogoś, kto pozbył się problemu.

Była przekonana, że po niej aż za dobrze widać zmęczenie, chociaż próbowała ukryć je pod makijażem. Zwykle nie używała podkładów ani pudru, ale gdyby się tym nie ratowała wyglądałaby jak zombi. W ciągu ostatnich kilku dni nie sypiała zbyt dobrze.

Nie, odkąd zdała sobie sprawę, jak ostatecznie to wszystko wygląda.

Gdy się odezwał, jego słowa też zabrzmiały ostatecznie.

- Chcę cię przeprosić.

***

Gaara miał wrażenie, że to, co powiedział, przyniosło odwrotny skutek.

Był jej winien przeprosiny nie tylko za akcję z Tayuyą, ale za całe swoje ostatnie zachowanie. Za sposób, w jaki z nią rozmawiał. Wydawało mu się, że jeśli jej to wyjaśni, Ino… spojrzy na wszystko inaczej? Może zechce się zastanowić. Może zechce go z powrotem.

Ale ona wydawała się niezadowolona z tego, że wyraził skruchę.

- W ten sposób zamykasz temat – oceniła.

Liczył, że w ten sposób zacznie poważną rozmowę, ale Ino sprawiała wrażenie jakby nie miała ochoty z nim rozmawiać.

Może powinien ograniczyć się tylko do tych przeprosin i nie zabierać jej więcej czasu, ale coś nie dawało mu spokoju.

- A więc… Ty i Kiba? – odezwał się, starając się zabrzmieć neutralnie. – Nie pasujecie do siebie.

Miał o wiele więcej do powiedzenia w tej sprawie, ale lepiej było zachować to dla siebie. Większość nie nadawała się do wypowiedzenia głośno w obecności damy.

Najważniejsze, co chciał powiedzieć, to żeby nie jechała na żadne pieprzone żagle. Nie teraz. Potrzebował więcej czasu, żeby jakoś się zrehabilitować.

Nie powinien tego mówić. Pomyśli, że ją kontroluje po tym, gdy go rzuciła, że próbuje nią kierować. Ale…

Była szansa, że weźmie pod uwagę jego zdanie.

- Nie wyjeżdżaj z nim na żaden weekend.

- Jesteś zazdrosny?

Odpowiadając szczerze, ryzykował jej oburzeniem. Ale nie widział lepszej alternatywy.

- Tak, jestem zazdrosny.

Przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią.

- Nie powinieneś. Nie jesteśmy razem.

W ten sposób potwierdziła, że nie traktuje ostatnich kilku tygodni jak przerwy na przemyślenia. On liczył, że jednak tak, chociaż w ostatniej rozmowie powiedziała mu jasno, że nie widzi dla niego miejsca w swoim życiu.

Nie chciał, żeby czuła, że za bardzo na nią naciska. Wiedział, jak mogłaby to odebrać.

- Nie traktuj mnie, jakbym była twoją własnością. Nie wyjeżdżam nigdzie z Kibą... Czy z kimkolwiek, bo zmieniłam plany. Kiba mnie nie interesuje, ale za jakiś czas mogę zmienić zdanie. To nie jest twoja sprawa.

Jasny komunikat, który powinien przyjąć do wiadomości.

Jednak było w nim też coś pozytywnego i na razie mógł się tego trzymać. Jeśli nie jest zainteresowana Kibą to znaczy, że może jeszcze jej nie stracił.

- Masz rację, nie mam prawa być zazdrosny – powiedział. – Czy to będzie Kiba, czy ktokolwiek. Jeśli obiecam się nie wtrącać widzisz dla nas jakąś szansę? Na przyjaźń.

- Przyjaźń – powtórzyła z zaskoczeniem.

Chwytał się rozpaczliwego i ryzykownego środka. Ale nie mógł o nią zawalczyć, gdy nawet nie chciała z nim rozmawiać.

- Przyjaźń – potwierdził. – Nawet… chłodną przyjaźń, na twoich zasadach. Cokolwiek zechcesz.

Cokolwiek, byle nie zniknęła z jego życia.

***

Temari miała za sobą kilka związków. Niektóre poważne, inne nie. I jednego była pewna: przyjaźń z eks to trudna sprawa. Jest możliwa tylko wtedy, gdy wygasły jakiekolwiek uczucia, pozytywne czy negatywne.

Oczywiście, Gaara był innego zdania. On z większością dziewczyn, z którymi się kiedyś spotykał, utrzymywał poprawne kontakty.

Ale żeby wpaść na pomysł przyjaźnienia się z Ino, musiał uderzyć się czymś wyjątkowo mocno w głowę.

Ino też tak uważała. Co więcej, była wściekła i Temari się temu wcale nie dziwiła. To było tak, jakby Gaara chciał sprawdzić jej reakcję. Ino oczywiście powiedziała, że skoro on chce się zachowywać jakby nic między nimi nie było, ona też to potrafi. Udowodni, że nie jest gorsza.

Temari natomiast postanowiła pokazać, że cały ten pomysł to jakieś urojenie. Zaprosiła całą paczkę na bilard. I przekonała się, że całkiem słusznie interpretowała sytuację.

Sposób, w jaki oboje się unikali, udając jednocześnie, że wcale tego nie robią, byłby zabawny, gdyby jej tak nie działał na nerwy.

Natomiast Uchihę to bawiło i nawet się z tym nie krył. Był tak bezczelny, że gdy wychodzili z salonu bilardowego wprosił się do ich mieszkania pod pretekstem zagrania w gry planszowe.

Sasuke przecież nie lubił gier planszowych. Ani Gaara. A jednak jego też zdołał w to wkręcić.

Ewidentnie coś planował. Temari przeczuwała nadchodzącą katastrofę.

***

Temari wyrzuciła ręce w górę w geście zwycięstwa.

- No i co teraz, panowie? Wygrałam dwie rozgrywki z rzędu.

Sasuke prychnął z irytacją. Gaara tylko się uśmiechnął. Ino nawet nie udawała, że ją to interesuje.

- Masz farta, ot co – powiedział Sasuke.

Temari potrząsnęła głową.

- Farta to można mieć grając w „Monopol”, a nie w gry strategiczne. Jesteś tragiczny, Uchiha. Jak to dobrze, że nigdy nie będziesz zarządzać żadną firmą.

Sasuke zmarszczył brwi na tę złośliwość.

- Ty też nie.

Temari przymrużyła oczy. Nie przyszła jej do głowy żadna cięta riposta.

Wcześniej przesunęli pod ściany wszystkie meble i teraz siedzieli na podłodze na środku salonu grając w „Ryzyko”. To była gra Karui, która miała mnóstwo planszówek. Temari pożyczyła sobie grę koleżanki bez pytania.

Karui wciąż podbierała jej kosmetyki. Były kwita.

A najlepsze w tym było, że przyjaciółka i tak się nie zorientuje, bo gdy wróci po weekendzie od rodziców wszystkie rzeczy będą na swoich miejscach.

- Teraz w co zagramy, „Monopol”? Czy jakieś RPG? – zapytała, odwracając się plecami do reszty i przeglądając pudełka ułożone jedno na drugim na podłodze.

Sasuke nagle wstał z miejsca.

- Potem się zastanowimy. Najpierw pomożesz mi wybrać jakiś alkohol.

- Jaki alkohol? Przecież wy dzisiaj jesteście samochodami – odezwała się, trochę zaskoczona.

A poza tym, nie trzymały w domu alkoholu. Miały cały koszyk owoców. Pełny zamrażalnik lodów – to akurat własność Karui, ale można przymknąć oko.

Żadnego alkoholu.

- W takim razie kupimy chipsy – oznajmił Sasuke.

Oznajmił. Po czym złapał ją za łokieć i pociągnął za sobą do wyjścia.

Temari otrząsnęła się z szoku dopiero na klatce schodowej.

- Czy ja wyglądam jak twój piesek? – zapytała ze złością.

Sasuke uśmiechnął się kpiąco.

- Masz ochotę zagrać w kręgle?

Temari przez chwilę analizowała jego pytanie. Potem spojrzała na zegarek.

- Jest pierwsza w nocy – zauważyła.

- No tak – odpowiedział Sasuke, zupełnie niezrażony. – W takim razie pójdziemy na dyskotekę?

Przez chwilę przypatrywała mu się z wahaniem.

- Już rozumiem. Chcesz im dać okazję, żeby sobie porozmawiali – oceniła.

Nie była przekonana, czy to taki dobry pomysł. Gdyby był, pierwsza by to wymyśliła.

Ostatnio zauważyła smutną prawidłowość, że rozmowy na nic się nie zdają. Nie w przypadku Gaary i Ino. Za każdym razem, gdy próbowali się dogadać, sprawy przybierały jeszcze gorszy obrót.

Skoro Sasuke nagle wpadł na pomysł, żeby zostawić ich samych, to albo ma złe zamiary, albo jest zwyczajnie ślepy i nie wyczuwa napiętej atmosfery.

- To jest zły pomysł. Tragiczny. Skończy się mega awanturą - powiedziała.

Uchiha uśmiechnął się złowieszczo.

- Może. A jeśli nie?

Temari przymrużyła oczy.

- To wtedy… - zastanowiła się przez chwilę. – Wiesz co? Podoba mi się twój pomysł. Którą dyskotekę polecasz?

***

Ino była zła na Gaarę, że zaproponował rozwiązanie, przy którym nie mogła go unikać.

Z początku widziała dobre strony. W ostatnich tygodniach najgorszą rzeczą było to, że go nie widywała, nie miała okazji nawet zamienić z nim kilku słów. Może jakaś forma przyjaźni miałaby szansę wypalić, gdy już emocje ucichną.

Ale one nie miną. Nigdy nie docierało do niej to aż tak wyraźnie jak teraz, gdy był tuż obok niej w cichym mieszkaniu i udawał, że czyta instrukcję gry.

Ino z uporem przeglądała wiadomości na telefonie. Wszystkie już dawno odczytane. Ale musiała czymś się zająć.

Powinna wymyślić jakiś temat do rozmowy, jakikolwiek.

Jak na złość, nic jej nie przychodziło do głowy.

To wszystko przez Temari. I przez Sasuke. 

Sklep całodobowy jest tuż za rogiem. Gdzie oni się podziewają od dziesięciu minut?

Ledwie zadała sobie to pytanie, przyszła odpowiedź. Smsem.

- Wrócimy rano – przeczytała na głos. – Poszli na imprezę. Co to ma być?

Spojrzała oskarżycielsko na Gaarę, który odłożył na bok kartkę z instrukcją.

Nie sprawiał wrażenia zaskoczonego. Raczej znudzonego.

- Zignoruj to – powiedział. – Tak ci zależy na ich towarzystwie? Jadę do domu, a ty… Może odpocznij, bo źle wyglądasz.

Posłała mu mordercze spojrzenie.

- Co? – zapytała.

- Nie mam nic złego na myśli – odpowiedział natychmiast, zdając sobie sprawę z popełnionego nietaktu. – Jesteś zmęczona, więc może po prostu…

- Nie mów mi, co mam robić – odparła niechętnie. – I nie ruszaj się stąd.

Wyszła do przedpokoju, żeby spojrzeć w lustro.

No, może nie wyglądała najlepiej. Ale najgorzej też nie.

Spojrzała w kierunku drzwi. Postanowiła zamknąć je na zamek.

Temari powinna była to zrobić, wychodząc.

- Powinienem się bać? – zapytał Gaara, gdy wróciła do pokoju. Siedział po turecku w tym samym miejscu i rozkładał planszę do chińczyka.

Zignorowała to pytanie i usiadła naprzeciw niego.

- Chcesz grać w chińczyka?

Gaara spojrzał na nią znad planszy.

- Masz jakiś inny pomysł? Jeśli boisz się zostać sama w domu…

Żachnęła się z oburzeniem.

- Boję się zostać sama?

Gaara patrzył na nią badawczo.

- Jest jakiś inny powód, dla którego nie chcesz mnie stąd wypuścić?

Dobre pytanie.

- Możesz wyjść. Najlepiej zadzwoń do Sasuke. Na pewno ci powie, gdzie jest ta całonocna impreza. Masz szansę spotkać dziewczyny, które nie wyglądają źle.

Nawet dla niej brzmiało to histerycznie.

Nic dziwnego, że Gaara wyglądał na skołowanego.

- Uraziłem cię?

Pokręciła przecząco głową.

- Nie – powiedziała. Nawet nie kłamała. Nie chodziło o to, że ją obraził. Chodziło o to, że przyszedł tutaj z Sasuke i nic poza jego towarzystwem go nie interesowało. – Rozumiem. Trudno, żebyś ze mną tkwił, kiedy masz tyle innych możliwości.

Przyglądał jej się przez chwilę.

- Czy mi się wydaje, czy teraz to ty jesteś zazdrosna?

Najlepiej byłoby zaprzeczyć.

- Może.

Wiedziała, jak naiwnie to brzmi.

Kilka tygodni temu dała mu kosza. On nie musi jej się tłumaczyć, nic z tych rzeczy.

- Niepotrzebnie. Nie interesują mnie inne dziewczyny od momentu, gdy zrozumiałem, jak jesteś dla mnie ważna.

- To tani bajer – powiedziała natychmiast, zanim nawet dotarł do niej sens tych słów.

- Wiem.

Jak interpretować taką odpowiedź? Kpił z niej?

- Dlaczego to zaproponowałeś? – zapytała. – Mam na myśli… Przyjaźń. To zły pomysł.

Ona wiedziała, że to się nie uda. I zastanawiała się, jak mu mogło przyjść do głowy coś innego.

Nigdy wcześniej nie czuła się w jego obecności niezręcznie. Teraz nie miała pojęcia, jak z nim rozmawiać.

- Pewnie tak – odpowiedział Gaara bez ogródek. – Ale to było jedyne, co potrafiłem wymyślić. Nie chcę cię stracić.

Mówił poważnie.

Ino patrzyła w jego twarz i starała się uspokoić, chociaż serce waliło jej tak, jakby chciało wyskoczyć z piersi.

Czy on… Naprawdę?

Zacisnęła dłonie w pięści i uderzyła go z całej siły w ramię.
    Syknął z bólu.

- Za co to?

Jeszcze się głupio pyta.

- Za to, że ze mną pogrywasz. – Patrzył na nią jakby nie miał pojęcia, o co jej chodzi. - Za twoje beznadziejne pomysły. – Odsunęła na bok bezużyteczną planszę do gry i przysunęła się bliżej niego. Usiadła na piętach, dotknęła jego stopy kolanem. Gaara przyglądał jej się z odległości kilku centymetrów, które dzieliły ich twarze. – Jak w ogóle mogło ci przyjść do głowy sprowadzić wszystko do takiego poziomu?

- Sądziłem, że to dobrze, że daję ci wybór.

Ino żachnęła się.

- Co to za wybór? Chłodna przyjaźń albo… - zawahała się. Nie była pewna, czy dobrze rozumie.

- Cokolwiek zechcesz.
    Ciarki przebiegły jej po plecach.
    - Cokolwiek? - powtórzyła. - W takim razie... Mógłbyś mnie pocałować?
    Gaara nie wykonał żadnego gestu. Była rozczarowana.
    - To może być problem - powiedział.
    - Dlaczego? 
    - Bo jeśli cię pocałuję, nie będę potrafił przestać.

***

Ino opierała się plecami o ścianę i z przymkniętymi oczami koncentrowała się na bodźcach dotykowych. Gaara wędrował ustami po jej szyi i karku, niecierpliwie całując, liżąc i przygryzając jej skórę.

To ostatnie było szczególnie ekscytujące.

 - Torturujesz mnie – usłyszała jego szept tuż przy uchu. – Jesteś wyjątkowo wymyślną karą.

Widziała to inaczej. To on ją dręczył. Poddawał torturze każde miejsce, którego nie dotykał.

A nie dotknął jej jeszcze prawie wcale. Jego dłonie przesuwały się wzdłuż jej talii, marszcząc cienki materiał zapinanego sweterka.

Ino wzięła jego rękę i pokierowała wyżej. Gaara podchwycił jej intencję, przesunął drugą dłoń i niecierpliwie rozpinał guziki, nie odrywając ust od jej skóry. Zsuwając sweterek, całował jej ramię. Czuła, jak pod wpływem kontaktu jej ciało płonie.

Pocałowała go w kark. Jej dłonie bez udziału świadomości powędrowały w kierunku paska jego spodni.

Oderwał się od jej skóry i spojrzał na nią, jego twarz była ułamki centymetrów od niej.

- Jeśli nie chcesz, powiedz.

- Nie chcę – skierowała usta tuż do jego ucha, - żebyś tyle mówił. Za dużo słów, za mało czynów.

Odpowiedział natychmiast.

- Jak sobie życzysz.

Wpił się w jej usta, gwałtownie, chciwie, jakby tym pocałunkiem chciał posiąść jej duszę. Jęknęła mimowolnie, gdy ich języki się spotkały. Nawet nie spostrzegła, kiedy dłonie Gaary znalazły się pod jej bluzką i przez cienki materiał stanika zaczęły pieścić biust.

Westchnęła w pełnym oczekiwania napięciu, gdy przerwał pocałunek i cofnął dłonie. Czuła na sobie jego przeszywający wzrok, gdy ściągał z niej bluzkę. Mogłaby roztopić się pod wpływem spojrzenia, którym ją obdarzył.

W tym momencie nie przyszłoby jej do głowy wątpić, że mu się podoba.

Gaara cofnął się i zdjął z siebie ubrania, zostając w samych bokserkach. Nie mogła się zmusić, żeby oderwać wzrok od jego umięśnionego torsu. Zbliżył się, żeby ją pocałować. Jego dłonie przesunęły się po jej talii. Rozpiął zamek spódnicy i pozwolił, żeby swobodnie opadła na podłogę, a potem objął ją w pasie i przyciągnął bliżej siebie. Ino objęła go za szyję i przylgnęła do niego całym ciałem, roztapiając się w namiętnym pocałunku.

Idealnie zharmonizowanymi ruchami przeszli przez pokój i znaleźli się przy łóżku. Gaara trzymał ją za rękę zapobiegając utracie równowagi, gdy kładła się plecami na materacu. Złożył delikatny pocałunek na jej ustach, a potem skrupulatnie całował jej ciało, coraz niżej, przy okazji pozbawiając ją bielizny.

Pod jego dotykiem była słaba i uległa, ale nie miała nic przeciw temu wrażeniu, które wydawało się tak bardzo… właściwe. Zawsze czuła się od kogoś zależna i nienawidziła tego uczucia. Teraz nie miała nic przeciw niemu, bo świadomie wybrała, żeby mu zaufać. Czuła się bezpieczna, akceptowana i pożądana.

 Gdy obserwowała, jak Gaara wkłada prezerwatywę, nie było w niej żadnych obaw, tylko narastające podniecenie. Przez kilka minut stymulował ją palcami. Wszystkie jej myśli skoncentrowały się wokół jego dłoni. Miał wspaniałe dłonie.

Zobaczyła jego twarz nad własną, jego wzrok pytający o zezwolenie. Całe jej ciało wyrażało zgodę. Przymknęła powieki w oczekiwaniu.

- Otwórz oczy – odezwał się Gaara ściszonym głosem. – Patrz na mnie.

Zrobiła tak, jak powiedział. Czuła na sobie jego intensywny wzrok, gdy stopniowo w nią wchodził. Początkowo był bardzo ostrożny, potem poczuła silniejsze pchnięcia.

- Szlag. Jesteś taka przyjemna w środku – wyszeptał.

Owinęła ramiona wokół jego pleców, chcąc delektować się jak największą bliskością i zapachem jego skóry. Dawno straciła kontrolę nad rytmem własnego oddechu, łapczywie łapała powietrze w płuca i nawet nie próbowała już tłumić jęku.

Patrzyła mu w oczy. Czuła na sobie jego przyspieszony oddech, jego przenikliwe spojrzenie i jego siłę. Był w niej, głęboko, i tego uczucia nie dało się porównać z niczym. Każdy ruch wypełniał jej ciało nową dawką rozkoszy. Po wielu minutach, gdy zaczęła myśleć, że z nadmiaru wrażeń straci zmysły, Gaara osiągnął szczyt i wycofał się.

Stopniowo się uspokajała. Patrzyła w sufit, próbując wrócić do przyziemnej rzeczywistości. Kątem oka zobaczyła, że jej się przygląda i odwróciła się w jego stronę.

- Jesteś wymagająca – ocenił.

Miała nadzieję, że to nie znaczy nic złego.

- Zmęczyłeś się? – zapytała.

Uśmiechnął się ledwie dostrzegalnie.

- To nie zmęczenie. Zbyt duże napięcie – odpowiedział zagadkowo. - Podobało ci się?

Głupie pytanie. Jakby nie wystarczała mu reakcja jej ciała, jakby potrzebował pochwały, żeby podbudować sobie ego.

Mimo wszystko należały mu się słowa uznania.

- Byłam w niebie – powiedziała cicho. Czuła zażenowanie udzielając takiej oczywistej odpowiedzi.

Gaara odgarnął jej włosy z policzka.

- Nie. Ale zabiorę cię tam. Daj mi trochę czasu.