Rozdział 16. Życie jest tylko ulotną chwilą

Było wczesne popołudnie. Pub otwarto niedawno, w środku było jeszcze niewielu klientów.

Tayuya usiadła przy stoliku i postawiła przed sobą szklankę Jacka Daniels’a.

Lubiła whisky, ale nie zamierzała jej wypić. Miała nadzieję, że przynajmniej tym wkurwi Gaarę, który nawet nie mrugnął okiem, gdy zamówiła jeden z najdroższych trunków w lokalu.

Próbował zachować fason, a ona postawiła sobie za punkt honoru wyprowadzić go z równowagi.

    Gaara nic nie zamówił. Obserwowała, jak płaci przy barze i bez pośpiechu podchodzi do stolika, jakby chciał zamanifestować, że to ostatnie miejsce, w którym chciałby być.

Gdy zajął miejsce naprzeciwko, Tayuya popatrzyła na niego wyzywająco.

- Nie powiesz czegoś miłego, że ładnie wyglądam lub coś w tym rodzaju? Przypominam, że to nasza pierwsza randka, patrząc na to z pewnej perspektywy.

- I ostatnia – odpowiedział Gaara ozięble. – Nie mam ochoty na dziecinne gierki. Powiedz, co masz do powiedzenia, najlepiej krótko.

Tayuya sięgnęła dłonią po whisky, ale przypomniała sobie, że z założenia alkohol ma zostać nietknięty – więc zacisnęła palce na szklance, ale jej nie podniosła.

- Dlaczego uważasz, że mam ci coś konkretnego do przekazania? – zapytała, starając się brzmieć lekceważąco.

- Jeśli nie masz, nie powinnaś nalegać na spotkanie – odpowiedział Gaara bez ogródek. – To strata twojego i mojego czasu.

Tayuya oparła się wygodniej na krześle.

- Nie bądź taki zimny. Nasza… relacja… trwała całkiem długo i miała sporo miłych momentów, nawet jeśli teraz tobie to nie pasuje. Chyba nie chciałeś jej zakończyć przez telefon? To byłoby niegrzeczne.

- Czego chcesz? – zapytał Gaara, nie kryjąc zniecierpliwienia.

Tayuya przesunęła szklankę na bok i położyła dłonie na blacie. Gaara cofnął się nieznacznie, jakby sądził, że zacznie się do niego dobierać.

Ale ona nie przyszła tutaj po to, żeby się kompromitować lub próbować go przekonać, by dalej się z nią spotykał. Miała zamiar okazać, że to nie ona przegrała.

Przez ostatnie kilka tygodni była wobec niego zbyt natarczywa, wysyłając smsy, gdy on unikał spotkań. To on miał nad nią przewagę. Ale teraz może przynajmniej trochę ją zniwelować.

- Szczerze porozmawiać, chociaż raz. W niczym to nie zaszkodzi, prawda? – odparła. Gaara nie zareagował na jej słowa. – Oczywiście, wiesz, że uraziłeś moją dumę. Jak twój nowy obiekt zainteresowania?  Brunetka, blondynka, wyższa ode mnie? – z satysfakcją zauważyła, że chłopak po raz pierwszy tego wieczoru spojrzał na nią uważniej, rezygnując z obojętnej postawy. – Nie stresuj się. Tak tylko pytam. Z ciekawości. Gdzie znalazłeś dziewczynę, której nie przeszkadza twój niewyobrażalny egoizm w każdej dziedzinie życia?

Gaara wykrzywił pogardliwie wargi.

- Skoro jestem tak bardzo wadliwy, dlaczego się mnie uczepiłaś? Powinnaś z radością przyjąć taki obrót sytuacji i znaleźć sobie lepszy egzemplarz.

Tayuya przymrużyła oczy, zirytowana jego arogancją.

- Może tak zrobię, a może nie. Ty z pewnością jeszcze zmienisz zdanie, a to dlatego, że lubisz łatwe rozwiązania. Nawet jeśli masz jakąś moralność, naginasz ją kiedy tak jest wygodnie. Nie kasuj mojego numeru, bo pewnie jeszcze się przyda.

***

Karui prychnęła ze zniecierpliwieniem.

Nie lubiła, gdy stawiano ją pod presją. Teraz czuła się jak na przesłuchaniu. Na dodatek osobą, która ją strofowała, była Temari. Nietypowe jak na nią zachowanie, bo zwykle nie była taka wścibska.

- Intuicja cię zawodzi – powiedziała Karui. – Jak mogło ci przyjść do głowy, że podoba mi się Nara? Nie spojrzałabym na tego nerda, nawet gdyby był ostatnim mężczyzną na kuli ziemskiej.

- Coś mi się wydaje, że tylko tak mówisz – odparła blondynka prowokująco.

Karui spojrzała na nią ze złością.

Siedziały na ławce przed centrum sportowym. Mimo trwających wakacji, na deptaku przed budynkiem było równie tłoczno jak w czasie roku akademickiego. Okolice wydziału wychowania fizycznego były zawsze najbardziej obleganymi przez studentów rejonami kampusu.

Karui już pożałowała, że zgodziła się pójść z Temari i Ino, by razem obejrzeć mieszkanie do wynajęcia. Z początku myślała, że to dobry pomysł – była zdecydowana bronić tej lokalizacji i zawsze mogła przekonać Temari, gdyby ta miała jakieś wątpliwości.

Niestety, szybko okazało się, że blondynka postanowiła zasypać ją pytaniami. Karui pomyślała, że to jest pierwszy i ostatni raz, gdy przyszła na umówione spotkanie przed czasem. Gdyby Ino już tutaj była, łatwiej byłoby sprowadzić rozmowę na jakieś inne tory.

Temari wyciągnęła przed siebie dłonie i zaczęła przyglądać się swoim paznokciom.

- Nie ma w czym wybierać, a że nie podejrzewam cię, byś chciała wyrwać jakiegoś pryszczatego chłopaczka z pierwszego roku - kontynuowała z niewinną miną – Nara to jedyna opcja.

Karui oczywiście wiedziała, że Temari bezczelnie ją prowokuje, testując kiedy straci cierpliwość. Co gorsza, to jej się udawało.

Karui nie mogła sobie pozwolić na to, by Temari zaczęła rozpowszechniać absurdalne przypuszczenie jakoby leciała na Shikamaru – nie, żeby było z nim coś nie tak, ale popularne dziewczyny nie gustują w studentach informatyki. Nara jest uosobieniem wszystkiego, co nie jest aktualnie w modzie.

- Dobrze – powiedziała z rezygnacją. – Inuzuka.

Temari przypatrywała jej się przez chwilę z zagadkowym wyrazem twarzy. Potem uśmiechnęła się szeroko i zaczepnie szturchnęła ją w ramię.

- To całe szczęście. Bo już myślałam, że podoba ci się Uzumaki, a to byłaby katastrofa.

- Dlaczego? – zapytała Karui, zaskoczona jej reakcją. Temari nie przepadała za Kibą, więc można było się po niej spodziewać jakichś złośliwych komentarzy, a nie aprobaty. - Uważasz, że idę tak bardzo z prądem i zwróciłabym uwagę na Naruto, ponieważ odkąd odnosi sukcesy na meczach dziewczyny zaczęły zwracać na niego uwagę? Martwi cię, że mogłabym być taką oportunistką?

Temari wzruszyła ramionami.

- A, skąd. Jak może zauważyłaś – a jeśli nie, to właśnie się dowiedziałaś - Naruto i przyjaciółka Ino mają się ku sobie. A ja nie chcę tutaj żadnych konfliktów. W końcu mamy razem mieszkać.

Karui zmarszczyła brwi. Właśnie przypomniano jej o czymś, co wcale jej się nie podobało.

- Nie uznawałabym sprawy za przesądzoną. Ino nie jest specjalnie chętna, a ty chyba nie zamierzasz jej namawiać?

- Zamierzam. Jak sobie to inaczej wyobrażasz, do trzeciego pokoju weźmiemy jakąś osobę z przypadku? Możesz nie darzyć jej sympatią, ale chyba nie masz też powodu do antypatii. Hm?

Temari oczekiwała odpowiedzi na to pytanie, ale Karui wcale nie kwapiła się jej udzielić.

- Jaki masz z nią problem? – zapytała blondynka po chwili.

Karui zastanowiła się. Podzielenie się z nią myślami nie powinno zaszkodzić.

- Nie chcę, żeby popsuła mi szyki. To oczywiste, że ma coś do Kiby.

Temari prychnęła głośno – trudno powiedzieć, czy był to wyraz rozbawienia, czy gniewu.

- Skąd ci to przyszło do głowy? – zapytała.

Zdaniem Karui, zabrzmiało to nieszczerze, jakby Temari wcale nie była taka zaskoczona jej sugestią. Tylko wzmocniło to jej obawy.

- W kampusie wciąż ich widuję razem – powiedziała niechętnie. „Wciąż” było z pewnością mało przekonujące, bo studiowała na innym wydziale i mało kiedy widywała na uczelni Ino lub Kibę – ale faktem było, że jeśli już spotykała kogoś z nich, zwykle byli razem. Karui miała co do tego złe przeczucia.

- Cóż, jeśli tak uważasz, powinnaś podwoić wysiłki, żeby Inuzuka wreszcie cię zauważył – odrzekła Temari. – Ino w niczym ci nie przeszkodzi, ponieważ aktualnie spotyka się z moim bratem.

- Jedno drugiemu w niczym nie przeszkadza – odpowiedziała Karui z przekąsem. W oddali, po drugiej stronie ulicy za tłumem studentów, dostrzegła jasne włosy i jasnoróżową bluzkę i była pewna, że należą one do Ino – nowa koleżanka Temari miała oczywistą słabość do pastelowych kolorów.

Na twarzy Temari wykwitł złośliwy uśmiech. Nagle poprawił jej się humor.

- Przemawia przez ciebie zazdrość. Nie stresuj się, nie musisz podejrzewać Ino o takie zagrania.

- Nie znasz tego powiedzenia? Cicha woda brzegi rwie. Twoja koleżanka właśnie obściskuje się z jakimś… hm, co tu dużo mówić, wyjątkowo atrakcyjnym obiektem – odparła Karui, usatysfakcjonowana, że może jej przygadać.

Temari powiodła wzrokiem za jej spojrzeniem.

Chłopak, który przytulał Ino, był bez wątpienia kilka lat starszy. Miał na sobie ciemne spodnie i biały t-shirt, który opinał się ciasno na umięśnionej klatce piersiowej, a jasne włosy związał w kucyk.

- Temari – odezwała się Karui. Nie miała czasu kontemplować zmieszania przyjaciółki; ciekawość zwyciężyła. – Gdzie ona wyrwała taki gorący towar?

- Jeśli się nie mylę, na kursie tańca – odpowiedziała Temari i wstała z ławki. – Jak wyglądam?

- Jak zawsze, rewelacyjnie – przyznała Karui niechętnie, podrywając się z miejsca. – Czyżbyś na widok dobrze zbudowanego mena zapomniała o twojej nieszczęśliwej miłości do…

- Och, zamknij się, Karui – ucięła Temari. - Pamiętaj, że ty dopiero co upatrzyłaś sobie miłośnika psów, nie powinnaś tak często zmieniać obiektu westchnień. Więc milcz i pozwól mi działać – powiedziała tonem nie znoszącym sprzeciwu.

Karui nie miała innego wyjścia jak zaprzestać ironicznych uwag, przynajmniej na ten moment.

Temari bez wahania podeszła do Ino i jej kolegi, rozmawiających po drugiej stronie ulicy. Po drodze blondynka rozpięła dwa guziki cienkiej bluzki, eksponując dekolt.

Karui poszła za nią, trochę zirytowana, ale przede wszystkim ciekawa, jak rozwinie się sytuacja.
   Z jej perspektywy wcale nie wyglądało, jakby ten koleś był dla Ino tylko kolegą - trzymali się w podejrzanie bliskiej odległości względem siebie. Chociaż zawsze można byłoby to zbić argumentem, że ona, Karui, się na tym nie zna - w końcu nie miała żadnego bliskiego przyjaciela płci przeciwnej.

- Cześć, Ino – odezwała się blondynka, ledwie obdarzywszy koleżankę spojrzeniem, i zwróciła się do jej towarzysza. – Cześć…

Chłopak spojrzał na Ino, a potem przeniósł wzrok na Temari.

- Kimimaro – przedstawił się i skłonił lekko głowę.

- Jestem Temari – odpowiedziała dziewczyna.

Rozmówca posłał jej coś w rodzaju półuśmiechu.

Jest cholernie seksowny, pomyślała Karui. I ta głęboka barwa głosu…

Natychmiast przywołała się do porządku. W pewnych sytuacjach lepiej nie podejmować rywalizacji.

- Domyśliłem się – odpowiedział Kimimaro. Karui poczuła na sobie jego wzrok i mimowolnie oblała się rumieńcem.

- Karui – odpowiedziała na nie zadane pytanie.

- Miło mi was poznać – powiedział chłopak.

- Domyśliłeś się? – zapytała Temari, chcąc najwidoczniej przyciągnąć jego uwagę. Karui była w tym momencie za to wdzięczna. Była pewna, że wszystkie emocje odmalowały się na jej twarzy.

- Tak, Ino dużo o tobie mówi – odpowiedział Kimimaro, przenosząc wzrok na Yamanakę, jakby oczekiwał, że potwierdzi jego słowa.

- O tobie także – odpowiedziała natychmiast Temari. – Jednak pominęła kilka istotnych szczegółów – dodała, bez skrępowania taksując go wzrokiem.

Karui pomyślała z zazdrością, że mając choćby połowę jej pewności siebie, już dawno zdobyłaby nie tylko Kibę, ale i Sasoriego – gdyby tylko chciała.

Oczywiście, to tylko teoria. Odpuściła sobie Akasunę. Po tym, gdy prawie wprost powiedział jej, że nie jest nią zainteresowany –chociaż ona go przecież o to nie pytała ani nie dawała do zrozumienia, że chciałaby wiedzieć – uznała, że najwyższy czas przestać się uganiać za zarozumiałym arogantem.

Zdecydowanie najwyższy czas znaleźć sobie normalnego faceta – takiego, który nie ma rozbuchanego ego. Temari też dobrze by zrobiła, gdyby zaczęła dostrzegać normalnych mężczyzn.

No, ale ona nie zwraca uwagi na żadne przejawy adoracji ze strony innych, skoro widzi tylko Sasuke. I teraz upatrzyła sobie kolejnego casanove. Bo że chłopak do skromnych nie należy, to wydawało jej się oczywiste – nie ma szans, z takim wyglądem i ujmującym sposobem bycia.

Temari go kokietowała, a on wydawał się całkiem dobrze bawić odpowiadając na jej zaczepki. Karui przestała wsłuchiwać się w ich konwersację. Za to zwróciła jej uwagę nagła zmiana na twarzy Ino, która bez wątpienia zbladła, gdy Temari rzuciła niewinnym tonem:

- Wpadnij do klubu na imprezę w przyszłym tygodniu.

- Niestety, nie znajdę czasu. Mam dość napięty grafik – odpowiedział chłopak od niechcenia. Karui zastanawiała się, czy to nie jest tylko wymówka, żeby ją spławić.

- W takim razie zarezerwuj sobie trochę czasu pod koniec wakacji, bo na parapetówkę musisz wpaść – nie poddała się blondynka.

Cudownie, pomyślała Karui. Teraz Temari zrobi wszystko, żeby namówić Yamanakę na wspólne zamieszkanie.

- To zależy – powiedział Kimimaro i spojrzał na Ino. – Twój brat się pojawi?

- Zapewne – odparła Temari. – Mam nadzieję, że pytasz tylko dlatego, że jesteś nadopiekuńczy, a nie dlatego, że wolisz mężczyzn.

Kimimaro uśmiechnął się kpiąco.

- Postaram się przyjść. Z narzeczoną – powiedział.

 Zignorował zszokowaną minę Temari i podszedł do Ino, żeby coś jej powiedzieć. Temari odwróciła się twarzą do Karui, a w jej spojrzeniu czaiło się nieme pytanie, czy bardzo się skompromitowała. Jednak już po chwili odzyskała wigor.

- Trzeba było mnie uprzedzić – wyszeptała z pretensją, gdy Ino podeszła do nich, a Kimimaro był już w drodze na parking, poza zasięgiem głosu.

- O narzeczonej?- spytała Ino z rozbawieniem.

Temari wzruszyła ramionami.

- Akurat, narzeczona to jeszcze nie żona – odpowiedziała przytomnie. – Znasz takie ciacho i nawet się nie zająknęłaś. Musisz go zaprosić na jakąś imprezę.

Ino potrząsnęła przecząco głową.

- Temari, dlaczego nie zainteresujesz się kimś, kto jest w zasięgu twoich możliwości? – zapytała.

Blondynka obruszyła się.

- A co jest ze mną nie tak? – zapytała.

Ino zmierzyła ja spojrzeniem.

- Wszystko z tobą w porządku, skarbie. Niestety, nie jesteś w jego typie.

Temari dumnie zadarła głowę.

- To się zawsze może zmienić – powiedziała. – A z tą narzeczoną to pewnie ściema.

Ino pokręciła głową z pobłażaniem.

- Akurat to nie jest ściema.

***

- To jest jakiś koszmar. Nie mam się w co ubrać – oznajmiła Ino z desperacją.

Wyłoniła się zza ogromnej szafy, ubrana w ciemnoszarą sukienkę sięgającą kolan, z rękawami do łokci i golfem przy szyi.

Kimimaro nie znał się na kobiecym ubiorze, ale nawet on uznał, że to strój bardziej odpowiedni na pogrzeb niż na spotkanie towarzyskie. Poza tym Ino w ciemnych ciuchach to był niespotykany widok.

Siedział na krześle przy biurku. Był to jedyny obszar w niewielkim pokoju nie zawalony ciuchami. Wyglądało na to, że Ino wyciągnęła połowę rzeczy z przepastnej garderoby.

- Można by pomyśleć, że nigdy wcześniej nie byłaś na randce – powiedział, postanawiając, że nie skomentuje kuriozalnego wyboru sukienki na ten wieczór. – Całe popołudnie przymierzasz ciuchy? – blondynka posłała mu wrogie spojrzenie, w związku z czym postanowił jej za bardzo nie krytykować. – W każdym razie, kończ już tę zabawę. Nawet jeśli nie dbasz o to, czy się spóźnisz, ja muszę być u rodziców punktualnie.

Ino przymrużyła oczy. Ze zrezygnowanym wyrazem twarzy usiadła na stosie ubrań rozrzuconych na łóżku.

- Skoro to taki kłopot, nie musisz czekać. Nie mam pojęcia, dlaczego chcesz mnie podwieźć, nawet nie masz po drodze – stwierdziła. W jej głosie brzmiała podejrzliwość.

- Mam po drodze, bo najpierw muszę odebrać Tay od kosmetyczki – odpowiedział Kimimaro niechętnie. Wiedział, że brzmi jak pantoflarz. – Nie martw się, nie czaję się na twojego adoratora. Nie muszę, dzięki twojej koleżance.

Ino spoważniała.

- Chyba nie zamierzasz przyjąć zaproszenia na imprezę od Temari. Ona może to źle zinterpretować.

Kimimaro zareagował wzruszeniem ramion. Ino zmarszczyła czoło.

- Nie zamierzasz chyba bajerować moich koleżanek – powiedziała z potępieniem.

Chłopak rozłożył ręce w obronnym geście.

- Ależ skąd. To ty mnie powinnaś zaprosić na parapetówkę – oznajmił. – No nie mów, że tego nie zrobisz. Nie zamierzam czepiać się twojego chłopaka, przynajmniej dopóki sobie nie zasłużył. A to przecież taka ważna okazja. Można powiedzieć, że początek nowego etapu w życiu – powiedział z emfazą.

Ino pokręciła głową.

- Skąd w ogóle wniosek, że to moja impreza? Nie przeprowadzam się, nie dostałam pozwolenia.

Kimimaro zmarszczył brwi.

- Chyba żartujesz. Nie starałaś się być przekonująca.

Ino zrobiła obrażoną minę.

- Mylisz się. Po prostu moja matka jest przekonana, że w mieszkaniach studenckich nauka to ostatnie, co się robi, więc argument z dobrą lokalizacją jest słaby. Mówiłam ci, tam wszystko wynajmują studenci.

Kimimaro wzruszył ramionami.

- W takim razie porozmawiam z nią, zmieni zdanie – powiedział.

Ino znów posłała mu podejrzliwe spojrzenie – jakby uważała, że zamierza podrywać jej matkę.

- Ach, więc wstawisz się za mną? Aż tak chcesz się mnie pozbyć?

- Chyba nie myślisz, że przez całe trzy lata twoich studiów zamierzam być szoferem – odpowiedział, jakby mówił coś oczywistego.

***

Gaara stał oparty o drzewo w parku. Ino podeszła do niego.

Gdy chowała aparat do torebki dostrzegła kątem oka, że chłopak patrzył na nią wzrokiem, w którym zmieszanie przeplatało się z irytacją.

- Ile ty masz lat, że uganiasz się po parku za wiewiórką? – zapytał.

Ino zamknęła torebkę i spojrzała na niego, udając, że nie wie, o co chodzi.

Rzeczywiście, zabrało to dużo czasu, ale…

- Zrobiłam niesamowite zdjęcia – oświadczyła. – Wielka szkoda, że nie mam ze sobą lustrzanki… Zobaczysz, gdy je wywołam, że warto było poświęcić trochę czasu.

- I stracić seans – odparł Gaara. W tej chwili wydawał się rozbawiony, co powinna potraktować za dobrą monetę.

Nie musiała patrzeć na zegarek, by wiedzieć, że uwaga jest celna.

- Nie możemy pójść na następny?

- Okej. Pójdziemy na następny – odpowiedział Gaara ugodowo.

- Świetnie. Ty oczywiście zabierasz aparat w Alpy? – zapytała, chcąc delikatnie zmienić temat.

Gaara popatrzył na nią tak, jakby podejrzewał, że w tym niewinnym pytaniu kryje się podstęp.

- Po co? – zapytał, szczerze zdziwiony.

- Jak to? Żeby przywieźć mnóstwo zdjęć. Fotki robione telefonem są jedynie dowodem niewykorzystanego potencjału.

Gaara uśmiechnął się lekko i potrząsnął głową.

- Jeśli chcesz zobaczyć Alpy, wpisz je sobie w google. Nie jadę w góry, żeby robić zdjęcia.

Teraz to Ino była zdziwiona.

- Wiem, ale skoro już tam będziesz, nie zrobienie zdjęć będzie ogromną stratą. Po powrocie będziesz żałował, że nie masz fotek.

Gaara nawet się nie zastanawiał nad tym, co powiedziała.

- Wolę zobaczyć coś na własne oczy i nie tracić czasu na utrwalanie zza obiektywu. Po co później oglądać zdjęcia, które są tylko bladym odbiciem czegoś, w czym się uczestniczyło?

Trudno było walczyć z taką argumentacją. Postanowiła się nie wykłócać, chociaż nie podzielała tego sposobu myślenia.

- Więc jesteś kolekcjonerem doświadczeń. Patrzysz, zdobywasz, a potem szukasz następnych przygód nie oglądając się wstecz – skomentowała.

Wiedziała, że to zabrzmiało dwuznacznie, chociaż naprawdę miała na myśli tylko fotografowanie łańcuchów górskich.

- Pod pewnym względem tak, bo wolę nie tracić różnych okazji w życiu przez oglądanie się za siebie. Ale ty pewnie uważasz, że to jest ślizganie się po powierzchni, bez czasu na refleksję. To oskarżenie trochę na wyrost.

Ino przymrużyła oczy.

- Jak sam zauważyłeś, tylko trochę. W końcu nie jedziesz w Alpy kontemplować przyrodę, tylko zdobywać szczyty i udowodnić, że potrafisz pokonać przejście na poziomie 9a.

Gaara chciał coś powiedzieć już na początku jej wypowiedzi, ale zmienił zdanie.

- Znasz skale trudności na drogach wspinaczkowych? – zapytał ze zdziwieniem.

Gdyby potwierdziła, pewnie zrobiłaby na nim pozytywne wrażenie. Ale prawda była taka, że kilka informacji wyhaczonych w internecie jej do tego nie upoważniało.

- Wystarczy zajrzeć do wikipedii, prawda? Skoro Céüse jest we Francji to pewnie kategoria trudności jest według skali francuskiej, a 9a to jest prawie najwyższa nota. – W toku wypowiedzi mówiła coraz bardziej niepewnie.

Miała wrażenie, że Gaara przygląda jej się podejrzliwie i natychmiast przypomniała sobie porady, którymi Temari bombardowała ją przez ostatnie dwa dni. Ino słuchała ich niezbyt uważnie, szczególnie że większość uważała z bezużyteczne. Ale niektóre zapamiętała, a już zwłaszcza tę, żeby pod żadnym pozorem nie dać Gaarze odczuć, że jest przez nią kontrolowany.

Sprawdzanie ścianki wspinaczkowej w internecie pewnie podpada pod kategorię kontrolowania, więc nie powinna się z tym zdradzać.

- To miłe, że się o mnie troszczysz – odpowiedział Gaara. Nie doszukała się w jego głosie ironii i miała nadzieję, że jej nie przeoczyła. – Ale nie skręcę sobie karku. Nie będziemy się porywać na taką ścianę bez asekuracji.

Ino żachnęła się.

- No, nie gadaj. Ktoś mógłby być na tyle głupi, żeby wspinać się na takich wysokościach bez asekuracji?

- Znajdą się tacy – odpowiedział chłopak zdawkowo. – Tak czy inaczej, nie zawracaj sobie głowy wczytywaniem się w skale trudności. W następnej kolejności zaczniesz czytać o wypadkach na trasach wspinaczkowych i w trzy tygodnie stracisz mnóstwo nerwów.

Ino w tym punkcie musiała się z nim zgodzić.

- Oszczędziłbyś mi tego, gdybyś chociaż raz na dzień dał znak życia – wypaliła.

Gdyby zdążyła się zastanowić, pewnie nie wygłosiłaby takiej uwagi. Kolejna złota myśl Temari – nawet jeśli masz zawsze przy sobie komórkę, w kontaktach z Gaarą telefon nie istnieje.

Ale Gaara zareagował inaczej niż można by się po nim spodziewać.

- Biorę telefon, więc mogę wysłać do ciebie smsa dziennie – powiedział ugodowo. – O ile będzie zasięg. Ale nie będę chodzić z komórką w ręce i odpisywać na dziesiątki mejli.

- Nie ma takiej potrzeby – odpowiedziała radośnie. – Jeden sms jest optymalny.

- I komu to próbujesz wmówić? – odparł Gaara z kpiącym uśmieszkiem. – Ilekroć dostaniesz smsa, zawsze musisz na niego odpisać. Tracisz pół życia na stukanie w klawiaturę.

To był niestety celny zarzut. Nie mogła mu zaprzeczyć.

- Lubię być poinformowana, i lubię mieć kontakt z ludźmi. – Spróbowała się usprawiedliwić. – Za to ty sprawiasz wrażenie, że nie interesuje cię nic, co cię bezpośrednio nie dotyczy, dlatego nawet nie podejmiesz wysiłku odpisać komuś na smsa.

- Nieprawda – zaprzeczył Gaara. – Po prostu wolę bardziej… bezpośrednie formy kontaktu – powiedział znacząco.

Było oczywiste, że aluzja w tej wypowiedzi była zamierzona.

Ino podejrzewała, że Gaara wcale nie oczekiwał od niej reakcji na zaczepkę. W końcu spacerowali w tym parku przez prawie godzinę, a on zachowywał wręcz nienaturalny dystans.

Było to na swój sposób urocze. I dawało jej przewagę.

- Z ciekawości… jak bezpośrednie? – zapytała. Z satysfakcją zaobserwowała błysk paniki w jego oczach, gdy podeszła bliżej niego, na odległość ramienia.

Była pewna, że chętnie by się cofnął co najmniej krok do tyłu – ale nie mógł, ponieważ miał za sobą drzewo.

Ino wyciągnęła rękę i wolno powiodła palcami wzdłuż jego torsu – od pasa w górę. Gaara miał na sobie ciemny t-shirt. Zatrzymała dłoń na linii mostka.

- To już chyba nasza dwudziesta randka – powiedziała kokieteryjnie.– Co prowadzi mnie do wniosku, że wbrew temu, co o tobie mówią, jesteś nieśmiały.

Gaara pokręcił lekko głową, nie odwracając od niej spojrzenia.

- Tamte się nie liczą. Wcześniej chodziło o zakład, i ty także chciałaś coś ugrać. To pierwsza randka.

Ino cofnęła dłoń, chociaż wcale nie miała ochoty. Ale wciąż stała w tym samym miejscu, licząc, że Gaara mimo wszystko nie próbuje jej w ten sposób spławić.

- Skoro tak – odezwała się, maskując rozczarowanie – to na której randce mnie pocałujesz?

Gaara uśmiechnął się lekko.

- To zależy od ciebie. Na trzeciej mogę zaryzykować, może mi się poszczęści.

Ino przymrużyła oczy.

- Skoro tak mówisz. Zakładam, że nigdy nie cofasz danego słowa.