Rozdział 14. Kto pierwszy odsłoni karty - przegrywa

- I co? Nie jest tak źle, prawda? – powiedziała Temari z satysfakcją. Nasmarowała się olejkiem do opalania i usiadła na ręczniku.

Ino założyła okulary przeciwsłoneczne.

- Na razie jest spokój, i lepiej dla ciebie, żeby tak było – odparła.

Była trochę zła na Temari, że tak załatwiła tę sprawę – namówiła Sakurę na ten wyjazd, żeby ją tu ściągnąć. Nie podejrzewała koleżanki o złe zamiary, ale wciąż była to pewnego rodzaju manipulacja.

   Nawet myślała nad tym, żeby w ramach zemsty zepsuć jej jakoś ten wyjazd i pozbawić ochoty do realizowania podobnych projektów w przyszłości. Na miejscu zrezygnowała z wrednych pomysłów. Pensjonat i plaża nie odbiegały od opisu, więc przestała się złościć.

Sakura i Karui grały w piłkę plażową z niedawno poznanymi chłopakami. Tenten zniknęła gdzieś z Nejim. Oni na pewno będą zadowoleni z tego wyjazdu.

- Spokojnie. Chłopcy nie lubią plażowania ani windsurfingu. Z wyjątkiem Naruto. Pewnie będą pół dnia grać w gry, za to wieczorem możemy zrobić grilla – oznajmiła Temari, zadowolona z siebie. – Jutro zrobię imprezkę na jachcie.

- Jaka to różnica? Po co komu jacht, jeśli nie będziecie żeglować? – spytała Ino.

Oczywiście, było to pytanie retoryczne.

- Bawi ciebie takie pozowanie na bogate dzieciaki snobistycznych rodziców? – tym razem zadała pytanie, na które chciała uzyskać odpowiedź. Chociaż, to też było naiwne. Oni są przecież bogaci, chociaż łatwo o tym zapomnieć, bo zwykle się z tym nie afiszują.

Ino nawet nie próbowała liczyć, jak długo jej matka musiałaby pracować, żeby zarobić na luksusowy jacht. Rodzice Sasuke widocznie mało przejmują się tym elementem majątku, skoro pozwalają urządzać na nim studenckie imprezy.

- Nie czepiaj się tak. Trzeba korzystać z życia, póki się jest młodym – oświadczyła Temari, wystawiając twarz do słońca. Po chwili spojrzała na Ino. – Powiedz mi, dlaczego tak nie lubisz Sasuke? Czy to, że dogadał się z Sakurą, nie załatwia sprawy?

Ino zawahała się. Nie była pewna, czy można jej ufać.

- Mogę ci wyjaśnić, ale ty i tak będziesz go bronić – stwierdziła. – Dajesz się nabierać na ten jego wizerunek wiecznego chłopca. Wszyscy się do niego garną, nie tylko dziewczyny, bo każdemu się wydaje, że w jego towarzystwie będzie dobra zabawa. Nie stara się, a jednak jest atrakcyjny. I nikomu nie przeszkadza, że jednocześnie patrzy na wszystkich z góry.

Temari zastanowiła się.

- Mniej więcej się z tobą zgadzam – powiedziała. – I gdzie tu jakieś straszne zarzuty pod jego adresem?

- Znałam kogoś takiego – odrzekła Ino.  – Przyciągał ludzi urokiem osobistym. Ale gdy poznało się go bliżej okazywało się, że… - zawahała się. Nie wiedziała, jak to ubrać w słowa. – Miał taką pustkę w sercu, której nie potrafił wypełnić niczym. Gdy ktoś się do niego zbliżył niszczył go, jak taka pijawka wysysająca energię. Jak wampir energetyczny – sprecyzowała.

Temari nie roześmiała się, chociaż można było się spodziewać, że obróci to w żart. Przygryzła wargi.

- Wiem, mniej więcej, co masz na myśli, ale nie zgadzam się z tobą – powiedziała. – Znam Sasuke lepiej niż ty. Nie jest wampirem.

Nic dziwnego, że się nie zgadza. Jednak Ino była przekonana do swoich racji. Było w niej irracjonalne przekonanie, że Sasuke jest toksyczny.

- Nieważne, jak to nazwiesz. Jest w nim coś dziwnego. Może pieniądze tak go zepsuły? Wie, że nic nie musi, i dlatego brak mu motywacji, żeby jakoś ukierunkować swoje życie. Jest wciąż w tym samym miejscu, i nie pozwala innym ruszyć do przodu.

Temari pokręciła głową.

- Zapewniam cię, że to nie pieniądze – powiedziała.

To wszystko, co miała do powiedzenia na ten temat.

***

Ino była pełna obaw, że podczas wieczornego spotkania dojdzie do jakichś scysji, ale się myliła. Początkowo Temari mówiła o grillu, ale w końcu zdecydowali się rozpalić ognisko na plaży.

Panowała pozytywna atmosfera, i nawet zaczęła cieszyć się tym wyjazdem, chociaż żałowała, że nie ma tu Hinaty. Niestety, jej konserwatywny ojciec nie zgodził się na wycieczkę z przyjaciółmi.

Osoby, z którymi najchętniej spędziłaby czas, czyli Sakura i Temari, tego wieczoru nie rozmawiały z nią zbyt dużo. Wydawało się, że rywalizują o uwagę Sasuke. Ino starała się tym nie irytować. W końcu to nie jej problem.

Uchiha o dziwo zachowywał się jak normalny człowiek. Jak zwykle sypał anegdotami i koncentrował na sobie uwagę, jednak miała wrażenie, że zachowuje się bardziej naturalnie. Nie przyjmuje wymuszonej pozy lowelasa, jak wtedy gdy otaczał go wianuszek dziewczyn.

W tej wersji mogłaby go tolerować. Starała się jednak pamiętać, że to tylko kolejna maska. Miała na jego temat wyrobioną opinię i była do niej przekonana. W jednej chwili może być sympatyczny, a następnie zrobić coś perfidnego.

Ino nie nudziła się mimo wszystko, bo siedziała przy ognisku wraz z Karui. Naruto dotrzymywał im towarzystwa. Potem chłopak sobie poszedł, a do Karui ktoś zadzwonił i odeszła na bok z telefonem w ręce. Ino wyjęła z torebki komórkę, żeby napisać sms do Hinaty. Była ciekawa, co koleżanka robi w ten wieczór, gdy już nie musi uczyć się do egzaminów. Czy nie czuje się porzucona, gdy wszystkie jej najbliższe koleżanki pojechały się bawić nad morzem?

„Naruto jest całkiem-całkiem. Masz dobry gust”, napisała, ale natychmiast wymazała tę wiadomość. Hinata zapewne się speszy, gdy ktoś jej wytknie, że lubi Uzumakiego. Nawet po tym, gdy przetańczyli pół wieczoru. Lepiej się nie wtrącać.

W końcu wysłała smsa, w którym zapytała koleżankę, co porabia. Potem chciała napisać do kilku innych znajomych, ale ktoś jej przeszkodził siadając obok na piasku.

- To uzależnienie – powiedział.

Ino odłożyła telefon na bok i spojrzała na niego niechętnie. Skoro już powziął jakąś decyzję, powinien przynajmniej być konsekwentny.

Gaara przyniósł talerz z szaszłykami. Ino przełknęła ślinę.

- Chcesz? – zapytał. 
Cały wieczór miała wrażenie, że dziwnie jej się przygląda. Miała zamiar go unikać, a i tak wciąż zahaczała o niego wzrokiem. I za każdym razem okazywało się, że on też na nią patrzy. Działało jej to na nerwy.

- Nie, dzięki – odpowiedziała.

Gaara odłożył talerz na bok.

- Wydawało mi się, że lubisz pieczone warzywa. Teraz odżywiasz się trawą?

Ino przymrużyła oczy ze złością. Tknęła ją myśl, że wcale nie zaczepił jej z nudów, i nie oferuje jej jedzenia przy okazji. Nie myliła się myśląc, że ją obserwował.

Bezwiednie spojrzała w stronę Sakury, która rozmawiała teraz z Naruto.

W myślach poprzysiągła jej kłopoty, jeśli jej podejrzenia się sprawdzą.

- Sakura się o ciebie martwi – odezwał się Gaara, również patrząc w tamtym kierunku. – Powinnaś to docenić.

Ino spojrzała na niego wrogo.

- A ty nie powinieneś wierzyć we wszystko, co mówi – stwierdziła.

Gaara nie jest osobą, która ma prawo ją osądzać, dlaczego więc w ogóle się tym przejmuje? Nie powinna z nim nawet rozmawiać.

- Skąd wiesz, co mi powiedziała? – zapytał swobodnie. - Jeśli nie wiesz, nie możesz od razu założyć, że kłamie.

Ino przygryzła wargi. Z niczego nie zamierzała się tłumaczyć, zwłaszcza jemu.

Jednak Gaara był uparty, i wciąż świdrował ją wzrokiem.

- Wyjaśnisz mi, jak to działa? Może być z książek, bo pewnie czytałaś. Wydaje ci się, że gdy stracisz parę kilogramów, wszyscy bardziej będą cię lubić?

Ino popatrzyła na niego wyzywająco.

- Pozwól, że coś ci wyjaśnię. Nie miałam anoreksji. Gdybym miała, ojciec wpakowałby mnie do ośrodka dla wariatek.

- Jeśli to jest twój sposób, żeby odreagować stres, jeszcze to zrobi – odparł chłopak z przekonaniem.

Mówił to wszystko tonem człowieka, który wie wszystko. I zupełnie bez emocji, jakby chciał zademonstrować, jaki jest wyluzowany. Nie rozumiała, po co w ogóle zaczynał temat. Jakoś trudno byłoby jej uwierzyć, że rzeczywiście go obchodzi, co ona zrobi ze swoim życiem.

- Czego ty właściwie chcesz? – zapytała, bezwiednie podnosząc głos o pół tonu. Dopadło ją niemiłe podejrzenie, że Gaara ma wyrzuty sumienia. Sprawiał wrażenie osoby, która szybko tłumi emocje, ale sumienia chyba nie potrafił uciszyć równie łatwo. – Nie martw się, nie zagłodzę się, ponieważ dałeś mi kosza.

Miała wrażenie, że tym razem jej słowa wywarły na nim większe wrażenie, bo po jego twarzy przemknął cień.

- Tak właściwie, wcale…

- Daruj sobie – przerwała mu szybko. Czuła się jak idiotka. Gaara pewnie myśli, że próbuje ściągnąć na siebie jego uwagę. Ale czy w takim wypadku w ogóle podejmowałby temat? – Rezygnuję z mojej diety, żaden problem. Zamierzam objeść się pieczonymi ziemniakami, a ty zrób mi przysługę i się odczep.

Odmawianie sobie jedzenia zawsze dawało jej wrażenie, że panuje nad sytuacją, więc chętnie kontynuowałaby tę dietę jeszcze tydzień, aż waga  drgnie. Jednak bardziej zależało jej na tym, by Gaara przestał traktować ją z taką wymuszoną troską, więc nie pozostawało nic innego, jak się poddać. 
   Teraz spojrzał na nią w taki sposób, jakby zapomniał o swoim zwykłym zdystansowanym sposobie bycia. Wyciągnął dłoń i złapał ją za rękę, wplatając w nią palce. Próbowała się cofnąć, ale trzymał ją mocno, jakby spodziewał się, że będzie próbowała się wyrwać.

Zaczęła się zastanawiać, co Sakura dokładnie mu powiedziała. Jeśli wygadała się ze wszystkim bez wątpienia zasługiwała na to, by obciąć jej język.  
- Jeśli masz problem, zawsze możesz przyjść do mnie. Pomogę ci - zadeklarował.

Ino zacisnęła szczęki. Gaara ma tupet, doprawdy. Znowu nią manipulował, chociaż nawet nie zdawał sobie z tego sprawy. Doszła do wniosku, że wszystkie gesty, które ona odczytywała jednoznacznie, wykonywał zupełnie bezwiednie. Postępował tak, jak mu się podoba, a potem był zdziwiony, że ona odbiera to inaczej niż by chciał.

Gdy uczył ją wspinaczki pewnie poniosła ją wyobraźnia, tamtego wieczoru w samochodzie się zagalopował, ale więcej nie zamierzała go usprawiedliwiać.

- Powiedziałeś ostatnio, że źle interpretuję. Rozwiążesz ten problem, jeśli przestaniesz zachowywać się przeciwnie do tego, co mówisz – oświadczyła szorstko. - Zdecyduj się na coś.

Puścił jej dłoń i dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, dlaczego wypowiedziała te słowa. Liczyła na to, że Gaara nie zrezygnuje.

***

Impreza na jachcie, którą Temari zorganizowała w drugi wieczór po przyjeździe, okazała się niewypałem. Zaproszeni potraktowali dosłownie „nieobowiązkowy” charakter imprezy i przyszła tylko Karui. Oraz Sasuke, któremu było szkoda pracy włożonej przez Temari w przygotowania. Karui, widząc że koleżanka rozłościła się nie na żarty, zaproponowała obejrzenie filmu. W końcu tak zrobili, ale potem Sasuke uznał, że trzeba uratować ten wieczór i postanowił przekształcić formę imprezy w piknik na plaży.

Wezwał Lee, spakowali przekąski i alkohol do plecaków turystycznych i zabrali to wszystko daleko poza przystań, blisko domu letniskowego należącego do Uchihów. Rozłożyli koce na pustej plaży. Wkrótce pojawiły się wezwane przez Karui Ino i Sakura, a także Lee, Neji i Tenten. Gaara przepadł, ale nikt się tym nie zamierzał przejmować.

Rozpalili ognisko, śpiewali jakieś głupie piosenki i wkrótce pojawiło się też kilkoro znajomych z sąsiednich domków letniskowych. Wkrótce ludzi zaczęło przybywać. Wciąż ktoś przychodził lub odchodził. Do pewnego momentu go to bawiło, ale w końcu się znudził i zostawił towarzystwo w większości obcych mu ludzi. Prawdopodobnie Temari była niezadowolona, że wszystko poszło niezgodnie z jej planem, ale nie wiedział, gdzie poszła, więc nie mógł jej o to zapytać.

Oddalił się od ogniska i powędrował wzdłuż linii brzegowej, bez żadnego celu. Kilkanaście metrów dalej natknął się na Ino, która siedziała tuż przy oceanie.

Miał ją omijać, ale teraz zmienił plany i usiadł obok.

- Wolisz patrzeć na fale zamiast brylować towarzysko? Jesteś chory? – odezwała się, ledwie na niego spojrzawszy. Wydawała się mniej bojowo nastawiona niż zwykle. Dobra okazja, by zakopać wojenny topór.

- Nudzi mnie to – odpowiedział bez ogródek. – Taka sama popijawa jak w klubie.

- No tak. Tokio czy Jokohama, wszędzie robicie to samo. Dzień w dzień imprezy. Ale tutaj panienki tak się do ciebie nie garną, nie jesteś sfrustrowany?

- Interesuje cię to? – odparł Sasuke z uprzejmym zdziwieniem.

Ino spojrzała na niego i skinęła głową.

- Ciekawi mnie, czy nachodzi ciebie czasem jakaś refleksja. Na przykład, czy czujesz się panem sytuacji, czy uświadamiasz sobie, że jesteś wykorzystywany. Przez te dziewczyny, które walczą o twoją uwagę, żeby potem się pochwalić w towarzystwie i podnieść sobie pozycję w grupie. Albo przez ludzi, którzy wbijają się do ciebie na imprezy po to, żeby się bawić „na bogato”, ale nie dlatego, że cię lubią.

- Jak ty i Karui? – zapytał z rozbawieniem. Nie wiedział, czy chodzi jej o wyjazd, czy o całokształt. W swoim mieszkaniu w Tokio nie robił zbyt często dużych imprez.

- Nie wiem, czy to dobry przykład – odparła Ino. – Jeśli Temari mówi prawdę, na ogół te wasze wyjazdy mają charakter spędu amatorów darmowego alkoholu. Nie martwi cię, że zdemolują dom lub jacht?

- Nie. To tylko rzeczy materialne – odpowiedział.

Ino prychnęła sarkastycznie.

- Tylko rzeczy materialne. Aleś ty wyluzowany – odparła. Widocznie pomyślała, że próbuje coś przed nią grać. – Rodzice cię zamordują jeśli pijani studenci zdemolują im dom.

Ciekawe, że akurat to przyszło jej do głowy.

- Nie żyją, więc to tylko mój problem – odpowiedział.

Nie musiał jej tego mówić. Sam nie wiedział, dlaczego to zrobił. Ludzie z reguły reagują w takich sytuacjach strasznie nieszczerze.

Ino popatrzyła na niego z większą uwagą.

- W takim razie nikt cię nie pilnuje? A ty trwonisz majątek, zamiast zająć się czymś pożytecznym? – zapytała. – Pewnie byliby rozczarowani.

- Nie, raczej robię to, czego się spodziewano – odparł. Sam nie wiedział, co go tak rozbawiło. Chyba to, że nietypowo, zamiast składać kondolencje i udawać, że jej przykro, dziewczyna skupia uwagę na nieżyjących ludziach i ich oczekiwaniach. – Wiesz, było nas dwóch, ja nigdy dobrze nie rokowałem. Mój brat miał odziedziczyć firmę, a ja byłem tym, który mógłby ją co najwyżej przehulać.

Ino przypatrywała mu się badawczo. Nie był pewien, czy jej wzrok wyraża bardziej współczucie, czy ciekawość. Mimo wszystko nie drażnił go sposób, w jaki patrzyła.

- I wpisałeś się w wyznaczoną rolę? Brat pracuje, a ty się bawisz?

Nie wyprowadził jej z błędu. Itachi nie wywiązał się z przypisanej mu roli. Sasuke ze swojej wywiązywał się znakomicie. Jego wuj zarządzał firmą i miał nadzieję, że Sasuke nigdy nie będzie się wtrącać. Mógł żyć dostatnio z samych dywidend i procentu w zyskach. Bardzo wygodna sytuacja. Wszyscy mu tego zazdrościli.

- To musi być strasznie frustrujące – powiedziała nagle Ino. – Świadomość, że nie musisz się starać. Wiesz, że to, że nikt niczego od ciebie nie oczekuje, nie znaczy, że masz prawo zmarnować sobie życie?

Zirytowały go te słowa.

- Nie muszę nic – powiedział.

Ino popatrzyła na niego wyzywająco.

- Nic nie musisz, jednocześnie wszystko możesz. Nikt nie żyje po to, żeby się tylko bawić. Marnując sobie życie na bezustanne hulanie zawiedziesz swoich rodziców, niezależnie od tego, czego od ciebie oczekiwali.

Mówiła banały, co więcej, chyba naprawdę w nie wierzyła. Rozczulające.

- Dodaj jeszcze, że każdy rodzi się, bo ma do spełnienia jakąś rolę – odparł kpiąco.

- Tak właśnie jest. Ale to jest rola, którą sami sobie wybieramy, a nie wyznaczona przez kogoś.

- Jesteś idealistką.

- To coś złego?

Sasuke nie odpowiedział, tylko potrząsnął lekko głową.

Zaczynał rozumieć, dlaczego Gaara tak się męczył, nie mogąc się na nic zdecydować, zamiast ją przelecieć i zapomnieć o sprawie.

- Ja myślę, że ty także urodziłeś się dla wyższych celów niż roztrwonienie rodzinnego majątku – uzupełniła. – Lecz to jest oczywiście twoja sprawa. Pewnie nikt nie będzie ubolewał, że nic nie osiągnąłeś. Z wyjątkiem ciebie.

Sasuke przymrużył oczy.

- Dlaczego z góry zakładasz, że nic nie osiągnę? – zapytał.

- Bo twierdzisz, że na niczym ci nie zależy. Na studiach, zdaje się, utrzymujesz się ledwo ledwo. Chyba, że chcesz być zawodowym sportowcem? Musiałbyś się nauczyć współpracować, a nie tylko rywalizować ze wszystkimi.

Widać myślała, że on traktuje bejsbol poważnie. Nie do tego stopnia, żeby grać zawodowo. I rzeczywiście nigdy się nie zastanawiał, co zrobi, gdy skończy studia lub gdy je zawali.

- Ależ ty jesteś poukładana. Na pewno zanim coś zrobisz planujesz to ze szczegółami, najlepiej w kilku wersjach.

- I tak, i nie – odpowiedziała dziewczyna. – Ale nawet jeśli, co w tym złego?

Sasuke wzruszył ramionami.

- Zależy od sytuacji. Twoi starzy cię strasznie musztrowali, czyż nie? I dlatego teraz jesteś taka…

- No, jaka? – zapytała niechętnie. Rozzłościła się.
Przewidywalna i nudna.

- Nieważne – odpowiedział. – Nie próbuję cię obrazić.

- A co tak właściwie próbujesz? – zapytała, rozdrażniona. – Tracisz czas na rozmowę ze mną.

- A jak ci się wydaje? – odparł Sasuke. Zaczynała być napastliwa, jakby myślała, że ma wobec niej złe zamiary. Jednak jego już nie trzymały się takie pomysły. – Proponuję rozejm.

Nie sprawiała wrażenia zaskoczonej. Nie pytała, dlaczego nagle z tym wyskoczył. I dobrze, bo cóż mógł jej powiedzieć. Że chce mieć poprawne kontakty z Sakurą, a poza tym znudziła mu się wojenka z Gaarą?

Stało się oczywiste, że aby wszystko wróciło do normy, musi się z Ino jakoś dogadać. Niezależnie od tego, jakie Gaara miał wobec niej zamiary. Jeśli w ogóle miał jakieś.

Sasuke podejrzewał, że Temari zaprosiła Ino na ten wyjazd, ponieważ sądziła, że gdy stworzy odpowiednią okazję Gaara jakoś pociągnie tę relację. Była niezwykle zadowolona, gdy zauważyła, że rozmawiali przy ognisku. Sasuke wolałby, żeby nie spotkało jej rozczarowanie. Za nic jednak nie potrafił się domyślić, jaki plan ułożyła. Dla obserwatora z boku było wyraźnie widać, że między tym dwojgiem jest jakaś chemia, ale Temari wcale nie powinno to cieszyć.

Według jego spostrzeżeń Temari widziała w Ino materiał na koleżankę, ale to powinno ją z miejsca dyskwalifikować jako potencjalną dziewczynę jej brata. Gaara raczej nie spotykał się z dziewczynami na poważnie, ale było kilka takich sytuacji, i zawsze kończyło się burzliwie. Ciekawe, jak Temari sobie to wyobraża. Co zrobi za kilka tygodni, gdy się rozstaną.

Tak czy inaczej, to już nie było jego zmartwienie. Chciał być w tej sytuacji czysty, żeby Lee mu więcej nie zarzucił podłych zamiarów.

Tak naprawdę wcale ich nie miał, a przynajmniej nie w takim zakresie, jak podejrzewał Brewka. To prawda, że podpuścił Gaarę, gdy zobaczył, że ów zwrócił uwagę na cheerleaderkę. Miał swoje powody. Świadomie postawił warunek zakazujący zaciągnięcia dziewczyny do łóżka. Był ciekaw, czy Gaara postara się dociągnąć zakład do końca czy się znudzi i odpuści wcześniej.

Teraz musiał pogodzić się z myślą, że Ino przez jakiś czas będzie się kręcić gdzieś w zasięgu wzroku, więc lepiej było się z nią porozumieć. Nawet jeśli ma go to kosztować trochę nerwów. Ino sprawiała wrażenie bardziej pamiętliwej niż Sakura.

Propozycja ugody chyba była również po jej myśli.

- Niezły pomysł – powiedziała. – Ale to jest tymczasowe rozwiązanie.

***

- Albo mi się wydaje, albo z twoją dziewczyną jest coś nie tak – powiedziała Temari swobodnie, podchodząc do Nejiego.

Nie chciała być złośliwa ani wścibska, nic z tych rzeczy. Czasami jednak nie mogła powstrzymać się od komentowania.

Neji popatrzył na nią obojętnie.

- To twoja opinia – powiedział.

Temari wzruszyła ramionami.

Czasami denerwował ją jego sposób bycia. Kumplował się z Gaarą i Sasuke, więc musiała go tolerować. Chociaż wydawał się zbyt rozsądny jak na to towarzystwo. Na trzeźwo zachowywał się bardzo dorośle, a pił niewiele. Właściwie, nie widziała nigdy, żeby się upił lub palił skręty. A jej zdaniem niektórych imprez u Sasuke nie dało się przetrwać na trzeźwo. Każdy nie zamroczony używkami powinien się ewakuować.

Również rozsądnie jest się wycofać, gdy dziewczyna okazuje się zbyt zaborcza, a Tenten sprawiała takie wrażenie. Była niezwykle zazdrosna, więc często zarzucała fochem, tak jak dzisiaj.

- To spostrzeżenie, nie opinia – odpowiedziała Temari. – Potrafię wyciągać wnioski.

Neji przeniósł na nią wzrok.

- To świetnie – powiedział. – W takim razie spójrz tam – wskazał głowę w stronę morza. Temari dojrzała Ino i Sasuke spacerujących po plaży. – Gaara ich obserwuje. To część twojego planu?

 Temari wzruszyła nieznacznie ramionami.

- Nie – powiedziała. – Ale jest szansa, że jeśli Sasuke oberwie, wreszcie się nad sobą zastanowi.

- Wątpię – odpowiedział. Neji. – W razie czego sama musisz sobie radzić, bo ja nie zamierzam się narażać.

Temari pomyślała, że chłopak przesadza. Ta dziwna wojna nerwów trwała od miesięcy, i nie miała zbyt wiele wspólnego z Ino. Gdyby chcieli rozwiązać konflikt siłowo, zrobiliby to już dawno.