Rozdział 1. Nie otwieraj puszki Pandory, bo długo nie wrócisz do siebie…

- Oto chwila, na którą wszyscy czekaliśmy. Jeden z najlepszych zawodników drużyny Lisów, Uzumaki Naruto, spróbuje odbić piłkę rzuconą przez kapitana przeciwników, Ōkami Akasunę. Różnica punktów jest minimalna, ta akcja zadecyduje o wszystkim – głos komentującej mecz czarnoskórej dziewczyny ledwie przebijał się przez gwar studentów zgromadzonych na trybunach. Nie zrażała się tym i relacjonowała dalej: - Oto wybicie. Podkręcona, będzie trudno… Nie można było spodziewać sie niczego innego, przecież rzuca gwiazda ubiegłego sezonu Sasori. Lecz... Uzumaki wybił piłkę, czy dobrze widzę? Tak, wyleciała daleko za boisko! Uzumaki zdobywa bazy jedna po drugiej, zwycięstwo mają w kieszeni…

Harmider, który zapanował wśród widzów, nie pozwalał już na przebicie się komentarza z głośnika. Karui nie zrażała się jednak – w tak doniosłej chwili nie mogła po prostu zamilknąć.

- Lisy przełamały złą passę i wygrały pierwszy raz od pięciu tygodni! Studenci wydziału prawa są niepocieszeni; przykro nam, snoby, utarliśmy wam nosa, ha! Lisy triumfują, drużyna Tanuki będzie musiała wziąć się ostro do pracy przed następnym meczem!

Miałaby jeszcze wiele do powiedzenia, ale ponieważ nikt jej nie słuchał odrzuciła mikrofon i podeszła do barierki oddzielającej ją od trybun. Drużyna „Lisów” świętowała zwycięstwo. Chłopcy z zespołu z okrzykiem radości unieśli blondwłosego zawodnika do góry i triumfalnie przenieśli go dookoła boiska. Potem to samo chciel i zrobić z drugim bohaterem meczu – ciemnowłosym chłopakiem, nieznacznie wyższym od kolegi, ale ów przepędził ich wygrażając kijem bejsbolowym.

Naruto podbiegł do niego i przybił mu piątkę.

- Ha! Zrobiliśmy to! Jestem bogiem!

Brunet popatrzył na niego pobłażliwe.

- Taa – odparł powątpiewającym tonem.

Zawodnicy drużyny przeciwnej zaczęli podchodzić, by im pogratulować. Na boisko przedostało się też kilka osób z najniższych ławek na trybunach.

Oszalały z radości Naruto zgiął rękę w łokciu, opierając na niej drugą rękę i unosząc środkowy palec.

- To dopiero początek! – wykrzyczał do zawodników drużyny przeciwnej. Wśród nich  przeszedł pomruk niezadowolenia.

Rudowłosy chłopak z przeciwnej drużyny podszedł do bruneta.

- Sasuke, ukróć mu smycz, bo dostanie łomot – powiedział tonem, w którym mieszała się irytacja z rozbawieniem. Zwrócił się do blondyna. – Uzumaki, gdybyś był taki mocny na boisku jak jesteś w gębie, nie walczylibyście o punkty do ostatniej chwili.

Blondyn spojrzał na niego i skierował się w jego stronę. Trudno było ocenić jego intencje.

- Gaara, nie cwaniakuj, następnym razem dostaniecie gorsze manto! – odparł.

Rudowłosy nie zdążył odpowiedzieć. Między nim a Naruto przebiegła grupa dziewczyn w skąpych bluzeczkach i spódniczkach. Któraś z nich musnęła mu twarz włosiem z pomponów.

- Uważaj, kwiatuszku, bo możesz się na coś nadziać – powiedział, nim zdążyła odbiec. Miała jakiś kwiat wpięty we włosy, co wyróżniało ją wśród koleżanek.

Dziewczyna odwróciła się. Była to jedna ze świeżynek, z pierwszego roku wydziału biologii, o ile dobrze pamiętał. Miała długie blond włosy związane w kucyk. Ledwie musnęła Gaarę spojrzeniem i przeniosła wzrok na jego kolegę.

- Sasuke; nie mogę uwierzyć, z jakimi chamami się zadajesz – powiedziała z oburzeniem.

Zanim brunet zareagował, Gaara odpowiedział.

- Chamami? Nie wiem o czym pomyślałaś dziewczynko, ale miałem na myśli…

Blondynka machnęła ręką.

- Mniejsza z tym, patrzcie i płaczcie, mamy nowy układ! Specjalnie dla ciebie, Uchiha!

Dołączyła do koleżanek, które ustawiły się już w szyku. Gaara nie rozumiał całego tego szału z występami cheerleaderek, ale większość szkoły widocznie chciała zobaczyć co przygotowały, bo nagle zrobiło się ciszej. Naruto podszedł do Sasuke i Gaary.

- To niesprawiedliwe – powiedział. – Zdobyłem więcej punktów, a i tak tańczą dla ciebie.

Sasuke klepnął kolegę w plecy.

- Miałem trudniejsze podania, lepsze wybicia. Musisz jeszcze popracować, jeśli chcesz mnie prześcignąć, stary.

Tymczasem cheerleaderki kończyły już występ.

- Uchiha do boju! Uderzenie Lwa!– skandowały na koniec kilkakrotnie. Mało oryginalnie, ale więcej energii musiały włożyć w wyginanie się w skomplikowane figury niż w wykrzykiwanie tekstu. Przynajmniej było na co popatrzeć.

Naruto spojrzał na kolegę z wyraźną urazą.

- Sakura tu idzie!

Sasuke rozejrzał się nerwowo.

- Gdzie ty ją widzisz?

Naruto roześmiał się złośliwie.

- Żartowałem brachu, nie spinaj się tak!

- Zabiję cię kiedyś – burknął brunet, po czym spojrzał na Gaarę. – Nadeszła chwila zemsty, dzisiaj pijemy na wasz koszt.

Gaara wygiął wargi w pogardliwym uśmiechu.

- Nie stracimy na tym. Mieliście taką passę, że jakbyście znów przegrali musielibyście sprzedać organy, żeby nas spłacić.

***

- Daliście ciała – powiedziała wysoka dziewczyna z blond włosami związanymi z tyłu głowy w cztery kucyki. Usiadła przy stoliku obok Gaary. – Miałyśmy z dziewczynami ułożyć hymn dla przegranych, ale gdzieś się zmyły.

Gaara miał już odpowiedzieć, ale ubiegł go Sasuke, siedzący naprzeciwko.

- Nie udawaj, że jest ci przykro, potajemnie na pewno nam kibicowałaś. Możesz zgrywać się przed bratem, ale… i tak nikt ci nie uwierzy.

Temari przymrużyła oczy.

- Milcz, Uchiha.

Brunet wzruszył niedbale ramionami.

- Ale fakt, że łatwo oddaliście dzisiejszy mecz – odezwał się do Gaary. – Parę waszych głupich błędów… - przerwał wypowiedź i zanurkował pod stolik. Zanim Gaara zdążył cokolwiek powiedzieć, Temari kopnęła bruneta czubkiem buta w głowę. Przynajmniej Sabaku przyjął taką wersję wydarzeń, skoro Sasuke usiadł z powrotem na krześle trzymając się za czoło.

- Kurwa, za co, ja nic… Osłaniajcie mnie, ona tu idzie.

Gaara, Temari i siedzący po ich stronie stolika chłopcy ze składu „Lisów” odwrócili głowy, by spojrzeć w głąb sali. Jak można się było spodziewać, dziewczyna o zafarbowanych na różowo włosach przedzierała się w ich stronę. Gaara spojrzał znów na Sasuke.

- Chyba mnie nie zauważyła – powiedział Sasuke, garbiąc się nad stołem by wydawać się niższym.

- Masz farta – odparł Gaara, odwrócił się i uniósł rękę. – Haruno; zapraszamy!

Dziewczyna skierowała wzrok w stronę ich stolika. Gaara ze spokojem zniósł mordercze spojrzenie kolegi.

- Policzymy się później, zdrajco – powiedział Sasuke.

W tym momencie Gaarze mignęły przed oczami długie blond włosy, pachnące jak jakiś rodzaj polnych kwiatów – za cholerę nie mógł sobie przypomnieć, jaki.

Na stoliku tuż przed nim usiadła cheerleaderka, z którą rozmawiał wcześniej. Była na tyle blisko, że ze swojego punktu wyraźnie widział jak turkusowa sukienka ciasno opina jej biust. Nie zauważyła, że ktoś ocenia jej wdzięki. Odwróciła twarz w drugą stronę.

- Gratuluję, Sasuke, dzisiejszy mecz to majstersztyk.

Gaara był ciekaw, jaką metodą Uchiha ją spławi. Oparł się wygodniej na krześle.

- Coś ty za jedna? – odezwała się nagle Temari. Blondynka odwróciła głowę i spojrzała na nią.

- Ino. Z którego jesteś wydziału? Nie znam cię – Temari nic nie odpowiedziała. Trudno było nie zauważyć, że wewnętrznie gotuje się z wściekłości. Gaara szturchnął ją w ramię i wskazał na miejsce dwa stoliki dalej.

- Koleżanki cię wołają – powiedział. Rzeczywiście, była to prawda. Temari spojrzała w tamtym kierunku bez zainteresowania i znów przeniosła wzrok na nowo przybyłą. Gaara uznał, że wypada się wtrącić. Kłótnie między babami zwykle nie są zabawne.

- Liczyliśmy na piwo, ale jeśli chcesz możesz zatańczyć na stole, kwiatuszku – powiedział.

Dziewczyna przeniosła na niego wzrok.

- To znowu ty – odezwała się z pewnym zdziwieniem. Chciała coś dodać, ale odwróciła się do Sasuke, który stuknął ją palcem w ramię.

- Ino, ona już się zmyła. Stokrotne dzięki.

Blondynka spojrzała na salę. Gaara też się odwrócił – rzeczywiście, Sakura odwróciła się do nich plecami i poszła w kierunku baru.

Upiekło ci się, Uchiha, pomyślał z niezadowoleniem. A szkoda, ktoś powinien mu wybić z głowy pyszałkowatość.

Ino zeskoczyła ze stolika.

- Masz u mnie dług, drugi raz ratuję ci skórę – rzuciła do bruneta, po czym spojrzała na Temari i Gaare. – Miło było poznać, ciao.

Gaara nic nie odpowiedział i nie zatrzymał siostry, która poszła za pierwszoklasistką, najwidoczniej chcąc się dowiedzieć, skąd się tutaj wzięła. Temari była zawsze zajęta innymi rzeczami, widocznie nie orientowała się nawet w składzie cheerleaderek przeciwnej drużyny.

- Ty to zawsze się w coś wpakujesz – Gaara pomyślał to samo, ale nie wypowiedział tych słów; wyręczył go siedzący obok brunet, Lee. – Z deszczu pod rynnę.

Sasuke wzruszył niedbale ramionami.

- Nie wiem, o co chodzi.

- E tam, głupiś albo udajesz – wtrącił się szatyn zajmujący krzesło obok Lee. Gaara nie znał go zbyt dobrze; koleś miał na imię Kiba i kumplował się z Uzumakim. Był tak samo głośny i denerwujący jak on. – Sakura i Ino są przyjaciółkami… Albo były, nie wiem jak to teraz jest. Gdy utworzą front przeciwko tobie, jesteś trupem.

Sasuke zakrztusił się drinkiem, który właśnie pił.

- Ja się za nią nie biorę, uczę się na błędach.

Kiba parsknął śmiechem, który przypominał szczeknięcie.

- Stary: ani się obejrzysz, jak weźmie się za ciebie.

Gaara uśmiechnął się kpiąco. Poczuł na sobie krytyczny wzrok kolegi.

- A ty co się śmiejesz? – mruknął brunet z niezadowoleniem.

- Skąd, nie śmieję się – zaprzeczył Gaara, – chociaż to zabawne. Nawet świeżynki na uczelni wiedzą, że twoja silna wola przegrywa z… jakby to powiedzieć… instynktem?

Sasuke zaperzył się.

- Bzdura – oznajmił.

Gaara zwykle nie pastwił się nad kolegą, ale tym razem nie mógł przepuścić okazji.

- Niedawno może bym uwierzył, ale jeśli to prawda, że puknąłeś Sakurę…

- Byłem pijany i sama mi się wpakowała… - odrzekł Sasuke i umilkł. Zorientował się, że powiedział za dużo.

Gaara uśmiechnął się wrednie.

- Przegrałeś zakład – powiedział do siedzącego obok bruneta.

Lee westchnął smętnie.

- Stawiałem na to, że się nie przyznasz – wyjaśnił, widząc pytający wzrok kolegi. – Lipa.

Sasuke zmierzył ich wzrokiem.

- Bardzo zabawne – powiedział. – Obaj jesteście palantami.

- W mniejszym stopniu niż ty – odrzekł Gaara obojętnie. – Takich dziewczyn się nie rusza, teraz nie da ci żyć. Widać tracisz instynkt samozachowawczy – dodał ze złośliwą satysfakcją.

Normalnie nie brnąłby w temat, ale za pozerskie zachowanie brunetowi się należało. Może następnym razem nie będzie się tak nadymał, gdy zostanie gwiazdą meczu.

- Na dodatek słabo się maskujesz, toteż blondi ostrzy sobie na ciebie pazurki – podjął Lee, który również był sfrustrowany po porażce.

Sasuke oparł się zrezygnowany o stół.

- Zejdźcie ze mnie, ćwoki. Tym razem będzie bez wpadek, bo ją spławię – zauważył, że koledzy wymienili między sobą znaczące spojrzenia. Wszyscy wiedzieli, że ma słabość do blondynek. – A wy, jeśli jesteście tacy zatroskani koledzy, pomożecie.

Gaara uśmiechnął się kpiąco.

- Chyba się przesłyszałem. Ty potrzebujesz pomocy? W pozbyciu się natarczywej fanki? A więc przyznajesz, że twoja linia obrony zaczyna zawodzić.

Sasuke zastanawiał się przez chwilę, jakby coś analizował.

- Sakura się do mnie nie zbliża kiedy z nią gadam, a że ona jest… no wiecie, szurnięta, więc skorzystałem. Ino może być przydatna, więc nie chcę jej spławiać po chamsku.

Lee pokiwał z politowaniem głową.

- Tak, tak. Wiemy, twój typ, lepiej nie palić za sobą mostów na przyszłość.

Sasuke skrzywił się.

- Co za pacany, poważnie mówię… tym razem. Trzeba ją troszeczkę rozproszyć, żeby przestała za mną łazić.

Gaara zastanowił się.

- Dobra, zrobię to dla ciebie. Zapłacisz w naturze. Dwie skrzynki piwa.

Sasuke przymrużył oczy i przypatrzył mu się badawczo.

- Wiedziałem, że coś do niej masz, cały dzień wodzisz za nią wzrokiem.

Gaara obruszył się.

- Nieprawda. To ona mi się pakuje w pole widzenia. Zresztą… nieważne, jak chcesz radź sobie sam.

Sasuke zmarszczył brwi, widocznie intensywnie nad czymś myśląc.

- Proponuję zakładzik.

- O! – odezwał się Lee z ożywieniem. – Wreszcie coś się dzieje. O co?

Brunet zlekceważył go, nie spuszczając z Gaary wyzywającego wzroku. Zaczynało robić się ciekawie.

- Idę o zakład, że jej nie wyrwiesz. Czas do końca przyszłego miesiąca. Stawka… niech będzie moja bejsbolówka z autografem Shiyohary.

Lee i Kiba równocześnie przeciągle gwizdnęli. Gaara wpatrywał się w kolegę uważnie.

- Sprawdzasz mnie, czy ją? Może to nie jest zwykła koleżanka…

- Daruj sobie – odparł brunet. – Wyszedłeś z wprawy, dlatego stawka wysoka na zachętę. Ale jeśli przegrasz… Do końca następnego semestru będziesz na treningach biegać po moje piłki – mierzył Gaare uważnym wzrokiem chcąc sprawdzić, czy ów straci pewność siebie. Rudowłosy wytrzymał jego spojrzenie.

Stało się jasne, że nie chodzi o dziewczynę. Sasuke nadal tracił dużo punktów do niego w rankingach skuteczności, a to czyniło dzisiejsze zwycięstwo niekompletnym. Szukał możliwości odegrania się na innym polu.

W takiej sytuacji mężczyzna się nie wycofuje.

- Masz jak w banku, że nie zostanę twoim chłopcem na posyłki – zapewnił.

Sasuke uśmiechnął się drwiąco.

- Zobaczymy.

Gaara przeanalizował sytuację.

- Jeszcze dziś będę miał jej numer.

- Dobra, dobra – odpowiedział Sasuke. – Wygrany jesteś, jeśli nie umówi się ze mną na bal wydziału biologii. Trzymamy się standardowych zasad, gdy w grę wchodzą siostry i koleżanki – Gaara chciał odpowiedzieć, ale brunet nie pozwolił mu dojść do słowa. – To dla wspólnego dobra. Jak ją przelecisz, a dogada się z Sakurą, obaj mamy przegwizdane.

- Bez obaw, Uchiha – odparł uspokajająco. – Bałbym się jej dotknąć, żeby tapeta nie odpadła.