Rozdział 64.

Ino siedziała na kanapie w salonie i teoretycznie czytała książkę, ale w większym stopniu pochłaniało ją smsowanie z Sasuke.

Kiedy Gaara wszedł do pokoju odruchowo zablokowała telefon i odłożyła go na bok. Sekundę później poczuła się winna. Smsowanie chyba nie było niczym złym. Ale ukrywanie z kim pisze?

Ostatnio nieustannie towarzyszyła jej mieszanka niepokoju i niepewności. Nie potrafiła przejść do porządku dziennego nad tym, czego dowiedziała się o Gaarze. Powiedziała jemu - i sobie - że jego przeszłość między nimi nic nie zmienia. I wydawało jej się, że nie powinno. A jednocześnie miała wrażenie, że na siłę próbuje zbagatelizować pewne rzeczy. Gaara pozbawił życia człowieka i udawał, że w żaden sposób nie obciąża to jego sumienia. Ino analizowała to tysiące razy i nie potrafiła ocenić, jak powinna się zachować.

Coś, co Gaara zrobił - przypadkiem, gdy miał 15 lat - nie mogło przecież mieć wpływu na to, co jest teraz. Czy to coś między nimi zmieniało? Uważała, że nie powinno, a jednocześnie czuła, że zmieniało wszystko. Chwilami myślała, że przyjmując jego wyjaśnienia, przyjmując poglądy jakie głosił, w jakimś sensie staje się współwinna. To, co można było przypisać nieszczęśliwemu wypadkowi, było jedną sprawą. Czymś innym było wartościowanie ludzkiego życia.

 Z jednej strony chciała, żeby sprawy w jej związku wreszcie zaczęły się układać, a z drugiej zachowywała się w sposób, który kompletnie wykluczał jakąkolwiek poprawę. Bez zastanowienia torpedowała każdą propozycję wspólnego wyjścia i wynajdywała preteksty do spędzania wieczorów poza domem.

Czuła się źle, nie będąc z Gaarą, i czuła się źle w jego obecności. Kompletnie nie potrafiła zrozumieć niektórych swoich zachowań i niektórych emocji.

 A teraz do tego wszystkiego dołączyły wyrzuty sumienia, ponieważ ukryła przed Gaarą, że umówiła się z detektywem i poprosiła Sasuke, żeby z nią poszedł. Choć i wcześniej czuła, że postępuje nieuczciwie, wycofując się z tego związku, co zresztą sprowokowało Sakurę do stwierdzenia, że nie chce już w nim być.

Chciała być z Gaarą. Nawet kiedy opowiedział jej mroczną historię ze swojej przeszłości i nawet kiedy drażnił ją twierdzeniem, że niczego nie żałuje - nie przyszło jej do głowy, żeby się z nim rozstać. 

Jednak nie potrafiła normalnie się zachowywać, wałkowała w myślach ten tamet, a także tysiące innych, które wcześniej odsuwała na bok. Wcześniej Gaara bez przerwy brał nadgodziny w pracy i jej unikał, a w Ino rósł niepokój. Teraz chłopak zmienił strategię, ale w niej wątpliwości narastały. Na dodatek, kiedy myślała o przyszłości, nie widziała nic. Nie potrafiła sama przed sobą określić, jak dalej wyobraża sobie swój związek z Gaarą.

Wcześniej denerwowało ją, że nie znajdował dla niej czasu, a teraz była zirytowana za każdym razem, gdy okazywał dobrą wolę i coś proponował. Nie wiedziała nawet, dlaczego tak reaguje.

Teraz też rozdrażniło ją, że przerwał jej smsową konwersację.

  - Pogadajmy - powiedział, siadając na pufie po drugiej stronie stolika kawowego.

  Ino mogła domyślić się po wyrazie jego twarzy, że to nie będzie przyjemna rozmowa.

  - Męczy mnie to, jak się zachowujesz. Mogłabyś określić wprost, czy chcesz się rozstać.

Patrzyła na niego przez chwilę zupełnie bez zrozumienia.

Wiedziała, że jej zachowanie działa mu na nerwy - ale chyba nie na tyle, żeby mówić o rozstaniu.

Poza tym Ino wydawało się, że z nich dwojga to ona ma większe powody do drastycznych rozwiązań. Gaara nie mógł mówić poważnie - raczej chciał wywrzeć na nią presję, żeby osiągnąć zamierzony skutek.

Poprzedniej nocy był na nią bardzo zły, wiedziała to. Od jakiegoś czasu unikała zbliżeń. Gaara na początku po prostu przyjmował do wiadomości, że ona nie ma ochoty, ale z czasem zaczął tracić cierpliwość, a Ino widząc jego tłumioną złość czuła się rozdrażniona. I rosły w niej niewypowiedziane pretensje, bo uważała, że Gaara jak zwykle wykazuje się zerowym poziomem wrażliwości. Czuła jakąś blokadę, nie potrafiła nawet się do niego przytulić, ale Gaara zdawał się tego nie zauważać. Dla niego problem pojawiał się wtedy, gdy nie mógł jej wykorzystać, żeby się rozładować seksualnie.

Przekonanie, że inicjował tę rozmowę tylko dlatego, że przeszkadzał mu brak seksu, sprawiło, że była wrogo nastawiona jeszcze zanim się odezwał. Dopiero później sobie to uświadomiła.

 - Czy chcę się z tobą rozstać? - powtórzyła głucho.

 Czuła się, jakby ktoś jej przywalił obuchem głowę. Zupełnie czymś innym było usłyszeć taką sugestię od Sakury, a czymś innym od Gaary.

Zareagowała jeszcze większą irytacją.

  - O co ci chodzi? - zaperzyła się.

  Gaara patrzył na nią z denerwującym, chłodnym spokojem jakby nic nie mogło go wyprowadzić z równowagi.

  - Unikasz mnie, Ino. Nie da się bardziej z kimś mijać żyjąc pod jednym dachem - ocenił.

 Ino odłożyła książkę, którą wcześniej miała na kolanach i usiadła prosto, szykując się na konfrontację.

  - To musi być dla ciebie coś nowego. Teraz wiesz, jak się czułam kiedy kursowałeś między uczelnią a pracą ledwie odnotowując moją obecność w polu widzenia?

  - Czyli co, teraz się mścisz? - Ino miała wrażenie, że w głosie chłopaka brzmiało lekceważenie. - Obrażanie się uważasz za sposób na rozwiązywanie problemów?

 Ino ściągnęła usta w wąską kreskę. Gaara najwyraźniej próbował jej udowodnić, że jest od niej mądrzejszy.

  - Zapewne nie. Po prostu nie chcesz rozwiązać problemu - skomentował.

  Ino teraz poczuła się atakowana.

  - Musisz tak naciskać?

  - Czym naciskam, tym, że próbuję z tobą rozmawiać? - odparł Gaara. - Rozumiem, dlaczego jesteś zła; zachowywałem się jak baran. Ale teraz, kiedy próbuję to naprawić, ty robisz wszystko, żeby mi to uniemożliwić.

  - Nie chcę jechać na Kaukaz - powiedziała Ino. W tej chwili to oświadczenie zabrzmiało w jej uszach jak odpowiedź upartego dziecka. Gaara tak kierował rozmową, żeby wyszła na upartą i dziecinną.

  - Więc zaproponuj cokolwiek innego.

  - Nie chcę wyjeżdżać nigdzie - odparła, przyparta do muru.

  Gaara zachowywał się, jakby za jedyne źródłe problemów uważał nagromadzenie niefortunnych okoliczności. Wyobrażał sobie, że urlop z dala od Tokio miałby cokolwiek naprawić? Ona obawiała się, że mógłby tylko wszystko pogorszyć.

  - Potrzebuję czasu... I przestrzeni, żeby to wszystko uporządkować - oświadczyła.

  - Czyli potrzebujesz czasu i przestrzeni, żeby odpocząć ode mnie? - spytał Gaara.

  Ino miała ochotę nim potrząsnąć. Dlaczego zawsze stawia własnę osobę w centrum zainteresowania?

  - Szukasz pretekstu do rozstania? - zapytała ze złością.

  - Tak. Dlatego wracam wcześnie z pracy, tylko po to, by dowiedzieć się, że ty masz własne plany na popołudnie i wieczór. 

Ino z irytacją przymrużyła powieki. Gaara najwyraźniej wcale nie chciał się z nią porozumieć skoro sięgał po sarkazm.

Wydawało się, że czekał na jej odpowiedź, ale Ino milczała. Może to go sprowokowało.

- Skoro ci przeszkadzam, usunę się - oświadczył.

 Ino nie była na to przygotowana.

  - Co? - zapytała.

  - Mam dość życia z tobą przez ścianę - oświadczył Gaara bez mrugnięcia okiem. - Na każdym kroku okazujesz, że się ze mną męczysz. A ja nie zamierzam cię do tego zmuszać. Zastanów się, czego chcesz, Ino, zamiast robić uniki. I daj mi jednoznaczną odpowiedź.

  Ino przypatrywała się Gaarze z niedowierzaniem.

Sugerował rozstanie. Tak po prostu, po tym wszystkim, i to z takim nastawieniem, jakby go to wcale nie ruszało. Jakby na chłodno analizował możliwości.

  - Nie chcesz już ze mną być - powiedziała Ino, zupełnie bezwiednie. Usłyszała niedowierzanie we własnym głosie. Była zaskoczona - nagle odniosła wrażenie, że wszystko przedstawia się zupełnie inaczej niż sądziła.

  Gaara poruszył się, jakby chciał wstać, ale ona drgnęła i odsunęła się. Gaara zmienił zdanie i nie ruszył się z miejsca.

  - Gdybym nie chciał, to by mnie tu nie było - odparł. Miała wrażenie, że jest zniecierpliwiony. - Ja wiem, czego chcę. Ty wyraźnie nie wiesz, czego chcesz.

  Ino nie wiedziała, co miałaby na to odpowiedzieć. Gaara miał oczywiście rację. Nie była pewna, co zrobić. Kierować się uczuciami czy rozumem. Nie wiedziała nawet, co każde z nich jej podpowiada. Wydawało jej się, że z racjonalnego punktu widzenia żadne z ostatnich wydarzeń nie powinno być zdolne czegokolwiek między nimi zniszczyć. A jednak skutecznie niszczyło.

A może to ona wszystko niszczyła.

 Gaara wciąż mówił spokojnie. Nie rozumiała, jak może tak kompletnie nie angażować emocji, mówiąc o końcu ich związku.

  - Powiedziałem ci kiedyś, że nie chciałabyś być ze mną, gdybyś wiedziała o mnie wszystko. I to jest ta prawda. Spowodowałem czyjąś śmierć. Nigdy nie zrobiłem nic gorszego.

  Ino uświadomiła sobie, że Gaara po raz pierwszy powiedział to wprost - że jednak uważa to, co zrobił, za obiektywnie złe. Chyba nawet nie zauważył, że przyznał coś, przed czym wcześniej się wzbraniał.

  - Jeśli ciebie to przerasta, zrozumiem. I nie będę cię na siłę zatrzymywać.

  Ino przypatrywała się Gaarze, mając nadzieję, że emocje nie znajdują odzwierciedlenia w jej twarzy.

Dominującym w niej uczuciem było rozczarowanie. Chociaż nie powinno. Gaara najwyraźniej próbował wykazać się zdrowym rozsądkiem, dojrzałością - trudno było powiedzieć, czy to go coś kosztuje. Dawał jej wybór. Powinna być zadowolona.

A jednak była rozczarowana. Bo jeśli nie chciał rozstania, dlaczego to proponował? Chciał pokazać, że z łatwością może na bok odłożyć uczucia? A może naprawdę nie miał z tym aż takiego problemu?

Dlaczego w takim razie jej uczucia przesłaniały zdroworozsądkowe myślenie? Nie potrafiła sobie wyobrazić życia bez Gaary, nawet teraz - gdy dopuszczała do siebie myśl, że trwając w tym związku postępuje głupio i ze szkodą dla siebie.

Gaara najwyraźniej nie zdawał sobie sprawy, że tą swoją zdroworozsądkową, wyrozumiałą postawą łamie jej serce. Było widać jak na dłoni, że Gaara potrafi zachować zdrowy rozsądek, którego jej brakowało. Zawsze się obawiała, że nie będzie potrafiła się wycofać nawet mając pewność, że powinna.

  - Biorę wolne w przyszły poniedziałek i jadę na weekend w skałki - oświadczył. - Prześpię się dzisiaj w hotelu. Najlepiej zniknę ci z oczu na kilka dni. Dam ci przestrzeń, której potrzebujesz, a ty zastanów się, czego chcesz, i daj mi odpowiedź.

  - To twoje mieszkanie. Ja się powinnam wyprowadzić - odpowiedziała Ino bezbarwnym tonem.

  Nie była w stanie zdobyć się na nic innego. Nawet po wszystkim, co Gaara powiedział przed chwilą, było dla niej szokiem, że z taką łatwością podejmuje tego rodzaju decyzje. Jak łatwo potrafi to zorganizować.

  - Nie wyprowadzam się - zaprzeczył Gaara.

  Ino nic na to nie odpowiedziała. Przygryzła boleśnie dolną wargę i odwróciła w bok głowę, żeby nie patrzeć na Gaarę i nic już nie powiedzieć. Gdyby się odezwała, wylałaby się z niej fala goryczy. Nic już do niej nie czuł czy po prostu stawiał ultimatum, bo nie potrafi wytrzymać bez seksu?

Gdyby się odezwała, rozpętałaby awanturę. Więc dała Gaarze do zrozumienia, że nie chce rozmawiać.

A on, zgodnie z obietnicą, jej nie zmuszał. Spakował kilka rzeczy i wyszedł.

Ino nawet się nie ruszyła ani się nie odezwała. Czuła pustkę w środku. Nie mogła uwierzyć, że Gaara postanowił tak to rozwiązać. Jej zachowanie go do tego zmusiło? Bzdura, po prostu tak było dla niego wygodnie.

Ino wierzyła mu na słowo - gdyby nie chciał z nią być, to by ją zostawił. Gaara, w przeciwieństwie do niej, wiedział czego chce i nie miał problemu z podejmowaniem drastycznych decyzji. Chciał więc ją przymusić, żeby przestała się szamotać.

Ino zupełnie nie rozumiała, skąd ta nagła niecierpliwość. Aż tak do rozdrażniła tym, że wczoraj była niewrażliwa na czułe słówka, które służyły tylko jednemu celowi?

Może postanowił nocować gdzieś indziej, żeby mieć swobodę. Podjął tę decyzję z dnia na dzień jakby nie mógł już wytrzymać.

Ino wcześniej liczyła, że może Gaara zacznie z nią rozmawiać na tematy, które były dla niego niewygodne. Albo przynajmniej spróbuje zrozumieć, co ją dręczy. Ale on najwyraźniej patrzył tylko na siebie, jak zwykle. I chciał rozwiązać sprawę po swojemu, sprawiając, żeby ona poczuła się zagrożona i dostosowała się do niego, żeby tylko go nie stracić.

Oczywiście może zakładać, że ona wpadnie w panikę i zrobi wszystko pod jego dyktando. Praktycznie zawsze ostatnie słowo należało do niego. Jedyny raz, kiedy nie zachowała się po jego myśli, dotyczył sytuacji, gdy nie zaakceptowała jego kiepskich wymówek na usprawiedliwianie sypiania z Tayuyą. Ale wtedy też nie musiał się starać. Wystarczyło, że przez kilka tygodni nie byli razem, a ona zaczęła panikować i wynajdować argumenty za tym, że przesadza. Mając w perspektywie, że wszystko między nimi miałoby się skończyć, przeszła do porządku dziennego nad czymś, co wcześniej wydawało jej się nie do zaakceptowania.

Gaara wtedy nawet nie starał się zrozumieć jej punktu widzenia. I dlaczego miałby - to nie ona spotykała się z nim za dnia, "nie na serio", wieczorami umawiając się z kimś innym na bzykanko.

Nie próbował jej zrozumieć wtedy, nie starał się później, ani nie musiał postarać się teraz. Jeśli dla Ino pewne informacje i wydarzenia, które miały ostatnio miejsce, były trudne do zaakceptowania, to w oczach Gaary był to tylko jej problem. Nie proponował jej rozwiązania. Mogła z nim zerwać albo się dopasować. Żadna opcja nie wymagała zaangażowania od niego.

Sasuke od początku wytykał jej, że jest zbyt uległa, i to się na niej zemści. Tylko, że Ino sama po sobie nie spodziewałaby się innego zachowania. To był podstawowy błąd, który popełniała w każdej relacji - z matką, z Junem, z Kimimaro. Za bardzo jej zależało i dzięki temu kręcili nią, jak chcieli.

Terapeutka powiedziała jej, że głównie z powodu tego, jak została wychowana, za bardzo uzależnia się od ludzi. W każdym okresie swojego życia miała kogoś, na kim podświadomie musiała się oprzeć i bez kogo nie potrafiła funkcjonować. Więc nie potrafiła się od niego odciąć, nawet jeśli tylko na tym cierpiała, tak jak wtedy gdy była z Junem.

Ino wiedziała z niezliczonej ilości książek, że osoby z taką cechę osobowości nie tworzą związków partnerskich - oplatają drugą połówkę jak bluszcz i wtedy partner nie może z nimi wytrzymać, albo stają się nadmiernie uległe i cierpią na tym same.

Mimo to nie chciała wtedy kontynuować terapii. Z każdą sesją u psycholożki czuła się tylko gorzej we własnej skórze - jak dziwadło, bo jej koleżanki w wolne popołudnia planowały randki, a ona spotkania z terapeutką. Uznała więc, że poradzi sobie sama, a ojciec ją poparł, bo uważał, że jej wizyty u psychologa nie przynoszą żadnych pozytywnych efektów.

Ino nauczyła się myśleć, że rozumie własne zachowania wystarczająco dobrze, by wiedzieć, czego robić nie powinna. Ale to nie była do końca prawda. Nie radziła sobie, kiedy musiała wybierać między rozumem a emocjami.

Dawno temu, kiedy wyszła na jaw sprawa z Tayuyą, Ino powinna była zmusić Gaarę, żeby wyszedł poza swoje ego i postarał się zrozumieć jej punkt widzenia zamiast przyjmować własny, mocno kontrowersyjny światopogląd i system wartości za jedyny wyznacznik dobra i zła. Dla niego nie było nic złego w tym, że umawiał się z kimś za jej plecami - tak długo, jak także jej nie traktował poważnie. Jej zdaniem to nie było etyczne zachowanie, i uważałaby je za nie fair nawet gdyby dotyczyło kogoś innego, a nie dotykało jej osobiście. Ale przyjęła do wiadomości, że Gaara ma takie, a nie inne podejście do rzeczywistości, do ludzi i do życia w ogóle. Musiała przyjąć jego tłumaczenie, że wtedy, kiedy umawiał się z nią z innych powodów niż uczuciowe, Tayuya nie liczyła się jako zdrada. I że spotykając się z nią na poważnie, nie zdradzi.

Jednocześnie Gaara nie zastanawiał się nad tym, co ona czuła i myślała uświadomiwszy sobie, że spędzał z nią miło czas, żartował albo prowadził poważne rozmowy, uczył ją wspinaczki i szukał przy tym okazji, żeby niby przypadkiem jej dotknąć - co ona odczytywała jako subtelne sygnały, że lubi ją bardziej niż chciałby przyznać - a potem tymi samymi dłońmi dotykał Tayuyi.

Ino nie próbowała drążyć tego tematu, bo w niczym by jej to nie pomogło. Ale może powinna była. Nauczyła się ufać Gaarze, bo wyjaśnił jej, jakie stawia sobie - i innym - granice. I mogła na tym polegać. Ale jednocześnie nie udało jej się nakłonić Gaary, żeby wyszedł o krok poza swoją egoistyczną perspektywę i spróbował choć trochę ją zrozumieć. Jakoś nie wydawało jej się, że Gaarze byłoby wszystko jedno, gdyby miała kogoś na boku kiedy się z nim spotykała, mimo że na początku nie chodziło o niego, a jedynie o to, żeby zrobić na złość jego koledze.

Widać będąc z Gaarą i mając jakiś problem, zawsze będzie musiała radzić sobie sama, bo Gaara nie postara się dla niej choćby raz na chwilę wyjść poza swoje opinie i poglądy.

Mało tego, będzie musiała się mu podporządkować. A obiecywała sobie, że już nigdy nie będzie robić nic wbrew sobie, żeby spełnić czyjeś oczekiwania lub zachcianki. Robiła tak, kiedy była z Junem, i czuła się jak nic nie warta rzecz.

Oczywiście, że teraz było inaczej. Czy Gaara zmusiłby ją do czegoś, czego nie chciała? Świadomie na pewno nie. Ale, ostatecznie, na jedno wychodziło. Nie chciał dać jej czasu na przemyślenia, ponieważ się niecierpliwił. Chciał więc, żeby się określiła, a ona była gotowa to zrobić, po to żeby się nie wyprowadzał - wiedziała, czym kończą się takie "przerwy na przemyślenia".

Poza tym nie potrafiła wyrzucić z głowy myśli, że długo go odrzucała, emocjonalnie i fizycznie, a Gaara w reakcji na to po prostu spakował się i wyszedł. Mógł teraz pójść dokądkolwiek.

Kiedy miała siedemnaście lat i groziła Junowi, że zostawi go, jeśli nie pójdzie na leczenie, on szantażował ją, że w takim przypadku rzuci marihuanę i przerzuci się na heroinę - której, jak się później dowiedziała, już wtedy nie unikał. Sypiała z nim, żeby uciąć jego spekulacje, że ma kogoś innego, i nie dawać mu pretekstu do ładowanie sobie igieł w żyły. A potem zorientowała się, że Jun doskonale wiedział, w których miejscach ślady po igle będą najmniej widoczne.

Na pogrzebie matka Juna nic do niej nie powiedziała, ale Ino widziała w jej spojrzeniu oskarżenie. Wszyscy znajomi uważali, że Jun zaćpał się, ponieważ go rzuciła. Prawda była nawet gorsza. Teraz jednak tak naprawdę jej nie obchodziła.

W którymś momencie, kilka tygodni temu, zdała sobie sprawę, że całe jej rozżalenie na Kimimaro miało swoje źródło w zupełnie innym miejscu niż jej się zdawało. Nie miała do niego żalu o to, że zlecił jakimś ciemnym typom pozbycie się Juna i upozorowanie przedawkowania. Chciała się odciąć od Kimimaro, żeby ukryć - przed nim i przed sobą - że tak naprawdę jest mu wdzięczna. Jun po wyjściu z ośrodka zaczął za nią chodzić, a ona się go bała. Kimimaro na kilku różnych polach wyświadczył jej przysługę. Uchronił ją przed konsekwencjami tego, do czego sama doprowadziła. Mogąc obarczyć go odpowiedzialnością za śmierć Juna, zrzucała z siebie odpowiedzialność za to, że sama była winna i za to, że na wieść o jego przedawkowaniu nie czuła smutku tylko ulgę. I coś w rodzaju mściwej satysfakcji, za którą się nienawidziła.

W końcu wiedziała, że Jun nie był aż tak winny, by życzyć mu śmierci. Chłopak, ktory ją krzywdził, był otumaniony przez narkotyki. A do jego uzależnienia sama się przyczyniła, bo nie reagowała tak, jak powinna. Chociaż wiedziała, jak działa nałóg i że szantażom ćpuna nie powinno się ulegać, przymykała oczy na rzeczywistość i w rezultacie zaszkodziła nie tylko sobie.

Teraz stanęła w obliczu klasycznego szantażu, innego a jednak takiego samego. Zgodzisz się na moje warunki czy chcesz się rozstać?

Jeśli nie chcesz się ze mną kochać, na pewno masz na oku kogoś innego. To przez ciebie sięgam po prochy.

Jeśli nie chcesz ze mną rozmawiać, najwyraźniej ci przeszkadzam. Dam ci więcej przestrzeni, a ty się zastanów.

Nie musisz ze mną być. Najwyżej pójdę do innej.

Ino czuła, że robi jej się niedobrze z obrzydzenia do samej siebie. Miała wrażenie, że i tym razem, jak zawsze, popełnia błąd za błędem i w ten sposób zniszczyła coś, co bardzo dobrze się rozwijało. Matka zawsze ją upominała, że popełnia błędy, bo jeśli nawet wystarczająco się stara, wybiera źle i nie wychodzi tak, jak trzeba. Nie tylko w szkole, ale też - a może zwłaszcza - w relacjach z ludźmi.

I teraz też wybierała źle. Jednak ten wniosek w niczym nie pomagał, bo nie wiedziała, co ma robić dalej.

Przywykła do pytania matki o zdanie w obliczu dylematu, ale teraz to nie wchodziło w grę, bo Mako nie chciała z nią rozmawiać. Zresztą matka uważała, że Ino podejmuje same złe decyzje odkąd pojawił się Gaara. Może miała rację, choć nie w kwestii rozmaitych zajęć pozalekcyjnych, których porzucenie było w jej opinii niewybaczalne, ale w kwestiach relacji międzyludzkich.

Ino nieraz miewała myśli, że bez matki nie potrafi podejmować dobrych decyzji, ale z powodzeniem je odpędzała. Teraz jednak ta myśl kotłowała jej się w głowie, jak wtedy gdy w pierwszym profesjonalnym konkursie tanecznym - w podstawówce - wystąpiła w wybranej przez siebie sukience, ponieważ ojciec kupił jej taką, na jaką się uparła, mimo niezadowolenia matki. Sukienka była za długa, z falbanami, i materiał niewygodnie plątał się podczas tańca. Ino wtedy prawie się przewróciła i zajęła bardzo odległe miejsce, co w tamtym czasie było wystarczającym powodem, by doprowadzić ją do łez.

Co najlepszego zrobiłaś? Powinnaś czasem mnie posłuchać zamiast uważać, że wszystko wiesz lepiej.

Ino nie była już małą dziewczynką i nauczyła się nie przejmować tym, co powiedziałaby jej matka. Ale zawsze, kiedy czuła, że coś się w jej życiu sypie, gdzieś z tyłu głowy słyszała jej głos.

Ino, nie zepsułabyś tego, gdybyś była odrobinę mądrzejsza i czasem pomyślała.

Ino, skoro nie potrafisz samodzielnie myśleć, lepiej mnie zapytaj.

Podejmujesz złe decyzje i z głupoty zniszczysz sobie życie.

Czasami chciałaby móc kogoś zapytać, co zrobić, gdy Gaara zachowuje się jakby był niezdolny do empatii i w efekcie ona nie może zrobić nic innego niż się dostosować, pozwalając, żeby wszystko było po jego myśli. Ale w takiej sytuacji jak teraz nie mogła zapytać nikogo - to byłoby jak przyznanie się do porażki.

Pewne cechy jej charakteru powodowały, że nie umiała stworzyć związku, w którym dwie osoby liczyłyby się tak samo. Zawsze musiała z czegoś rezygnować. W którymś momencie traciła szacunek do samej siebie.

Ino sięgnęła po telefon, zignorowała nieodczytaną wiadomość od Sasuke i zaczęła przeglądać książkę telefoniczną. Zatrzymała się przy numerze matki, którą w telefonie miała podpisaną tak samo, jak często nazywała ją w myślach - "Mako".

Matka dała jej do zrozumienia, żeby do niej nie dzwoniła, chyba że zmieni zdanie przynajmniej w kwestii powrotu do tańca na poziomie konkursowym. Ino miała świadomość, że jeśli mimo to do niej zadzwoni, będzie miała najlepszy dowód swojej słabości. Była zła na siebie, że w ogóle przyszło jej to do głowy. Tak samo zły byłby Gaara czy choćby jej ojciec, który wprost powiedział jej, że mocne ograniczenie kontaktów z Mako będzie dla niej lepsze niż jakakolwiek terapia.

A jednak cały czas wpatrywała się w ten numer. Było w tym coś masochistycznego. Gdyby zadzwoniła do matki i powiedziała, że jej związek się rozpada, usłyszałaby że sama jest sobie winna. Może zresztą chciała to usłyszeć. Jakby potrzebowała potwierdzenia od najwyższego trybunału - tak, jak zawsze potrzebowała opinii matki, kiedy sądziła, że dobrze jej poszło. Nawet zwycięstwo nie dawało jej pewności, że dobrze się spisała, jeśli nie usłyszała pozytywnego komentarza Mako.

Porażki stawały się realne, kiedy matka ją skrytykowała. Wcześniej były niejednoznaczne.

Czasami wydawało jej się, że poległa na całej linii, a jednak Mako mówiła, że nie jest tak źle, wystarczy pewne rzeczy poprawić.

Może liczyła, że to właśnie mogłaby usłyszeć. Bardzo naiwnie i wbrew zdrowemu rozsądkowi, biorąc pod uwagę, że Mako nie cierpiała Gaary do tego stopnia, by z jego powodu praktycznie zerwać z nią kontakty. Rozwiązanie drastyczne, zwłaszcza kiedy ma się tylko jedno dziecko, ale z perspektywy Mako rozsądne. Pod wpływem Gaary Ino powiedziała jej, że zamierza żyć po swojemu zamiast spełniać jej ambicje. A jednak Mako nie przestała twierdzić, że karząc jej wybierać - matka albo chłopak - działa wyłącznie dla jej dobra.

Ino miała świadomość przynajmniej części manipulacji, jakimi Mako się posługiwała, żeby ją kontrolować. Mimo to przez długi czas to akceptowała. Wydawało jej się, że lepiej poświęcić swoje prawo do wolnego wyboru niż stracić matkę. Ostatecznie, Mako naprawdę wierzyła, że jej córka będzie szczęśliwa żyjąc według opracowanego scenariusza, pod jej dyktando. Może ta wiara przeszła z matki na córkę.

Ino zdawała sobie sprawę, że wiele złych decyzji podjęła dlatego, że przez większość życia bardzo chciała swojej matce wierzyć. I teraz chyba też chciała wierzyć, że Gaara ma rację uważając, że aby mogli być razem - ona musi zgodzić się na jego warunki. Kiedy wyszedł z domu, czuła, że w jakimś sensie ją zostawia. Nazywa to nocowaniem przez kilka dni gdzieś indziej, a nie przymiarką do przeprowadzki - ale była to tylko próba ukrycia szantażu. Mógł przewidywać, jak ona zareaguje na takie ultimatum - całe życie im ulegała. Raz przeciwstawiła się szantażowi matki i zrobiła to dla niego.

Sama była sobie winna, bo każdy mężczyzna testuje granice i traktuje swoją partnerkę tak, jak ona mu na to pozwala.

Ino czuła się podle myśląc, że tak właśnie pozwoliła myśleć Gaarze - że można nią sterować za pomocą dobrze sformułowanego szantażu. Jeszcze gorzej myślała o sobie, będąc przekonaną, że Gaara nie reagowałby tak - jej zdaniem przesadnie - gdyby wbrew złej atmosferze i własnym emocjom sypiała z nim, tak jak oczekiwał.

Przeszło jej nawet przez myśl, że trzeba było się zgodzić kiedy nie miała na to ochoty, zamiast dokładać kolejne źródło nieporozumień. Ale natychmiast przypomniała sobie, jak się czuła po seksie z Junem. Kiedy miała zupełną jasność, że jej uczucia się nie liczą, że została sprowadzona do roli przedmiotu, ciała bez myśli i emocji. Że sama na to pozwalała. Wtedy zaczęła nienawidzić Juna, ale także gardzić sobą.

I teraz uświadomiła sobie, że z jakiegoś, kompletnie niezrozumiałego powodu, znów jest na najlepszej drodze do uczynienia siebie - swojego ciała, ale przede wszystkim uczuć i decyzji - przedmiotem daleko idącego kompromisu, który tak naprawdę kompromisem nie jest.

***

Poprzedniej nocy

Ino położyła się spać wcześnie, jak to ostatnio miała w zwyczaju. Jak zwykle miała problem z zaśnięciem.

Nigdy nie lubiła zasypiać sama. Kiedyś sypiała z misiem. Potem, gdy Mako jej tego zabroniła, potajemnie wpuszczała do łóżka kota. Malinka wolała spać w ciasnym koszyku, ale Brzoskwinka zawsze przychodziła na zawołanie. Nie wołana, spała na szafie albo z siostrą.

Gaara nie tolerował kotów w sypialni, a już zwłaszcza na pościeli, ale Ino postanowiła, że tym razem postąpi wbrew niemu. Przemyciła kota do pokoju, kiedy Gaara pracował w salonie przy komputerze.

On uważał, że Ino na zbyt wiele pozwala zwierzakom - wciąż sprzeczali się, które miejsca w mieszkaniu powinny być całkowicie cats-free (choć Gaara wolał określenie, nieco złośliwe, "fur-free"). Zgadzała się z nim, że za bardzo rozpieściła swoje koty. Były przyzwyczajone, że wolno im skakać po wszystkich meblach, bo kiedy były młode i można było je czegoś nauczyć, Ino była dzieckiem i wcale nie chciała im narzucać ograniczeń. Przy każdej okazji próbowały wskakiwać do szafy, otwierać szuflady i fuczały, kiedy je z nich wyrzucano. Wskakiwały na stół kuchenny, próbowały zaglądać do garnków i pić z filiżanek - to ostatnie było zasługą jej głupoty, bo jako dziesięciolatka urządzała dla nich wieczorki herbaciane. Każda z jej kotek miała swoją filiżankę.

Zaczęła wprowadzać jakieś pozory rygoru kiedy dorosła, ale każdy kot mógł pić z prywatnej filiżanki. Jakoś nie wydawało jej się to szkodliwe dopóki nie zamieszkała ze współlokatorkami, w mieszkaniu, w którym często było dużo osób, a ona zdała sobie sprawę, że trzeba pilnie strzec każdej herbaty, bo koty pakują łapy do szklanek kiedy wydaje im się, że nikt nie widzi.

Karui i Temari czasami złościły się i wyklinały na podłe maniery parki uroczych skądinąd zwierzaków. Jednak nie robiły afery. A Gaara szybko stracił cierpliwość. Ściągał je, zaspane, z mebli, i zamykał w łazience, jakby nie rozumiał, że czternastoletniego kota już się nie da pewnych rzeczy oduczyć. I że nie pomoże w tym nawet wypasiony drapak.

W końcu rozwiązali ten problem sprytnie rozmieszczonymi w niektórych miejscach pudełkami i kilkoma półkami wysoko pod sufitem w salonie, ale Gaara wciąż nie pozwalał kotom przebywać w sypialni, w określonych porach w kuchni, a jeśli kręciły się w pobliżu stołu w porach posiłków zamykał je w łazience, gdzie miały swój koszyk. Ino w końcu doszła do wniosku, że żadna krzywda im się z tego powodu nie dzieje, zwłaszcza, że obie kotki były w wieku starczym i niewiele je interesowało poza wygodnym miejscem do spania. Ale kwestia kotów zawsze była drażliwa.

Nie zamierzała podnosić jej znowu i niepotrzebnie prowokować kłótni, ale wiedziała, że przy swoim obecnym stanie ducha i natłoku myśli i tak szybko nie zaśnie; zdąży przemycić kota niepostrzeżenie poza sypialnię. Gaara miał przed sobą ostatnie egzaminy i uczył się do późna, więc sądziła, że nie musi się spieszyć. Nie zmieniła zdania, chociaż chłopak wcześniej niż zwykle poszedł pod prysznic.

Musiała mieć minę kogoś, kto zawinił, gdy Gaara wszedł do sypialni. Nie zapalił dużego światła, jedynie słabą lampkę koło łóżka, więc nie spostrzegł jej zmieszania.

Brzoskwinka, dla której sypialnia była miejscem obcym i która wcześniej długo kręciła się tropiąc zapachy, by w końcu położyć się na kołdrze, schowała się pod łóżkiem.

 - Nie masz nauki? - zapytała Ino z nutą paniki w głosie. Wiedziała, że Gaara się wścieknie - w końcu ustalili, że tutaj koty bezwzględnie nie mają wstępu. W niektórych wypadkach był do bólu zasadniczy.

  - Podobno dla dobra związku należy chodzić do łóżka razem - odpowiedział Gaara.

  Chodzenie spać o jednej porze było jedną z wielu złotych rad, jakie przeczytała w poradnikach i o których mu opowiadała - paradoksalnie, kiedy takich rad nie potrzebowali. Ino uważała tę akurat wskazówkę za dobrą, ale w tej akurat chwili nie była zadowolona, że ktoś ją wymyślił.

Nie miała ochoty przytulać się do Gaary, Nie wiedziała, dlaczego, miała jakąś blokadę. Nie uczuciową - z całą pewnością mogła powiedzieć, że jej uczucia się nie zmieniły. Ale psychiczną. Ostatnio nie potrafiła dojść do ładu z własnymi myślami, źle się czuła we własnej skórze, i próbowała to przeczekać.

Ale Gaara miał ochotę na rozmowy i zagadnął ją o pracę na zajęcia z ikebany. Ino unikała patrzenia mu w oczy, bo nie chciała, żeby zaczął się dopatrywać jakichś sygnałów z jej strony. Opowiedziała jednak o projekcie, nad którym teraz pracowała, a Gaara zadawał pytania jakby naprawdę był zainteresowany. I byłoby miło, gdyby nie to, że Brzoskwinka wyszła spod łóżka i zaczęła drapać w drzwi.

  - Wpuściłaś tu kota?!

  Ino słyszała złość w głosie Gaary i zaczęła się tłumaczyć, ale on wcale jej nie słuchał.

- Prosiłem cię o coś, Ino - skomentował i wypuścił kotkę z pokoju. Potem przez kilka minut się nie odzywał, co było ewidentną oznaką irytacji. Jednak się zreflektował.

- Przepraszam.

Gaarze przeprosiny zawsze przychodziły z trudem, nawet kiedy chodziło o błahostkę. I normalnie pewnie wzięłaby to za dobrą monetę i nie złościłaby się, że podniósł na nią głos. Wydawało jej się jednak, że Gaara jest rozdrażniony i zachowuje się ugodowo tylko dlatego, że szuka kontaktu fizycznego.

I chociaż nie powinna doszukiwać się w tym czegoś złego zirytowało ją, kiedy pocałował ją w obojczyk.

- Jesteś zła. Spójrz na mnie, kwiatuszku. - Gaara mówił łagodnie, więc nawet przy najbardziej sceptycznym podejściu nie mogłaby oburzać się, że jej rozkazuje. Przesunęła się i zwróciła do niego przodem. - Co się dzieje?

Ino zawahała się. Gdyby chciała określić, co się dzieje, nie wiedziałaby od czego zacząć. Bo też o co naprawdę jej chodziło? Nie potrafiła jednoznacznie określić, co jej doskwiera. Czy czuła się źle sama ze sobą czy czuła się źle z tym związku. Czy bardziej frustruje ją to, że matka nie zadzwoniła do niej od tygodni czy to, co się stało ostatnio w klubie - lub fakt, że musiała sporo naściemniać ojcu, którego nigdy wcześniej nie okłamywała. Była przygnębiona, ponieważ nie potrafiła szczerze porozmawiać z Sakurą, która miała teraz poważny problem, a ona się do niego przyczyniła. Jednocześnie prześladowało ją to, co Sakura jej powiedziała - że Gaara otacza się zaburzonymi ludźmi. Fu ewidentnie była zaburzona, dlatego - jak kiedyś określił Gaara - w pewnym sensie się na nim uwiesiła.

Ino zastanawiała się, co Gaara sobie myślał, kiedy spotykał się z nią i im bliżej ją poznawał tym lepiej widział, że ona też ma poważne problemy. Nie takie, które możnaby zaklasyfikować jako jednostkę chorobową, ale jednak - takie, których nie można było zignorować. Ino pamiętała, że strasznie się bała przyznać, że chodziła na psychoterapię - martwiła się, że Gaara uzna ją za chorą psychicznie, bo normalni ludzie nie potrzebują psychoterapeuty. Teraz uważała za dziwne, że się nie wycofał.

Może rzeczywiście podświadomie ciągnęło go do skrzywionych ludzi, a ona była bardziej zaburzona niż sądziła. Nie chciała stać się dla niego ciężarem, ale miała wrażenie, że powoli do tego wszystko zmierza.

 - Nie jestem zła, tylko zmęczona. Wszystkie zlecenia są teraz na mojej głowie. - Prawdą było, że jej szef wyjechał na tydzień i zostawił jej do realizacji kilka niedokończonych spraw, ale była to tylko wymówka.

Wiedziała zresztą, że Gaara tę wymówkę przejrzał, ale nie miał zwyczaju naciskać kiedy nie chciała o czymś rozmawiać.

  - Dlatego powinnaś jeszcze raz przemyśleć sprawę urlopu - powiedział swobodnie.  Dotknął jej uda i przesuwał dłonią po ciele, co zwykle sprawiało jej przyjemność, ale teraz wywoływało sprzeczne uczucia. Wiedziała, że miał dobre intencje, ale był jak zwykle uparty i nie przyjmował do wiadomości, że ona może nie mieć ochoty. Tak samo było z propozycją wyjazdu, do której niepotrzebnie wrócił. - Odpręż się. - Jego usta znalazły się tuż przy jej uchu i chociaż nie było to nieprzyjemne, nie podobało jej się, że Gaara próbował ją podejść w taki sposób. Łatwo było rozpoznać kiedy miał ochotę na seks, bo był wtedy wyjątkowo miły. Nie chodziło o to, że zwykle traktował ją oschle - bywał szorstki kiedy miał zbyt wiele do zrobienia albo kiedy się posprzeczali; nie mogła jednak uznać, że źle ją traktuje. Ale pewien poziom wyrozumiałości i czułości to była tak naprawdę gra wstępna. Pewnie dlatego było między nimi najlepiej, gdy uprawiali seks codziennie. Chociaż równie dobrze zależność mogła być odwrotna. Ino nie wiedziała, czy wszyscy tak mają, ale u nich bliskość emocjonalna zawsze szła w parze z fizyczną. Może dlatego chwilami nachodziły ją wątpliwości, czy jego uczucia są stałe.

 Kiedyś jej to zupełnie nie przeszkadzało, że Gaara wyrażał miłość głównie w - i po - seksie. I teraz też nie widziała obiektywnego powodu, by mieć mu to za złe. Może nie byłoby problemu, gdyby tak wiele nie analizowała. Jednak ostatnio robiła to bez przerwy - rozkładała na czynniki pierwsze swoje zachowania i zachowania Gaary, teraźniejsze i przeszłe, i próbowała ocenić, jak to rokuje na przyszłość. Rokowało słabo.

Złościła się, kiedy Gaara zachowywał się nieprzewidywalnie, ale także wtedy, kiedy sprawdzały się jej przewidywania.

Gaara wodził dłonią po jej ciele, muskał jej skórę delikatnie palcami - tak, jak lubiła, ale w tej chwili tylko ją irytowało, że sprawia jej to przyjemność. Szeptał jej do ucha czułe słówka i komplementy, jak zawsze, kiedy uważał, że trzeba ją pobudzić - uważał, że czego nie zdziała dotyk, zdziałają słowa. I miał oczywiście rację, ale nie dlatego, że - jak sądził - słowa bardziej ją podniecały. Po prostu lubiła, kiedy starał się, by czuła się ważna. Kiedy nie spieszył się i poświęcał jej czas.

Gaara pokazał jej nieznany rodzaj seksu - szybki, ostry, kiedy doznania były intensywniejsze, bo mniej rozłożone w czasie. Taki, który kiedyś uważała za płytki i pozbawiony uczuć, dobry na szybki numerek. Kręciły go spontaniczne decyzje i szybkie działanie, kiedy nie było miejsca na czułości, wyznania miłości były zastąpione przez lubieżne półsłówka, a zamiast komfortowego łóżka i aksamitnej w dotyku pościeli wykorzystywali cokolwiek - stół, blat kuchenny, podłogę. Ino czerpała z tego przyjemność i sama prowokowała takie gierki, ale musiała sobie w myślach powtarzać, że to jedynie konwencja i że Gaara nie mówi o "braniu" jej na poważnie. 

Wiedziała, że pojawiająca się w niej czasem niepewność nie jest zawiniona przez Gaarę - nawet nie chciałaby, żeby obchodził się z nią jakby była ze szkła. Ale też nie musiałaby powtarzać sobie, że nawet szybki numerek nie jest pozbawiony uczuć, gdyby Gaara po wszystkim mówił, że ją kocha. Gdyby powtarzał jej to tak często jak wtedy, gdy zaczęli być razem.

  - Kusi mnie twój zapach. Co powinienem z tym zrobić? - Przysunął się do niej i teraz już wiedziała, nie tylko domyślała się, że ma erekcję. Drgnęła. Zastanawiała się, jak się z tego wymiksować.

 Gaara odsunął się na pół łokcia.

  - Nie chcesz, prawda?

  Nie potrafiła określić, czy był choć trochę zdziwiony.

Czuła ucisk w żołądku, ponieważ wiedziała, że na to pytanie nie ma dobrej odpowiedzi. Niechęć do mechanicznego seksu Gaara mógł wziąć za niechęć do niego, w rezultacie dokładała tylko kolejną cegiełkę do szeregu problemów. Ale sypianie z nim, dlatego że on miał ochotę, niczego by nie naprawiło.

  - Nie.

  Gaara starał się trzymać nerwy na wodzy, ale widziała, że jest zniecierpliwiony.

  - Dlaczego?

I tak nie wiedziałaby, co odpowiedzieć. Nie mogła w nieskończoność utrzymywać fizycznego dystansu, który dla niej też był nieznośny. Ale żeby porozmawiać z Gaarą szczerze, najpierw sama musiała ocenić, co jest przyczyną, a co skutkiem.

Przez chwilę miała wrażenie, że Gaara wybuchnie gniewem.

  - To się staje nie do wytrzymania. - Powiedział cierpko. Trudno byłoby określić, czy mówił o swoim niezaspokojonym libido czy o jej zachowaniu w szerszym kontekście. - Dobranoc.

 Wyszedł z sypialni zamykając za sobą drzwi. Ino wiedziała, że już się nie położy dzisiaj spać, nie z nią we wspólnym łóżku i chociaż sama do tego doprowadziła, czuła się podle.

Chciała, żeby był blisko, ale nie za blisko, a w konsekwencji sprawiała, że się oddalał. Popełniała błąd za błędem, wiedząc, że może ją to dużo kosztować.