Rozdział 65.

Ino pracowała blisko herbaciarni, w której miała się spotkać z inspektorem, więc poszła tam pieszo. Wydawał jej się niedorzecznym pomysł, że Sasuke miałby specjalnie po nią przyjechać.

Jednak również nie chciała spotkać się z policjantem sam na sam, więc postanowiła zaczekać na zewnątrz zamiast odebrać rezerwację.

Lokal wybrał Yamada - wskazał tradycyjną herbaciarnię z oddzielnymi pomieszczeniami, która zapewniała prywatność, ale też trudno byłoby tam znaleźć miejsce bez wcześniejszego umówienia. Ino normalnie podobały się takie lokale, a ten miał wyjątkowo korzystne położenie - w pobliżu centrum, jednak na uboczu, w uliczce blisko parku. To sprawiało, że w okolicy było spokojniej. Mały ogródek otaczający kawiarnię nie sprawiał wrażenia sztucznie umieszczonego skrawka zieleni w betonowej dżungli. Jednak teraz Ino była zbyt spięta, żeby poczuć pozytywną atmosferę miejsca.

Sasuke zapowiedział, że będzie wcześnie, więc zastanawiała się, czy do niego napisać, chociaż do umówionej godziny było jeszcze dwadzieścia minut. Najpierw zamierzała wypalić papierosa, żeby uspokoić nerwy. Szukała zapalniczki w torebce, dlatego też nie zauważyła samochodu i była zaskoczona, gdy Sasuke do niej podszedł.

Powinna się cieszyć, że Sasuke dotrzymał ustaleń, a ona nie będzie musiała się zastanawiać, jak się zachować, gdyby Yamada pojawił się wcześniej. W tej chwili jednak poczuła się, jakby została przyłapana na wykroczeniu i zaczęła nerwowo wciskać papieros z powrotem do paczki.

  - Mam ogień, jeśli chcesz - powiedział Sasuke swobodnie, jakby nie widział niczego dziwnego w jej zachowaniu - chociaż była zadeklarowaną przeciwniczką palenia. Jednak Ino była świadoma, że chwilę wcześniej rzucił jej badawcze spojrzenie.

  - Obejdzie się - odpowiedziała, ze świadomością, że zabrzmiało to opryskliwie. Musiała przypomnieć sobie w myślach, że nie powinna wyładowywać złego humoru na innych - szczególnie zaś na Sasuke, który wyświadczał jej przysługę.

  - Nie denerwuj się tak, wiem jak to rozegrać. - Oznajmił chłopak, dowodząc przy tym, że źle zinterpretował jej zachowanie.

 Ino teraz już nie obawiała się, że młody inspektor nagabuje ją wynajdując sobie pretekst do spotkań - obawiała się raczej, że nie musi wynajdować pretekstu. Należało uświadomić to też Sasuke.

  - Dwie godziny temu zadzwonił do mnie jego adwokat - powiedziała.

  Po sekundzie zdała sobie sprawę, że zabrzmiało to, jakby zadzwonił do niej adwokat policjanta - ale nie o to chodziło i Sasuke z łatwością się tego domyślił. Co więcej, nie wyglądał na specjalnie zaskoczonego.

  - Zaproponował kasę za wycofanie oskarżenia - dopowiedziała. - Próbują ukręcić łeb tej sprawie, pewnie dlatego Yamada chce się spotkać.

  - Ciekawe, skąd ma twój numer. Do Sakury też dzwonił? - zapytał Sasuke.

  - Nie wiem, nie niałam okazji zapytać - odpowiedziała zgodnie z prawdą. Była poirytowana, ponieważ miała wrażenie, że Sasuke bagateliuje najważniejszą informację. - Nie ciekawi cię, ile chcieliby zapłacić za milczenie?

 Sasuke przyglądał jej się przez chwilę.

  - Widzę po twojej reakcji, że oszałamiająco dużo. - Zawahał się. - Może jednak chcesz zapalić?

  Ino ograniczyła się do wymownego spojrzenia zamiast odpowiedzi. Tylko tego jej brakowało, żeby Sasuke wyczuł okazję i zamiast sam się ograniczać częstował ją papierosami.

Kupiła tę paczkę fajek pod wpływem impulsu i nie wypaliła w całości ani jednego. Papierosy odrzucały ją tak samo u kogoś, jak i wtedy kiedy sama miała zapalić. Przeliczyła się sądząc, że znajdzie alternatywę dla środków na uspokojenie.

  - Założyłaś sobie, że ten... chłopaczek to jakaś patologia. Okej, być może, ale nie biedna patologia. Do "Fatamorgany" chodzą rozpieszczone dzieciaki bogatych rodziców - powiedział Sasuke. - Spójrz na Fu, jest reprezentatywna. Ten lokal to było ich... jej ulubione miejsce na weekendowe wypady - poprawił się w połowie zdania, ale Ino nie miała problemu z wychwyceniem kontekstu.

  - Chcesz powiedzieć, że tam chodzili z Gaarą wszczynać bójki? - Sformułowała pytanie, chociaż była przekonana, że zna odpowiedź.

  Najwyraźniej w gimnazjum Gaara i Fu chadzali dla rozrywki do baru pełnego ćpunów - tak naprawdę, w połączeniu ze wszystkim innym, nie powinno jej to szokować.

Sasuke popatrzył na nią z zastanowieniem, jakby zdał sobie sprawę, że musi uważać, jak formułuje zdania.

  - Nie mówiłem nic o wszczynaniu bójek - zauważył. - Kto ci to powiedział?

  Ino wzruszyła ramionami.

  - Kankuro. - Nie widziała powodu, by kłamać. Zdawała sobie sprawę, że kiedy Kankuro powiedział jej o wypadach Fu i Gaary z czasów gimnazjalnych, dążył do konfrontacji z bratem. Liczył, że ona do takiej konfrontacji doprowadzi. Ale Ino nie próbowała zmuszać Gaary do wyjaśnień, tym bardziej, że on nie robił żadnej tajemnicy z faktu, że w czasach szkolnych często wdawał się w awantury. Nie przyszło jej wtedy do głowy, że wraz z Fu chodzili po miejscach, w których mogło być naprawdę niebezpiecznie. - Dlatego właśnie w tym klubie Fu chciała się umówić, prawda? Bo tradycyjnie urządzała tam prowokacje? I to sprawia, że to jest "ich" miejsce?

 Sasuke wyglądał jakby się wahał, czy coś powiedzieć.

  - Moim zdaniem nie powinnaś zastanawiać się, jakie intencje miała Fu.

  - Dlaczego?

  - A do czego jest ci to potrzebne?

  Ino nie miała zamiaru odpowiadać na to pytanie. Oczywiście - nie było jej  to potrzebne. Ale miała w głowie pewien obraz relacji Fu i Gaary, który po zdarzeniu w klubie się zmienił. Przez pewien czas sądziła, że Fu manipulowała Gaarą, dla własnej korzyści, i dlatego Temari tak jej nie cierpiała. W rzeczywistości jednak relacja była wzajemna - oboje coś z niej mieli.

Jak to ujął Kankuro: ona prowokowała, a Gaara prał gości po mordach. To, że Fu ma problemy ze sobą sprawiało, że ludzie po bliższym poznaniu od niej uciekali, ale Gaarę to właśnie do niej przyciągało.

  - Ona jest chora, prawda? - zapytała w końcu, wcale nie spodziewając się otrzymać od Sasuke jednoznacznej odpowiedzi. - Borderline?

 Sasuke potrząsnął lekko głową, jakby był zdziwiony.

  - Gdyby ktoś ją diagnozował, znalazłby więcej niż jedno zaburzenie. Współczujesz jej? - Sprawiał wrażenie, jakby tknęła go myśl, która mu się nie spodobała. - Odpuść sobie, Ino, ona nie pozwoli sobie pomóc. Jeśli Gaara jej nie namówił na lekarza, nikt inny tego nie zrobi. Próbując, mogłabyś zrobić jedynie sobie krzywdę, bo Fu niszczy ludzi wokół siebie.

  Źle zinterpretował jej zainteresowanie, ale nie powinno jej to dziwić. Mógł się spodziewać, że u Ino uaktywni się jej zwykła chęć wnikania w cudzą psychikę. Było to ostatnie, na co miałaby teraz ochotę, nawet gdyby nie fakt, że nie potrafiła sobie poradzić sama ze sobą.

Fu od początku działała jej na nerwy, w zawoalowany sposób dążąc do odbicia jej chłopaka, ale dopiero teraz Ino poczuła do niej antypatię. Do osoby stanowiącej najlepszy dowód, że dla Gaary osoby z zaburzeniami są atrakcyjne.

  - Nie niszczy ludzi, tylko związki, i wcale nie dlatego, że tak jej się podoba - skomentowała, chociaż wcale nie zamierzała bronić Fu. Chcąc kogoś usprawiedliwiać, prędzej próbowałaby usprawiedliwić siebie.

  Sasuke patrzył na nią przez chwilę z zastanowieniem.

  - Nie chcę być namolny, ale może po prostu powiesz, co cię dręczy?

Przypatrywał jej się badawczo. Ino chciała mu się zwierzyć - z jakiegoś powodu czuła, że szczera rozmowa z Sasuke mogłaby jej w czymś pomóc. Pomogłoby jej wypowiedzenie na głos, co nie daje jej spokoju. Ale nie potrafiła tego określić.

  - Miałeś kiedyś wrażenie, że wszystko wokół tak cię przytłacza, że nie możesz w żadną stronę się poruszyć? - To nawet nie było dobre określenie. Miała poczucie, że dusi ją coś, co trawi ją od środka. Chciałaby powiedzieć sobie, że to tylko złość na Gaarę: za to, że zrobił coś niewyobrażalnego i w pewnym momencie ją tym obarczył. Albo strach o to, co stanie się z jej przyjaźnią z Sakurą po tym, gdy ją naraziła na niebezpieczeństwo. Mogłaby sobie mówić, że niepokoi ją jedynie śledztwo i sprawa przeciwko niedoszłemu gwałcicielowi, ale jej lęki miały głębsze źródła, których nie potrafiła określić.

  W spojrzeniu Sasuke zauważyła coś, co kazało jej pomyśleć, że teraz już chłopak zacznie się poważnie o nią martwić i zastanawiać nad jej stanem zdrowia psychicznego. Nie powinna wyrażać się w tak zagmatwany sposób.

  - Rozstaję się z Gaarą - powiedziała w końcu.

  Nie do końca była to odpowiedź na jego pytanie. Ale także była to rzecz, której nie potrafiła wprost sformułować we własnych myślach, chociaż wiedziała, że podświadomie podjęła decyzję już wczoraj.

Nie spodziewała się, że Sasuke będzie aż tak zaskoczony - ale jednak wyglądał na zszokowanego.

  - Nie mówisz poważnie - odezwał się w końcu.

  Jego reakcja z jakiegoś powodu wywołała w niej złość.

  - Dlaczego nie? - obruszyła się, bezwiednie podnosząc głos. - To takie trudne do przewidzenia? Sam nakłaniałeś Gaarę, żeby nie mówił mi nigdy prawdy, bo nie zaakceptuję tego, co zrobił. A teraz jesteś zdziwiony, że chcę się z nim rozstać?

  Jedno spojrzenie na jego poważny wyraz twarzy sprawiło, że się uspokoiła.

  - A chcesz się z nim rozstać? - zapytał.

  Konkretność tego pytania pozbawiła ją pewności siebie.

  - To jest teraz najmniej ważne.

  - Przeciwnie, to jest najbardziej ważne - odpowiedział Sasuke krytycznie.

  Właśnie dlatego trudno z nim było rozmawiać w chwilach, gdy porzucał swój zwykły sposób bycia i dla odmiany zachowywał się poważnie. Nagle okazywało się, że celnością oceny sytuacji bił wszystkich na głowę i potrafił ją zagiąć, cokolwiek powiedziała.

Zawsze w takiej sytuacji było jasne, że jest bardziej dojrzały emocjonalnie niż ona, a może nawet ktokolwiek inny z ich paczki. W tej chwili ją to irytowało.

  - Powiedz, jaki był twój tok rozumowania. Postanowiłaś zerwać z Gaarą z powodu czegoś, co miało miejsce siedem lat temu? Czy jednak doszły do tego inne czynniki, o których nie chcesz mówić? - Sasuke patrzył na nią wnikliwie, co powodowało, że chciała odwrócić wzrok. Jednak tego nie zrobiła. - Powinnaś przyznać przynajmniej sama przed sobą, co tobą steruje.

  Ino oderwała jednak od niego spojrzenie i potrząsnęła głową. Łatwo mu było mówić o zmierzeniu się z własnymi słabościami i analizowaniu przyczyn własnego zachowania - podczas gdy nie stosował tego sam do siebie.

  - A co steruje tobą? - zaperzyła się. - Mógłbyś zawalczyć o Sakurę, raz w życiu mógłbyś o coś zawalczyć, a jednak tego nie robisz - dlaczego? - zapytała z naciskiem, przekonana, że tym razem to ona jego zagięła.

 Jednak Sasuke był zdeterminowany, nie odwracał od niej wzroku jakby był zdecydowany wymusić na niej zeznania.

  - Przez strach - powiedział poważnie. - Raz zrobiłem coś źle i próbując to naprawić mogę o wiele pogorszyć sytuację.

  Ino miała poczucie, że chłopak wygrał konfrontację. Sasuke musiał być z siebie zadowolony i patrzył na nią wyczekująco.

  - Na pewno dobrze wiesz, że strach nie tylko nas hamuje, ale popycha do podejmowania pochopnych, a czasem po prostu głupich decyzji. Ja wiem, czego się boję, i nie będę dla egoistycznych celów narażał Sakury, którą wystarczająco skrzywdziłem. A ty, Ino, czego się boisz? Potrafisz to nazwać?

 Ino poczuła się postawiona pod ścianą. Sasuke chciał, żeby się określiła i zastosował najbardziej skuteczny sposób, żeby to osiągnąć - oczekiwał szczerości w zamian za szczerość. Ino nie potrafiła jednak określić sama przed sobą, czego się boi - co było tak naprawdę źródłem nieustannie towarzyszącego jej od kilku tygodni lęku. Najprościej byłoby powiedzieć, że bała się odrzucenia, ale wydawało jej się to jednocześnie bliskie prawdy i mijające się z nią.

Jednak od konieczności udzielenia odpowiedzi uwolnił ją ktoś, kogo nigdy nie spodziewała się postrzegać jak wybawienie - inspektor Kyouhei Yamada, który właśnie pojawił się w zasięgu wzroku.

On także był sporo przed umówioną godziną, co kazało sądzić, że albo miał mało pracy albo wczesnym przybyciem chciał sobie wyrobić na wstępie przewagę psychologiczną.

Sasuke obiecał, że nie będzie szukał zaczepki, a jednak popatrzył na policjanta wyjątkowo wrogo i sprawiał wrażenie gotowego do konfrontacji. Ino miała wrażenie, że niewiele byłoby trzeba, żeby ją sprowokować. Inspektor zareagował na obecność Sasuke niechęcią.

  - Dokonałem rezerwacji na dwie osoby - powiedział po formalnym i nieco niezręcznym przywitaniu się.

  - Miejsca wystarczy - odpowiedział Sasuke butnie. - Chyba nie chce pan inspektor powiedzieć, że sprawy służbowe wymagają intymności?

  Ino pomyślała z przerażeniem, że chłopak może z łatwością wywołać awanturę, która na dodatek dla niego się źle skończy, bo Yamada przyszedł w mundurze i mógł go łatwo spacyfikować. Jednak inspektor nie podjął zaczepki.

  - Nalegałem, żebyśmy mówili sobie na ty, ale nie dotyczyło to tylko Ino - powiedział grzecznie. - Kyouhei.

  Sasuke uścisnął wyciągniętą do niego rękę, ale z widocznym ociąganiem i bez przekonania.

  - Rozumiem ostrożność - policjant zwrócił się bezpośrednio do Ino. - Chociaż sądziłem, że masz do mnie trochę więcej zaufania.

  Ino nie pozwoliła się zbić z tropu.

  - Dlaczego miałabym mieć? Nie znamy się.

  Mężczyzna skinął głową jakby akceptował ten argument. 

- Chodźmy, nie będziemy rozmawiać na zewnątrz. Sprawa jest delikatna. Jeśli kogoś się tutaj spodziewałem, to twojego chłopaka.

- Sasuke jest tak samo zainteresowany - odpowiedziała Ino.

Yamada pokręcił głową.

- Nie tak samo. Ale skoro mu ufasz. - Policjant uprzejmym gestem wskazał na drzwi.

Ino czuła, że przegrała tę potyczkę, tym bardziej, że detektyw płynnie przejął panowanie nad sytuacją. Jednak po dzisiejszym telefonie od prawnika, który chciał ją przekupić, była autentycznie ciekawa, co policjant miał do powiedzenia. Liczyła, że Sasuke powściągnie emocje.

Jednocześnie to przede wszystkim ona musiała się uspokoić, bo była wzburzona po wcześniejszej rozmowie. Postanowiła skoncentrować się na myśleniu tylko o tym, po co tu przyszła.

Shoma Kisaki był potencjalnym gwałcicielem i sądził, że uda mu się z tego wywinąć dzięki pieniądzom rodziców. Jedna rzecz była pewna - nie można mu na to pozwolić.

Ino podejrzewała, że inspektor Yamada też dostał jakąś propozycję finansową i dlatego będzie szukał jakiegoś polubownego rozwiązania. Z tego powodu była do niego wciąż negatywnie nastawiona, mimo że stało się jasne, że naprawdę chciał się z nią umówić służbowo.

Miała powody sądzić, że tak czy inaczej daleko mu do uczciwego policjanta i zadzwonił do niej, ponieważ liczył na dodatkowe korzyści z zajmowanego stanowiska.

  - Pojawił się pewien problem - przeszedł do rzeczy dopiero po tym, gdy zaserwowano herbatę, bo zapewne nie chciał być podsłuchany. Ino i Sasuke siedzieli po japońsku na zabutonach po jednej stronie niskiego stolika, a policjant po drugiej. - Rodzina podejrzanego chce wyciszyć sprawę.

  Ino była pewna, że na jej twarzy odmalowało się zaskoczenie. Policjant mógł zakładać, że jest zdziwiona informacją, a nie tym, jakich słów użył. Ino spodziewała się, że i on będzie zatuszować sprawę, a teraz powzięła inny wniosek.

Nie chciała przyznać, jakie miała podejrzenia, więc na razie postanowiła nie zdradzać się z tym, że wcześniej rozmawiała przez telefon z prawnikiem zatrzymanego.

 Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Na szczęście wtrącił się Sasuke.

  - Chyba nie pierwszy raz się z tym spotykasz? Nie wiesz, jak sobie radzić w takiej sytuacji? - zapytał bezpośrednio, pokazując, że nie ma problemu z poczuciem uniżoności wobec władzy i potraktował poważnie propozycję zwracania się do siebie bez formalności.

  - Doskonale wiem, jak trzeba teraz postępować - powiedział Yamada nieco urażonym tonem. Przeniósł wzrok na Ino. - Dlatego tak ważne jest teraz, żebyśmy trzymali się razem.

  - Masz na myśli, tej samej wersji, która jest w zeznaniach? - zapytała Ino. Musiała się przymusić do mówienia do funkcjonariusza po imieniu, tym bardziej, że był umundurowany, ale postanowiła dać sobie spokój z formalnym tonem kiedy wszyscy inni z niego zrezygnowali. - Bez obaw, wszyscy znamy ją na pamięć.

  - To też - odparł Yamada z takim wyrazem twarzy, jakby była mowa o czymś nieważnym. - Ale przede wszystkim nie możesz wycofać zeznań. Muszę mieć na czym się oprzeć, żeby móc dalej nad tym pracować. Twoja przyjaciółka nie sprawiała wrażenia gotowej na bitwę i pewnie z łatwością by się wycofała, dlatego zwracam się z tym do ciebie.

 Ino potrzebowała chwili na przeanalizowanie jego słów. Dawały tylko dodatkowy powód do niepokoju.

  - Po prostu złożę konsekwentne zeznania. Wszyscy takie złożymy w sądzie - poprawiła się. Próbowała brzmieć beztrosko, chcąc dać do zrozumienia, że nie jest to aż taki problem. Wiedziała, że Sakura ciężko przeżyła sytuację na imprezie i nie będzie zadowolona z konieczności pójścia do sądu.

  - To nie jest takie proste - odpowiedział Kyohei. - Kisaki był już w przeszłości oskarżony o gwałt, przez swoją byłą dziewczynę. Wycofała zeznania. Jeśli pokopię w tym głębiej, kto wie, co znajdę. Sukinsyn ma dużo do stracenia, więc może próbować używać środków nacisku, żebyście się wycofały.

  - Chłopak jest gangsterem? Możemy użyć takich samych środków - powiedział Sasuke niespodziewanie. Wydawał się mocno zirytowany.

  Ino od razu przyszedł do głowy Kimimaro. To wszystko mogło sprowokować dokładnie taką sytuację, jakiej chciała uniknąć.

  - Nic z tych rzeczy - powiedział Yamada. - Stryj Kisakiego jest politykiem. Musiałby być głupi, żeby używać pospolitych środków zastraszania i ryzykować własnym stołkiem. Ale ta rodzina ma pieniądze i ich mogą użyć.

  Ino czuła, że zaraz straci cierpliwość. Miała nieodparte wrażenie, że policjant kluczy, nie zdradzając sedna sprawy.

  - Ciebie mogą kupić? Jeśli nie, na nic im się te pieniądze nie zdadzą - zauważyła.

 Mężczyzna był wyraźnie spięty, co wskazywało, że o czymś ważnym dotąd nie powiedział. I teraz miał się tym podzielić.

  - Ich adwokaci poruszyli kontaktami w prokuraturze i załatwili dodatkową obdukcję. Tamten lekarz nie poprze tezy o upadku na haju ze schodów.

Ino potrzebowała chwili, żeby zabsorbować te słowa. Wiedziała, co oznaczają, i kompletnie nie była na to przygotowana. Prawnik, który do niej wcześniej zadzwonił, próbował udawać miłego i proponował ugodę za pieniądze. Nie przyjął do wiadomości, gdy odmówiła, i poradził jej zastanowienie się nad ofertą. Widać szantaż zostawili na później.

  - Oskarżą Gaarę o pobicie - powiedziała. Miała świadomość, że tak naprawdę mogli pójść dalej. Dobry prawnik bez problemu zrobi z tego próbę zabójstwa. Ciężkie obrażenia ciała mogły być wystarczającym argumentem.

  - Nie dopuścimy, żeby wnieśli oskarżenie - powiedział Kyohei szybko.

  - Nie? A co ty możesz zrobić? - zapytała obcesowo.

 Podejrzewała, że ojciec Gaary mógłby coś z tym zrobić, bo zatuszował znacznie gorszą sprawę. Ale nie było wątpliwości, że Gaara drugi raz by z jego pomocy nie skorzystał. Chętniej poszedłby do więzienia niż przyjął cokolwiek od swojego ojca.

  - Jedynym powodem, dla którego jeszcze nie wykorzystali tego raportu lekarskiego, jest to, że nie chcą stawiać sprawy na ostrzu noża. To tylko straszak, żeby cię nakłonić do wycofania zeznań.

  - Skuteczny - powiedziała Ino lakonicznie. Nie chciała dawać policjantowi powodów do myślenia, że może ją do czegoś namówić.

  - Sukinsyn tego nie wykorzysta - odrzekł Yamada z przekonaniem. - Zadbam, żeby wiedział, jakie byłyby konsekwencje. Wiesz, co w aresztach robi się z gwałcicielami?

  Ino potrząsnęła głową. Wiedziała, że policjant będzie zdeterminowany, żeby ją przekonać do swojego stanowiska. Za sfałszowany raport groziły mu konsekwencje. Ino odsunęła tę myśl na bok. Jeśli miała komuś zniszczyć życie, to na pewno nie Gaarze. Zresztą Yamady być może nie wyrzucą za to z policji. Gaarze, w najbardziej optymistycznym scenariuszu, groziło wyrzucenie ze studiów i wyrok w zawieszeniu.

  - Wiem, jak funkcjonuje prawo. Za wrzucenie pigułki do drinka nie dostanie poważnego wyroku. Nawet jeśli uda ci się znaleźć tamtą dziewczynę i odkopać starą sprawę, za gwałt ta gnida dostanie mniejszy wyrok niż grozi za spowodowanie obrażeń ciała - powiedziała niechętnie.
O ile dostanie cokolwiek. Ino doskonale wiedziała, jak nieudolnie działał wymiar sprawiedliwości w takich przypadkach. Jej ojciec był sfrustrowany pracą w dochodzeniówce i rozmawianiem z ofiarami, które wcześniej na posterunku były traktowane, jakby same sobie były winne. Głównie dlatego zmienił wydział. A Ino wiedziała, że ofiary gwałtu często muszą udowadniać, że nie prowokowały, tak samo przed sądem, jak przed własną rodziną. Policjant myślał zapewne, że była dziewczyna gwałciciela została zmuszona groźbami do wycofania oskarżenia - a było bardzo prawdopodobnym, że nie miała siły walczyć z systemem.

  - Oni w ogóle nie wniosą tej sprawy - stwierdził Yamada.

  - I ty możesz to zagwarantować?

  Mężczyzna zastanowił się.

  - Na dziewięćdziesiąt procent, tak.

 - To za mało.

Była wściekła i wiedziała, że to widać. Ale też nie zamierzała potulnie się zachowywać z respektu dla munduru. Jeśli policjant zamierzał na nią naciskać, z pewnością tego pożałuje.

Niemal podskoczyła na swoim miejscu, kiedy odezwał się Sasuke. Prawie zapomniała o jego obecności.

  - Nie bądź taka porywcza, Ino - powiedział, siląc się na spokojny ton. - Pomyśl. Widziałaś tę ciotę przed klubem: jest mocny tylko wtedy, kiedy ma do czynienia z nieprzytomną dziewczyną. Nie będzie ryzykował dla mściwej satysfakcji, że więźniowie wezmą go w obroty.

  Ino przez moment nie mogła wykrztusić z siebie słowa. Sasuke użył brutalnych argumentów, żeby ostudzić jej złość - i w tym jego strategia była skuteczna. Ale to nie znaczyło, że może ją przekonać do wszystkiego, a na pewno nie w tej sprawie.

  - No proszę, mundurowy ma w tobie sojusznika - skomentowała zjadliwie. Widziała po minie Sasuke, że go uraziła. Nie miała z tego żadnej satysfakcji. Kiedy widziała, że jej słowa były w stanie zranić Sasuke, zawsze czuła osobliwą skruchę. Może dlatego, że on na ogół udawał gruboskórnego i trudno było go zranić, a jeszcze trudniej zobaczyć, że coś go dotknęło.

 Kyohei wykorzystał moment niezręcznego milczenia.

  - Wydaje mi się, że nie rozumiesz powagi sytuacji. Masz rację, oskarżenie, jakie groziło mu z waszej strony, jest relatywnie mało poważne. Zbyt mało ważne, żeby wytaczać ciężkie działa. Jeśli są zdeterminowani, żeby was zastraszyć, chłopak ma coś do ukrycia. Twoje oskarżenia to punkt zaczepienia, który pozwoli mi na śledztwo i znalezienie, co jeszcze ma na sumieniu. To może być więcej niż jedna dziewczyna. Ty miałaś szczęście, którego one nie miały.

Ino zrobiło się niedobrze już w połowie jego wypowiedzi. Nie tylko przez to, co Yamada chciał jej powiedzieć. Także dlatego, że gardziła nim za tę ohydną manipulację. Żeby ratować własny tyłek, odwoływał się do jej wyobraźni i solidarności kobiecej. Oczywiście nie miał pojęcia, jak było to celne i że z łatwością mogła utożsamić się z każdą z tych anonimowych, być może tylko wymyślonych przez niego dziewczyn.

Dlatego nie chciała go słuchać.

  - Koniec tematu. Przykro mi - powiedziała, zrywając się z krzesła.

  - Przemyśl to - usłyszała za plecami słowa policjanta. Puściłaby je mimo uszu, ale usłyszała też odpowiedź Sasuke:

  - Przemyśli.

  Z tego powodu była wściekła i kiedy Sasuke dogonił ją, już na podjeździe, i chwycił ją za ramię, odwróciła się gwałtownie i brutalnie odtrąciła jego rękę.

Sasuke cofnął się i wyciągnął przed siebie dłonie w obronnym geście, jakby spodziewał się fizycznego ataku. Może zresztą słusznie, bo miała ochotę kogoś uderzyć i wyładować frustrację. Wciąż brzmiały w jej uszach słowa "miałaś szczęście, którego one nie miały" i to pełne przekonania "Przemyśli" ze strony Sasuke. Za kogo on się uważa?

  - Nie waż się mnie przekonywać - powiedziała ostrzegawczo. - Nie mam żadnego obowiązku wystawiać się na pierwszą linię ognia, żeby bronić ofiar seryjnego gwałciciela.

  Sasuke wyglądał jak człowiek, któremu przyszło w udziale uspokajanie rozjuszonego zwierzęcia.

  - Nie masz takiego obowiązku - potwierdził.

Ino była przekonana, że doda coś moralizatorskiego, czym tylko by ją sprowokował. Jednak Sasuke milczał.

- Mam coś do odebrania w sklepie w centrum – powiedział chłopak po chwili. – Może skorzystaj z ładnej pogody, przejdź się i ochłoń. Za godzinę odwiozę cię do domu.

Ino wcale nie podobała się jego koncepcja, bo jasne dla niej było, że będzie próbował ją przekonywać do swojego zdania.

- Pojadę do domu autobusem.

- Naprawdę, w godzinach szczytu wolisz jechać przez centrum autobusem? – odpowiedział chłopak z powątpiewaniem.  – Autem będziesz w domu w dziesięć minut.

Jego argumentacja była rozsądna. Jednak Ino miała przeczucie, że to będzie bardzo długie dziesięć minut.

  

***

Sasuke mógłby przysiąc, że Ino pojawiła się w umówionym miejscu co do minuty – ciekawe, czy była to próba udowodnienia, że się mylił wytykając jej wcześniej, że na ogół wszędzie przychodzi spóźniona.

- Nie mów do mnie – syknęła ostrzegawczo.

Sasuke był przekonany, że przeszła jej już złość i obawiała się, że jednak mógłby przemówić jej do rozsądku. Musiała sobie zdawać sprawę, że jej żądanie było wygórowane.

- Jasne – powiedział wyjmując z kieszeni kluczyki do samochodu. – Potrzebuję twojego telefonu, zainstaluję apkę nagrywającą.

Tak jak się spodziewał, Ino spojrzała na niego z nastawieniem na konfrontację.

- Nie będę niczego nagrywać – oświadczyła.

Sasuke wzruszył ramionami.

- Jeśli nie chcesz, to nie będziesz. Nie zaszkodzi ją mieć, bo może jednak dojdziesz do wniosku, że lepiej nagrać adwokacinę, który na pewno jeszcze zadzwoni.

Po wyrazie twarzy Ino wywnioskował, że była skłonna do kompromisu.

Zawahała się przez ułamek sekundy, ale sięgnęła do torebki po telefon. Cofnęła rękę, kiedy w zamian chciał jej podać kluczyki.

- Nie potrafię robić dwóch rzeczy naraz. Możesz poprowadzić – powiedział.

Wydawało mu się, że Ino jest zaskoczona wielkodusznym gestem – sam uważał, że wykazuje szokujący poziom dobrej woli, bo prawdą było, że nie każdego wpuściłby za kółko wypieszczonego sedana – ale jej wyraz twarzy nie wskazywał na pozytywne zaskoczenie.

- Przecież nie mam prawa jazdy – odpowiedziała po chwili.

Sasuke oczywiście o tym wiedział, bo kiedyś powiedziała mu, dlaczego nie podeszła do egzaminu. Nie chciał uwierzyć, że ojciec nauczył ją posługiwać się bronią palną, a nie nauczył jej prowadzić. Zresztą, wiedział, że nawet ostatnio zdarzyło jej się kierować autem.

- To jest krótka trasa, a gliniarze nas dzisiaj nie trafią – odparł Sasuke beztrosko. Gdyby nawet zatrzymał ich patrol łatwo byłoby się wywinąć, więc zdziwiła go jej przerażona mina.

Dopiero po chwili szare komórki w jego umyśle zatrybiły i połączył ze sobą fakty.

W większości szkół średnich był szał na wyrabianie prawa jazdy jak tylko skończy się osiemnastkę, i Ino zamierzała zdać egzamin bardziej ulegając chwilowej modzie niż z rzeczywistej potrzeby, ale zrezygnowała z ostatnich lekcji, bo brała tabletki przeciwlękowe, które zaburzają koncentrację.

Sasuke w pierwszej chwili nawet liczył, że jest zbyt podejrzliwy, bo nawet biorąc pod uwagę kilka różnych rzeczy, które zaobserwował, trudno było mu uwierzyć, że dziewczyna mogłaby być tak niemądra.

Z drugiej strony jej wyraz twarzy zdradzał poczucie winy i zażenowanie, które świadczyły, że była wystarczająco zdesperowana.

Sasuke wziął od niej klucze, ale kiedy wsiedli do samochodu nie włożył ich do stacyjki. Zapiął pasy wcale nie zamierzając jeszcze odpalać silnika. Chciał zyskać na czasie. Miał poważny dylemat, który starał się rozpracować w kilkadziesiąt sekund.

Mieli niepisaną umowę, żeby na siebie nawzajem nie naciskać – i to odpowiadało przede wszystkim jemu. Wiedział, że Ino nie będzie dopytywać o rzeczy, które chciał zachować dla siebie i w związku z tym zupełnie naturalnie zdradził jej rzeczy związane z rodzicami i Itachim, których nie powiedział nikomu, nawet Temari, którą uważał za najbliższą przyjaciółkę. Rzeczy, których nawet w chwili słabości nie mógłby powiedzieć Sakurze, bo bez trudu mógł sobie wyobrazić jej zszokowanie, gdyby wiedziała coś dzieciństwie. Czasami ludzie zadają pytania, na które tak naprawdę nie chcą znać odpowiedzi.

Podejrzewał, że Ino z podobnych powodów potrafiła mu się zwierzyć z rzeczy, którymi chyba nigdy nie podzieliła się z przyjaciółkami. Cieszył go ten poziom wzajemnego zaufania, możliwy być może tylko dlatego, że wcale nie musiał wiedzieć więcej niż Ino chciała mu powiedzieć i dzięki temu nie było niezręcznych momentów, w których czułaby presję na zdradzenie mu czegoś, o czym wcale nie chciała mówić. Sasuke był w tej kwestii w komfortowej sytuacji i nie zazdrościł Gaarze, który o pewne rzeczy powinien pytać, nawet jeśli w Ino miało to wywołać opór i wzburzenie, które mogły położyć się cieniem na ich relacji. Zresztą, jeśli Sasuke dobrze potrafił ocenić sytuację, tak się właśnie działo.

Jednak nawet chcąc być wyrozumiałym nie mógł pominąć gorzkiego wniosku, że znalazł się w niezręcznym położeniu dlatego, że Gaara się nie popisał. To on powinien być uważny i wychwycić pewne rzeczy zawczasu, ale ostatnio absorbowały go inne rzeczy. Najpierw zastanawiał się, jak skutecznie spławić Fu, nie wywołując jednocześnie jej wściekłości i nie prowokując do siania zamętu – co mu się zresztą nie udało. Teraz zostało mu minimalizowanie szkód. Gdzieś po drodze przestał zwracać uwagę na zachowanie Ino, albo zbyt długo je lekceważył.

Sasuke miał poczucie, że w takiej sytuacji nie może tkwić na swojej bezpiecznej pozycji , chociaż dziewczyna najpewniej się na niego obrazi.

- Powinienem cię prosić, żebyś pokazała mi, co nosisz w torebce – powiedział, zastanawiając się, jak znaleźć złoty środek między nadmierną krytyką i wyrozumiałością.

Ino, która właśnie zapinała pasy, sprawiała wrażenie zaskoczonej jego uwagą. Spojrzała na niego wyzywająco.

- Powinieneś się zapisać do policji. Mój ojciec nazywa to instynktem, zwykli ludzie nadmierną podejrzliwością.

- Genetyczne, pół mojej rodziny było w służbach – odparł Sasuke, chcąc dygresją rozładować atmosferę, ale była to zupełnie bezużyteczna próba. Choćby chciał, nie mógł tego bagatelizować. – Wszystko rozumiem, ale powiedz mi: co aż tak mierzi cię w psychologach, że zamiast wybrać się do jakiegoś pakujesz w siebie tabletki przeciwlękowe?

Ino nie zamierzała przyjąć rozsądnej argumentacji. Była nastawiona na konfrontację,  co było widać po całej jej postawie.

- Skąd wiesz, że to nie zalecenie psychologa, mądralo? – spytała z irytacją.

- Bo psycholodzy nie są od przepisywania tabletek. I w niczym ci to nie pomoże. Farmakologia jest dobra na zaburzenia neurologiczne – odpowiedział Sasuke ze zniecierpliwieniem. Doskonale wiedział, że Ino zdaje sobie sprawę ze swojego błędu tylko nie chce się do niego przyznać. – Sama powiedz, w czymś ci to pomogło?

Ino sprawiała wrażenie, jakby biła się z myślami, ale w końcu ustąpiła.

- Porzuciłam już ten pomysł. Dzisiaj wzięłam jedną tabletkę ze stresu.

Trudno było ocenić, czy jego wypowiedź była wystarczająco przekonująca czy dziewczyna zdała sobie sprawę z własnego irracjonalnego uporu – dość, że zmieniła nastawienie na bardziej sprzyjające rozejmowi.

Jednak Sasuke wcale nie zamierzał wycofać się ze swojego stanowiska.

- I co, pomogło czy wręcz przeciwnie?

Ino zmierzyła go spojrzeniem, które wystarczyło mu za odpowiedź.

- Dziewczyno, dlaczego jeszcze nie spróbowałaś psychologa? Jeśli źle się czujesz i bierzesz coś, co może ci zaszkodzić, czego się spodziewasz? Wiesz, co to jest efekt paradoksalny. – To ostatnie było już stwierdzeniem, nie pytaniem. Sasuke miał świadomość, że wchodzi w pouczający ton, który jemu także nie odpowiadał.

Próbował więc znaleźć jakąś płaszczyznę porozumienia.

- Jeśli wiesz, że tabletki w niczym ci nie pomogły, to wiesz też, że prawdopodobnie tylko zaszkodziły – zauważył. Ino miała zacięty wyraz twarzy, jakby wcale nie zamierzała słuchać. Oczywista wskazówka, że powinien zmienić strategię. Postarał się, żeby jego następne słowa nie brzmiały jakby ją krytykował. – Panicznie się boisz, że ktoś uzna, że masz problemy psychiczne, bo wybrałaś się do psychologa. Wiesz, że w Stanach co druga osoba chodzi do terapeuty, żeby się pożalić, bo szef na niego nakrzyczał? Nie ma nic złego w tym, by próbować sobie pomóc.

Ino potrząsnęła głową i otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale Sasuke nie pozwolił sobie przerwać.

- Dziwi mnie twój upór, przecież twój starszy jest psychologiem.

Ino skrzywiła się jakby połknęła cytrynę.

- Mój ojciec nikogo nie leczy. Pisze profile przestępców i ocenia seryjnych morderców pod kątem poczytalności, żeby wiadomo było, czy można danego delikwenta skazać na karę śmierci – powiedziała nerwowo. Wyglądała jakby zdała sobie sprawę, że powiedziała coś niestosownego. – Ale to nieważne – wymamrotała speszona.

Przynajmniej zaniknął jej bojowy nastrój. Sasuke dostrzegł w tym szansę, żeby wyciszyć konflikt – przynajmniej zza grobu Itachi do czegoś się przydał.

- To dlatego nie mogłaś zamieszkać z ojcem? Bo zbyt dużo jeździ po kraju i poluje na  morderców? – zapytał spokojnie.

Ino popatrzyła na niego z wahaniem.

- Nie miałam nic przeciwko mieszkaniu z matką – odpowiedziała nieprzekonująco. – Możemy już jechać? – zapytała ze zniecierpliwieniem.

Sasuke przekręcił kluczyk w stacyjce.

- Na dzisiaj dam ci spokój, ale to nie jest koniec tematu – uprzedził.

Ino zlekceważyła go i wbiła wzrok w telefon komórkowy. Jednak Sasuke postanowił zaryzykować i o coś jeszcze zapytać.

- Naprawdę chcesz wycofać oskarżenie?

Ino przeniosła na niego wzrok.

- Sakura też ma coś do powiedzenia w tym temacie. Ale będę ją namawiać, żeby wycofać – oświadczyła.

Sasuke pomyślał, że z tym nie będzie żadnego problemu. Sakura ewidentnie chciała mieć tę sprawę z głowy. Wyglądało na to, że boi się powagi sytuacji, w którą się nieświadomie wplątała.

- Myślę, że Gaara też ma w tym temacie coś do powiedzenia – zauważył, chociaż był pewien, że Ino świadomie spychała tę myśl na dalszy plan.

Ino przymknęła oczy. Teraz już wyglądała bardziej na zmęczoną niż zdenerwowaną.

- Posłuchaj, to ja byłam na tyle głupia, żeby skorzystać z propozycji Fu i ja sprowokowałam tę sytuację. A Gaara mógłby ponieść naprawdę poważne konsekwencje. Nie podtrzymam tego oskarżenia.

Sasuke poniekąd wiedział, co nią kierowało. Ale wiedział też, że jest to błąd, a poza tym Ino nie brała pod uwagę wszystkich okoliczności.

- Gaara nie pozwoli ci go wycofać – zauważył.

- W takim razie – odpowiedziała Ino poważnie, i miał wrażenie, że z trudem przechodzi jej to przez gardło – naprawdę się rozstaniemy.